Het Meetjesland : als kind klonk het als een exotisch seniorenparadijs, maar als je opgroeit leer je dat die senioren massaal naar Benidorm trekken en dat het Meetjesland weinig exotisch of zelfs maar opwindend herbergt. Het lijkt een wat plompverloren landbouwgebied tussen Nederland en de as Gent-Brugge geprangd, tenminste voor stadsjongentjes.
Bij beluistering van het debuutalbum van Ping Pong Tactics horen wij de frustratie om verveling in een Meetjeslands boerengat, die de zanger ertoe aanzet drie nummers lang de ziel uit zijn lijf te schreeuwen/zingen. Gezond kan zoiets onmogelijk zijn, bedachten we, en ook wel dat het een beetje lang begon te duren dat hij binnen hetzelfde register blijft. We zitten immers al bijna halfweg het acht songs tellende LP als het drietal het even rustiger aan doet. Nu ja, rustiger is relatief in deze, want na het geweld à la No Use For A Name (of eender welk hardcore punkbandje) is France eerder als een stevig Buffalo Tom-nummer.
Die relatieve rust is trouwens maar van korte duur (4 minuten en 3 seconden om precies te zijn), of daar worden alweer stembanden gemarteld en gitaren gegeseld. Columbo bevat wel een riedeltje waar surfbands een surfplank voor veil zouden hebben, en is het voorlopige hoogtepunt. Pocahontas bevat ook meer dan genoeg variatie om te blijven boeien, en is een excellente singlekeuze wegens niet meteen iets om ouders en buren écht mee weg te jagen, maar anderzijds stevig genoeg om teenage angst een uitlaatklep te bezorgen.
Variatie, het is de sleutel tot succes, en als we heel eerlijk moeten zijn, mag het wat dat betreft -zoals de slager altijd placht te zeggen- ietske meer zijn. Aan de top van je bereik zingen is vast deugddoend als er verder weinig te beleven valt, maar de luisteraar die elke week kan kiezen uit pakweg een tiental goeie releases, kent dat probleem natuurlijk minder, en dan durft het al eens gaan tegenstaan, of zelfs irriteren. Al moeten we de band nageven dat ze hun debuutalbum niet langdradig hebben uitgesponnen (minder dan 30 minuten!), waardoor het potentieel dat we horen genoeg overeind blijft om onthouden te worden.
We zouden kunnen besluiten dat dit jonge drietal meer en beter in zich draagt, en dat dit korte debuut een mooie stap is op weg in hun groei. Als de zanger zijn stem af en toe eens spaart, kunnen ze misschien nog lang en gelukkig verder blijven spelen...
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten