Wat een show bracht Major Lazer ! De beats en flows vlogen ons om de oren, de groepsleden deden heel hard hun best om elke connotatie tussen muziek en sex bijzonder duidelijk te maken, maar bovenal bleek dat de nummers van het album Guns don't kill people... lazers do! wérken en je onbedaarlijk aan het dansen brengen. Een mengeling van dubstep, dancehall, reggae, dub, hiphop, techno, house en misschien nog wel veel meer werd ons als één lang orgasme voorgeschoteld en de frontman en -vrouw beeldden perfect een soort "paringsdans van hippe vogels" uit. Zelfs een vleugje All that she wants van Ace Of Base mocht in dit geheel niet ontbreken, blijkbaar...
De reacties van het publiek, dat tot ver buiten de Marquee toegestroomd was, waren duidelijk en ontroerden, na grote hit Little lion man, zelfs zichtbaar de leden van Mumford & Sons, en dat was meer dan terecht, want de groep bewees dat ze én de songs én de presence hebben om op een festival tot een topprestatie te komen.
Tijdens de tournee na Fat of the land zag ik een eerder routineus The Prodigy in Vorst Nationaal, maar hun optreden op Pukkelpop was stúkken beter : zelfs met de nieuwere songs uit de nooit echt helemaal doorgebroken laatste CD én natuurlijk de bekende hits brachten ze een opzwepende show en het is wellicht doordat ze de laatste jaren wat naar de achtergrond verdwenen en hun status taande, dat ze geen headliner waren, want hun prestatie was een headliner waardig...
Het recentste album, Teen dream, van Beach House liet me nog een beetje in dubio of ze nu geniaal dan wel aanstellerig waren, en ik wou me graag laten overtuigen door een live performance. En zie, ik ben ook helemaal overtuigd. Dit was zeker en vast één van de beste concerten, al deed hun zangeres soms wel erg haar best ons te irriteren met haar wollige "we give you energy and the energy from you flows right back to you"-bindteksten, haar Kate-Bush-met-overvloedig-jaren-'80-kapsel fixatie en haar zeeziekmakend wiegen. Maar het is de muziek die telt, en die was outstanding.
Richie Hawtin presents Plastikman bleek gewoon Richie zelf te zijn als zijn alter ego, gekooid achter een een grote halfronde constructie met LED-lichten waarop verbluffende visuals te zien waren die helemaal pasten bij de dance die gebracht werd. De muziek was goed (maar na een half uur had ik het wel gehad), de visuals ronduit fantastisch en de sfeer zat er goed in.
Om af te ronden gingen we nog even luisteren naar de dj-set van Digitalism, die allerlei onbekends (voor mij toch...) mixten met Daft Punk (Harder, better, faster, stronger), Anne Clark (Our darkness), Lenny Kravitz (Are you gonna go my way) en Basement Jaxx (Where's your head at).
Verder in de loop van de dag flarden gezien en gehoord van Gili (de tent was vol en voor de ingang zie je te weinig om echt goed te kunnen volgen, en dat is jammer, want het zag er best wel leuk en indrukwekkend uit), White Lies (ik denk niet dat ze mij ooit nog kunnen overtuigen...), Limp Bizkit (ze drongen zich op aan iedereen die niet ver genoeg stond, en jammer genoeg was de Marquee, waar Mumford & Sons aan hun set begonnen waren, niet ver genoeg) en The XX (leken al het goede van het album ook live te bevestigen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten