4hoog : Niemand weet van iemand

Gisterenavond ging ik met mijn dochter naar de première van Niemand weet van iemand, een productie van 4hoog, in Het Trappenhuis in Gent.

Er werd zeker moeite gedaan om van de première een feestelijke gebeurtenis te maken, met hapjes en drankjes, vooraf en nadien. Vooraf kregen we pannenkoekjes (die lekkernijen zouden even later terugkeren in de documentaire). Nadien kregen we mosselen aangeboden, en voor de kinderen ook van die schelpsnoepjes, en natuurlijk fruitsap (sinaas- en appelsap) en schuimwijn.

De voorstelling werd ingeleid met een documentaire van Dieter Deswarte waarin hij kinderen interviewde over geheimen. Vrijwel alle aspecten van geheimen kwamen aan bod : denkbeeldige vriendjes, kan je praten over je geheimen, verliefd zijn, geheimen over wat je blij, bang, boos, verdrietig,... maakt enz...). De geportretteerde kinderen waren ontwapenend eerlijk en soms grappig en in deze 20 minuten durende documentaire kregen wij (en de aanwezige kinderen, want deze voorstelling is natuurlijk in de eerste plaats kindertheater, in dit geval vanaf 8 jaar) een genuanceerd beeld over geheimen.

Nadien werden we naar een klas geleid waar de eigenlijke voorstelling (die vooral als klasproject zal gepresenteerd worden) plaatsvond. Twee vrouwen speelden moeder en dochter (en nog enkele bijrollen), die 10 jaar geleden door vader waren verlaten. De visser had een eenvoudige afscheidsbrief geschreven ("ik moet een leven leiden, een ander leven" was daarin de meest poëtische zin), maar werd bij het buitensluipen betrapt door de dochter. Nu, tien jaar later, wil die dochter weg van de zee, verliefd als ze is op Rafa, en beu te wachten op een vader die nooit meer terugkomt. Want moeder houdt al die jaren de illusie in stand, tegen beter weten in, dat hij zal terugkeren.

De voorstelling zelf laat zien hoe geheimen soms geheimen worden met de beste bedoelingen, hoe geheimen macht kunnen betekenen voor wie ze weet, hoe geheimen relaties bepalen en hoe geheimen blijven sluimeren, altijd en overal. Het prachtige acteerwerk, de spitsvondige enscenering ("ik hou je in de gaten" zegt een vrouw die door een gat in het zeildoek kijkt), de afwisseling en de tijdsduur die precies juist aanvoelt, dragen allemaal bij aan een beklijvende, mooie, ontroerende, grappige belevenis. De interactie met de kinderen (en volwassenen) in het publiek houdt iedereen op en voor de scène wakker, en de bloemen en het applaus waren bijzonder verdiend.

Hier kan je zien waar en wanneer deze voorstelling nog speelt.