AB Concert : The Black Keys (voorprogramma : Beach Fossils)

De Ancienne Belgique had Beach Fossils aangekondigd als The Drums die aan de Middellandse Zee verblijven. Dat eerste deel was inderdaad waar. Ze klonken heel erg als The Drums (maar niet zo goed) en de eerste nummers waren dan ook best aangenaam. Helaas kreeg je algauw het gevoel een family pack songs voorgeschoteld te krijgen : 6 + 2 gratis, van dezelfde uiteraard. De nummers klonken onderling zeer inwisselbaar (en eigenlijk niet meer dan variaties op het openingsnummer) en zelfs het slotnummer van hun half uur durende set klonk hetzelfde, alleen rapper gespeeld... Indrukwekkend was wel hun drummer, die bijzonder snél kan drummen.


Gelukkig kregen we daarna een werkelijk subliem concert van The Black Keys. Ongelooflijk hoe dit duo met enkel drums en een gitaar erin slaagt zo overweldigend en indrukwekkend te klinken. Dan Auerbach is natuurlijk een fantastische gitarist, die meermaals staaltjes van zijn kunnen liet zien, en Patrick Carney is een soort Animal pur sang, en het viel op hoe ze in een swamprocknummer à la Kings Of Leon (nochtans ook geen doetjes) nog driemaal imposanter klinken, enkel met hun beiden.


Er werd gestart met vooral rauwere bluesrocknummers en wat ouder werk, met vleugjes soul vermengd. Halfweg de set kregen we een mooie Kinks-cover gepresenteerd (Act nice and gentle), die al op Rubber factory terug te vinden was en die ze heel erg gepimpt hebben tot een nummer dat helemaal Black Keys klinkt, en toch onmiskenbaar de Ray Davies-toets behoudt : sterk ! Daarna voegden zich nog een bassist en keyboardspeler aan het duo toe (samen met een gigantische discobal), en die brachten extra volume in wat sowieso al de beste songs zijn van het nieuwe album. De keuze van The Black Keys om net die nummers rijker te laten klinken, was bijzonder intelligent, en liet Everlasting light, Next girl, Howling for you en uiteraard ook Tighten up klinken als klassiekers-in-spe. Er werd opnieuw afgesloten als duo, en voor de bisnummers (2) mochten de 2 andere muzikanten nog even opdraven voor één nummer. In het slotnummer van de bisronde viel de gitaar van Dan Auerbach jammer genoeg even weg (het werkelijk énige minpuntje -en dan nog...- van de hele set).
De set was heel intelligent opgebouwd, The Black Keys weten heel goed dat de noten die niét gespeeld worden soms even belangrijk zijn als de noten die wel gespeeld worden, Dan Auerbach is een virtuoze gitarist, misschien wel de beste van zijn generatie, en de variatie zat bijzonder goed, met nummers uit diverse albums, met diverse arrangementen en bezettingen die telkens de sterktes van de nummers volledig tot hun recht lieten komen.
Dit zou wel eens het concert van het jaar kunnen blijken...