Ik schreef al eens eerder dat een kerk een prachtige locatie kan vormen voor een concert, en ik kan het nu alleen maar herhalen. In de Sint-Antoniuskerk in Gentbrugge trad gisteren Sam Amidon op, met in het voorprogramma (één lid solo van) I Do I Do.
Stefaan Decroos, die in zijn eentje de nieuwe CD van I Do I Do kwam voorstellen, startte zijn set met 2 covers. Met het tweede nummer maakte hij me alvast heel nieuwsgierig. Hij vertelde dat het origineel van één van zijn helden was, John Fayeh (waar ik nog nooit van gehoord had). Blijkbaar is John Fahey de grondlegger van de American primitive guitar en schreef hij nummers voor akoestische gitaar. Later experimenteerde hij ook met geluiden en maakte hij dus abstractere muziek. Hij zong nooit...
De set van I Do I Do bleek een evenwichtige set, met instrumentals tussen de gezongen nummers door, en met o.m. een prachtig Rooftop observatory blues. De zanger was pas verhuisd én pas getrouwd, en vertelde dat allemaal als inleiding voor nummers in de prachtige setting wisten te bekoren.
Na de pauze, waar we door de regen met velen onder een klein afdakje gedwongen waren, zette Sam Amidon even zijn keel open (maar nog niet zo ferm als hij later in de set zou doen) en we waren meteen gestart voor een optreden waarin afwisselend de gitaar en de banjo voor de muzikale ondersteuning zorgden voor nummers die vooral door de zang openbloeiden. De stem van Sam Amidon riep meteen beelden op van weidsheid, met lange verlaten snelwegen tegen een Arizona-horizon (u kent vast de filmbeelden...) en een trager levenstempo. Hij plukte gretig uit de muzikale tradities van de VS (folk, blues, bluegrass,...) en vertelde tussendoor opmerkelijke, bevreemdende, vreemd humoristische,... verhalen (al kon ik jammer genoeg waar ik zat, niet alles even goed verstaan, en dan krijg je natuurlijk vooral flarden te horen...) Hij liet het publiek de backing vocals verzorgen en net voor de bisnummers kreeg hij iedereen aan het lachen toen hij Relief van R. Kelly coverde en dat (ongeveer) als volgt inleidde : "And now a song from a truely extraordaniry songwriter, no, not Bob Dylan, but R. Kelly. Three years ago I heard this song which was the first, I believe, that has absolutely NO relation to reality whatsoever. Nothing in it is actually true..." en na een eerste keer samen het refrein gezongen te hebben, voegde hij eraan toe dat ze intussen een andere president hadden, dat er dingen veranderd waren, maar lang niet alles, en dat sommige dingen misschien wel, misschien niet zullen veranderen om te besluiten met " so this song now has a shifting relation towards reality". Wie de lyrics van Relief kent (of hier leest), begrijpt vast wat hij bedoelt...
(sorry voor de slechte kwaliteit van de foto's : dat valt niet mee met een gsm in een kerk...)
2 opmerkingen:
Ik kon I Do I Do ook wel smaken. Dat nummer van John Fahey (Tell Her To Come Back Home) viel mij ook op. Ook waar ik zat was het bijzonder moeilijk om alles te verstaan maar gelukkig was ik er wel in geslaagd om de titel en de originele artiest van het nummer mee te pikken. Zalig toch dat je in deze tijden van internet maar je pc moet openzetten en Google raadplegen om dan allerlei informatie te kunnen bekomen over de dingen die jouw nieuwsgierigheid opwekten. :-)
Bij I Do I Do zat ik net aan de middengang (en kon ik alles verstaan wat Stefaan zei), maar na de pauze was mijn plaats ingenomen en zat ik meer opzij, en dus kon ik Sam Amidon moeilijk verstaan...
Tijdens de pauze sprak ik Stefaan aan over John Fahey en hij gaf me o.m. een tip over welk album een goeie introductie is ("Transfiguration of Blind Joe Death"), want blijkbaar heeft hij ook meer experimentele dingen gemaakt... (en da's niet zo'n interessante kennismaking als je hem nog niet kent, naar het schijnt). En je hebt gelijk, dankzij internet ben je snel mee met alles (heb intussen al naar enkele nummers geluisterd op MySpace...)
Een reactie posten