Rufus en Martha hebben niet echt een zetje meer nodig om hun muzikale carrière te lanceren, en dus is het op deze tournee de beurt aan Lucy Wainwright Roche om het voorprogramma van haar eigen vader te verzorgen. Ze leek aanvankelijk wat schuchter, maar wist met grappen en een gezonde dosis zelfrelativering het ijs al snel te breken, en haar luisterliedjes waren eenvoudig maar mooi geconstrueerd. Lucy zorgde alvast voor een mooi meezingmoment met een cover van Hungry heart van Bruce Springsteen en kondigde zelf haar vader aan.
Die vader, dat is natuurlijk niemand minder dan Loudon Wainwright III. Hij begeleidde zichzelf op gitaar, een enkele keer op banjo en enkele nummers op piano. Maar hij toonde zich vooral de meester van de kleine, grappige vertellingen, met nog meer zin voor zelfrelativering dan zijn dochter. Van bij de aftrap (met Being a dad) werd de toon gezet, zowel muzikaal als tekstueel. Thema's als vaderschap, familie- en gezinsrelaties, verval en aftakeling vormden de rode draad doorheen een set, die de zanger zelf een “family show” noemde. Lucy werd er voor enkele songs bijgehaald, en mocht duetten zingen met haar vader (You can't fail me now, All in the family en Needless to say, waarbij het publiek met een dreigement uitgenodigd werd mee te zingen).
Loudon Wainwright III kan uiteraard putten uit een rijk repertorium, en wisselde oude en bekende nummers af met nieuwe nummers (uit zijn meest recente album 10 songs for the New Depression of titelsong High, wide and handsome uit The Charlie Poole project). Bovendien wist hij wrange humor (Guilty conscience and a broken heart) mooi te kruisen met ontroering (Daughter), vertelde heel persoonlijke verhalen (ook in zijn songs) en is daarbij niet te beroerd om zijn eigen fouten uit het verleden te ontleden. Zijn afwezigheid als vader plaatst hij naast de eigen moeilijke relatie met zijn vader.
Verzoekjes mochten ook, en zo speelde hij Father to a son en in de bisronde The swimming song. Net voor de zaallichten aan zouden gaan, kwam hij nog snel even terug voor een nieuw nummer, duidelijk zelf met veel spelplezier vervuld.
In een rechtvaardige wereld zou je minstens wekelijks een nummer van Loudon Wainwright III op de radio horen, met zijn folkgitaar, zijn verhalen zonder schroom en zijn ontwapenende humor. In de AB kregen we meer dan een voorsmaak van hoe deugddoend dat zou zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten