Over het voorprogramma van James Blackshaw kunnen we eigenlijk vrij kort zijn : de naam zullen we snel vergeten en zijn muziek zullen we nog zelden terughoren, is ons sterk vermoeden. Met een twaalfsnarige gitaar en zonder zang iets meer dan een half uur amper 4 liedjes brengen, is een huzarenstukje, geven we toe, maar om er een publiek mee te boeien moet je dan wel echt sterk uit de hoek komen. De nummers hadden lang uitgesponnen intro's van Swans-nummers kunnen zijn (en in die zin was het een passend voorprogramma), maar het weinige publiek dat al was komen luisteren, werd niet echt gegrepen. Dit lijkt me meer iets voor een huisconcert dan voor een ruimere zaal...
Swans heeft na 13 jaar opnieuw een album uit (“My father will guide me up a rope to the sky”), waarop ze te situeren vallen tussen de laatste albums en Angels Of Light, het project dat Michael Gira de voorbije jaren koesterde. Opener van dat album, “No words/No thoughts”, was de logische opener van het concert, en werd ingezet met een langdurig herhaald zoemend geluid, enkele minuten later aangevuld door een hoger klinkende loop, en langzaam kwamen er instrumenten bij... Die langzame opbouw is typisch voor Swans, en zou één van de hoofdkenmerken worden van het concert. Is het openingsnummer op plaat al goed voor meer dan 9 minuten, live werd het uitgesponnen tot meer dan een half uur. Het gekke daarbij is dat je niet eens beseft dat het zo lang duurt, omdat er gewoon de tijd genomen wordt om elk nummer zich te laten ontwikkelen. Uiteindelijk speelden Swans 2 uur, en daarin brachten ze 7 nummers, en 1 (kort) bisnummer.
Met uitzondering van het einde van het concert, was de groep niet bepaald communicatief. De bassist speelde bijna de hele tijd met zijn rug naar de groep, Gira keek veelal gefocust en schijnbaar boos (of streng) het publiek in en zei amper een woord (tot hij vlak voor het einde een biertje vroeg en wat losser werd). We hadden hem intussen (al in het openingsnummer) zien spuwen in de lucht en zijn eigen spuugsel opvangen, en later wreef hij op zijn broek over zijn geslacht en verdween zijn hand zelfs enkele keren in zijn broek.
Jammer genoeg speelde de band hemeltergend luid. Het mag een wonder heten dat we met dat volume nog voldoende songs konden herkennen en konden horen hoe goed de groep erin slaagt om in golfbewegingen de songs die drijven op repetitieve elementen, op het publiek los te laten. Dit is post-rock avant la lettre...
Swans was indrukwekkend, best goed, met verrassend mooie nummers ook, maar véél, véél te luid.
Met uitzondering van het einde van het concert, was de groep niet bepaald communicatief. De bassist speelde bijna de hele tijd met zijn rug naar de groep, Gira keek veelal gefocust en schijnbaar boos (of streng) het publiek in en zei amper een woord (tot hij vlak voor het einde een biertje vroeg en wat losser werd). We hadden hem intussen (al in het openingsnummer) zien spuwen in de lucht en zijn eigen spuugsel opvangen, en later wreef hij op zijn broek over zijn geslacht en verdween zijn hand zelfs enkele keren in zijn broek.
Jammer genoeg speelde de band hemeltergend luid. Het mag een wonder heten dat we met dat volume nog voldoende songs konden herkennen en konden horen hoe goed de groep erin slaagt om in golfbewegingen de songs die drijven op repetitieve elementen, op het publiek los te laten. Dit is post-rock avant la lettre...
Swans was indrukwekkend, best goed, met verrassend mooie nummers ook, maar véél, véél te luid.
Setlist :
No words/No thoughts
Your property
Sex, God, sex
Jim
I crawled
Avatar
Eden prison
Your property
Sex, God, sex
Jim
I crawled
Avatar
Eden prison
Bisnummer niet herkend
1 opmerking:
Niks voor mij, ik hoor het al!
Een reactie posten