Naar aanleiding van het huisconcert van o.m. Stef Irritant solo (de zanger van Kiss The Anus Of A Black Cat), kocht ik het nieuwe album, "Hewers of wood and drawers of water".
Negen nummers lang weet deze Belgische band te boeien, je vast te kluisteren aan je stoel, op het puntje soms zelfs van die stoel, met nummers waarvan de sfeer perfect past bij de hoesfoto.
Het begint alvast met een slepend titelnummer, Hewers of blood and drawers of water, waarin we bijna verdrinken in de poel van nachtelijke vijvers waarrond samen gezongen wordt, op bevel van KTAOABC. Al even dreigend klinkt dat ene zinnetje in het refrein van All your ghosts are worried : "So you would, so you would... say"
De band wisselt ingetogen nummers, die langoureus aanschurken tegen de sofa als een luie kat op een winterse avond, af met meer opgejaagde nummers, en net die afwisseling vermijdt dat het album zou verglijden in achtergrondmuziek. Hoewel de muziek eigenlijk anders is, kan ik de herinnering aan Dead Can Dance niet helemaal van me afschudden. En de geest van Eugene Edwards is al helemaal met geen stokken te verjagen, ook al omdat het stemgeluid, de frasering, het doorleefde van de zang, als twee druppels water lijkt op die van de Sixteen Horsepower- en Woven Hand-frontman (luister maar eens goed naar Harrow, dat evengoed door Edwards had kunnen gezongen zijn).
Wander and waiver, het slotnummer, roept ook al diezelfde herinneringen op het album Sackcloth 'n' ashes van Sixteen Horsepower, door het gebruik van de banjo, maar nog het meest is dat te horen in het nummer dat voor mij na talloze beluisteringen hét absolute hoogtepunt blijft van dit album : Feathers of the wings of the angel Gabriel. Het is het soort aanbidding waar elk opperwezen alleen maar van kan dromen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten