De Iraanse regisseur Abbas Kiarostami bracht me aan het twijfelen over mijn eigen inschattingsvermogen met zijn film Copie conforme, waarin Juliette Binoche de vrouwelijke hoofdrol speelt (en ervoor in de prijzen viel in Cannes.)
James Miller (vertolkt door William Shimell) is een auteur die in Italië (in het mooie plaatsje San Gimignano) zijn nieuwste boek voorstelt, over originelen en copieën in de kunst. Eén van de aanwezigen is het hoofdpersonage (wiens naam we niet te weten komen) die de auteur uitnodigt voor een gesprek. Ze trekken eropuit naar het naburige Lucignano. Er ontspinnen zich al in de auto discussies, en die worden heviger, maar veranderen vooral van toon nadat ze een telefoontje moet beantwoorden van haar puberzoon en nadat de eigenares van een café waar ze een koffietje drinken, James aanziet voor haar echtgenoot. Ze verliest het contact met de realiteit en gaat helemaal op in de misvatting en verliest zichzelf in het verzonnen leven met James als haar echtgenoot. Vreemd genoeg gaat hij daarin een eind mee. Is het omdat hij afhankelijk is van haar om terug te raken om 's avonds zijn trein te halen of verliest hij gaandeweg zelf het contact met de realiteit ? Wordt hij een copie van de originele ex-echtgenoot of is hij toch het origineel ?
Het is een bevreemdende film, en dat hoeft misschien niet te verbazen als je weet dat Kiarostami zich liet bijstaan door de Franse psycho-analytica Caroline Eliacheff (bij ons een beetje bekend van het boek Het kind dat een kat wilde zijn, over therapie bij zeer jonge kinderen). In deze film met op zich heel weinig actie en vooral heel veel dialogen, waarin bovendien ruim de tijd genomen wordt om de ontwikkelingen zich haast in real time te laten afspelen, is het vooral het psychologisch proces dat de personages doormaken dat de kern vormt. En algauw ga je als toeschouwer gaan twijfelen aan wat nu écht en niet echt is. Waar eindigt de realiteit en begint de fictie (of in dit geval, de gekte) ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten