Amper een kwartier na het openen van de poorten, trad Cymbals Eat Guitars al op in de Club. Gelukkig waren ze het vroege opstaan méér dan waard, met indierock die met zoveel overgave gespeeld werd, dat zanger Joseph Ferocious de titel van meest bezwete man op Pukkelpop 2010 wegkaapt. Hij begon het optreden met de vraag of we al koffie gehad hadden, en je snapte meteen waarom : riffs en hooks om u tegen te zeggen, een tremolo-arm die eraan moest geloven en rondspattend zweet, en dat voor een toch nog maar beperkt publiek...
Toch één comedy act gezien op Pukkelpop : Bert Gabriëls. Sinds Zonde van de zendtijd beroemd ("iedereen spreekt mij nu aan op straat : hé Henk") en best wel grappig. Soms een beetje flauw grappig, soms geestig grappig, soms puttend uit de nooit opdrogende bronnen relaties en man-vrouwverschillen en af en toe eens wat origineler, maar dus meer dan ok.
Het Zuidafrikaanse Die Antwoord had de nieuwsgierigheid al serieus gewekt met de single Enter the ninja (ze zouden er ook hun set mee openen), en blijkbaar waren velen benieuwd wat ze live zouden brengen. Nuance en subtiliteit kregen we langs geen kanten, maar met hun bekendste nummer als opener, gevolgd door Wat kyk jy, zetten ze meteen de toon voor een stomend optreden. Lef hadden ze te over, hun act verveelde geen moment en ze speelden, verkleed als Pokémonfiguren, als bis nog een opzwepend Doos dronk. Muzikaal is dit allerminst het meest kwaliteitsvolle dat je op een festival als Pukkelpop kan horen (en dat is een understatement), maar de amusementswaarde en het adrenalinegehalte liggen dan weer ontzettend hoog. Enjoy while it lasts...
Toen Broken Glass Heroes Let's not fall apart inleidde, viel mijn frank. Benidorm Bastards, dat is waarom het liedje me al zo bekend in de oren klonk toen het lied van de week werd... Ook in de rest van de set hoorden we naast blues en rock vooral veel links naar The Beach Boys. Hun allereerste optreden was alvast de moeite waard, en eens ze wat meer ingespeeld raken, kan dit alleen nog maar fijner worden.
The Low Anthem klonk in de AB stukker beter dan in de Marquee (ze hadden hier ook veel last van de beats die uit een naburige tent kwamen binnengewaaid en de verstilde samenzang van de vier groepsleden overstemde), maar hier kregen we wellicht enkele nieuwe (want mij totaal onbekende) nummers te horen en ondanks technische problemen bij de "truc met de zingende gsm's" (die deden het namelijk niet, en ze hadden net het publiek uitgenodigd mee te doen met de eigen gsm's), was het een mooi opgebouwde set. Jammer dat de omstandigheden niet meezaten dus...
Ik was wel benieuwd naar wat Gonjasufi, waar ik al veel over gelezen had maar nog niets van gehoord had, zou brengen, maar het viel tegen en na enkele nummers in een intussen snikhete Chateau kon zijn arrogante houding, die niet door uitzonderlijk goeie nummers gerechtvaardigd werd, me gestolen worden.
Snikheet was het zeker en vast ook in een meer dan volgelopen Dance Hall (gelukkig was ik vroeg genoeg en had ik een plaatsje redelijk vooraan) en Soulwax stelde niet teleur. Met hun Nite Versions draaiden ze een set die wel heel erg op de cd bij de dvd Part of the weekend never dies geleek, maar vermits dat een cd is waarover je me nooit zal horen klagen, was ik (en ik duidelijk niet alleen...) zeer tevreden. Nadat ze afsloten met NY excuse gingen we met zijn allen badend in het zweet de koelere avond weer in (en dat verklaart natuurlijk mijn hoest deze week...). Volgens het verhaal achter die laatste song, zoals ze dat vertellen in Part of the weekend never dies, hebben ze die song als een excuus gebruikt om op kosten van de platenmaatschappij naar New York te gaan en in de tekst ("It's an excuse that we're making / Is it good enough for you to pay ?") winden ze daar geen doekjes om. Misschien is het verhaal te mooi om waar te zijn, maar in ieder geval is deze track zijn geld al meer dan waard gebleken.
Het beste optreden van deze Pukkelpopeditie was echter dat van Jónsi, die prachtige visuals op de achtergrond meehad die wonderwel pasten bij de schitterende muziek. De set was uitgebalanceerd, de interactie met het publiek verliep goed, de hoogtepunten werden aan elkaar geregen (en iets anders dan hoogtepunten hoorden we niet) en de sfeer waarin je ondergedompeld wordt, is uniek en onvergetelijk ! Eigenlijk schieten woorden hopeloos te kort om dit optreden te beschrijven...
Afsluiters waren opnieuw de Dewaele broertjes, zij het in de gedaante van 2manydjs. Met hun Under the covers tour brengen ze niet alleen een opwindende en afwisselende (AC/DC, LCD Soundsystem, MGMT, Guns 'n Roses,...) dj-set, maar in de visuals bewerkten ze ook nog eens de bijhorende platenhoezen. Als je dit voor het eerst ziet, blijf je toch een beetje verblufd achter, en zo bleek deze afsluitende act de ideale laten-we-nog-een-laatste-keer-uit-de-bol-gaan ceremoniemeester.
De 25ste editie van Pukkelpop was bijzonder straf (en dan hebben we nog veel strafs gemist...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten