Het weirde folky debuut van het Zweedse duo First Aid Kit bevat o.m. dit prachtig nummer, dat na herhaalde beluisteringen catchy as hell blijkt en dat je algauw vrolijk loopt mee te neuriën, fluiten of zingen. De video maakt leuk gebruik van de eenvoudige attractie die je ook in de zoo of in toeristische centra aantreft : een paneel waar je je hoofd kan insteken (levert steeds van die flauw-grappige vakantiekiekjes op). Naïef als het klinkt, is het hele album trouwens een aanrader en er is iets met de stemmen van de twee zusjes (20 en 17 jaar nog maar !) dat een leven van miserie en drank lijkt te verraden...
Je vindt dit nummer op het debuut The big black and the blue, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
So you ask for my opinion Well what is there to say To be honest and just foolish Won't make you wanna stay You've got to go on and get moving I can't do that for you Got so many plans and so much you want to do Love is tough, time is rough Love is tough, time is rough Whoaaaa on me Well I see you've got your bible Your delusion imagery Well I don't need your eternity Or your meaning to feel free I just live because I love to And that's enough, you see So don''t come preach about morality That's just human sense to me Love is tough, time is rough Love is tough, time is rough Whoaaaa on me On me-eeee .. on me-eee ... And it's one life and it's this life And it's beautiful(repeat) And it's beau .. beau .. beau ... beautiful Love is tough, time is rough Whoaaaa on me
Deze remix (door A-Trak) van Heads will roll van Yeah Yeah Yeahs maakte meteen furore op de radio, en terecht ! De remix voegt eigenlijk nog een extra eighties touch toe aan het nummer, en zoiets werkt op de dansvloer ongetwijfeld, en ook op de mp3-speler is het zalig luisteren hiernaar, fietsend en dromend...
Dit is het origineel nummer :
...en dit is de remix :
Je vindt het origineel op het album It's blitz, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
Off with your head Dance ’til you’re dead Heads will roll (4x) On the floor
Glitter on the west streets Silver over everything The rivers all wet You’re all chrome
Dripping with alchemy Shiver stop shivering The glitter’s all wet You’re all chrome The men cry out the girls cry out The men cry out the girls cry out The men cry out, oh no (repeat) Off with your head Dance ’til you’re dead Heads will roll (4x) On the floor
You can last Take the past Shut your eyes Realize
Glitter on the west streets Silver over everything The glitter’s all wet You’re all chrome You’re all chrome
Oh oh
Off off off with your head Dance dance dance ’til you’re dead Off off off with your head Dance dance dance ’til you’re dead Off off off with your head Dance dance dance ’til you’re dead
Onder de naam Abuyst trad mijn collega Andy gisterenavond solo op in De Nauwe Zak in Gent. Oordelen over een concert van iemand die je goed kent, is niet zo eenvoudig, dus laat ik volstaan met te zeggen dat ik het een fijn concertje vond, dat ook door de andere aanwezigen gesmaakt werd.
Toen het publiek om een bisronde vroeg ("We want more"), repliceerde Abuyst gevat : "Omdat iedereen altijd more wil, heb ik daar speciaal een liedje voor geschreven : More", dat hij dan ook prompt inzette. Ook Drank mocht van het publiek nog eens de revue passeren.
Voor de gelegenheid nog eens 2 andere fijne nummers die we gisteren ook live te horen kregen :
Dankzij Intro, een organisatie die optredens en festivals (maar ook sport- en andere culturele evenementen) toegankelijk maakt voor mensen met een beperking, mochten jongeren uit de voorziening waar ik werk, elk bovendien vergezeld van maximaal drie personen, gratis naar een optreden van Channel Zero in de AB in Brussel. Donderdag trad de groep daar exclusief voor mensen met een beperking op, als laatste try-out voor de start van hun zes reünieconcerten.
Samen met enkele opvoeders mocht ik de jongeren uit onze leefgroepen die op het aanbod ingingen, vergezellen. Ongeveer 300 inschrijvingen waren er blijkens een mail van Intro, waaronder heel wat mensen in een rolstoel, maar ook doven en slechthorenden (voor wie er voelstoelen en doventolken voorzien waren, die de nummers omzetten in gebarentaal), blinden en slechtzienden, en jongeren met een mentale handicap en autisme of gedrags- en emotionele stoornissen.
Anderhalf uur lang trakteerde Channel Zero ons op een selectie uit hun oude hits en nummers en de nieuwe single, Black flowers. Het publiek raakt weliswaar niet zo snel opgewarmd als ik veronderstel dat dat op de betalende concerten de dagen erna wel zal gebeuren, maar naarmate de hits van vroeger de revue passeerden, bleken die niets aan effect ingeboet te hebben. Nummers als Run W.T.T., Black fuel, Fool's parade, Bad to the bone, Help en Suck my energy waren voor mij niet alleen een nostalgische trip, maar ze bleken nog steeds te staan als een huis. Enkele minder bekende nummers klonken intussen toch iets te gedateerd of staken niet uit boven de rest, en ook de nieuwe single lijkt me niet meteen hun sterkste nummer, maar er was genoeg energie uitgestraald door de groep en er was de fantastische lichtshow en dus zoals al gezegd de ijzersterke nummers die hen vroeger ook al terecht succes hadden opgeleverd...
Op woensdag 27 januari speelt Tape Tum een gratis concert in het café van de Vooruit in Gent.
De band maakt soundscapes met electronica en dat kan leiden tot een bevreemdende luisterervaring. Benieuwd wat zoiets geeft in een (ietwat rumoerig) café...
Als voorproefje kan je alvast hun EP uit 2006 hier downloaden.
Een voordeel van ziek zijn en niet kunnen werken, is dat je in de luie zetel eindelijk eens kan kijken naar een film die je ooit opnam, maar waarvan het er maar niet kwam om die ook eens effectief te bekijken...
En zo zag ik vandaag dus alsnog Unforgiven, van én met Clint Eastwood. Er is iets aan Clint Eastwood waardoor hij amper hoeft te spreken om al veel te zeggen (zijn hele uitstraling, de groeven in zijn gezicht, die blík,... : het zegt allemaal al zoveel !), en dat maakt hem een interessante acteur.
In deze film speelt hij William Munny, een vroegere moordenaar die dankzij zijn vrouw (die hem ook van de drank afhielp) zijn leven beterde en ergens teruggetrokken leeft met zijn twee kinderen (zijn vrouw is immers intussen al bijna 3 jaar gestorven). Een jonge premiejager overhaalt hem om alsnog mee op zoek te gaan naar 2 mannen die een hoer verminkten en op wie een prijs van 1000 dollar staat, uitgeloofd door de collega's van het slachtoffer. William overhaalt ook zijn vriend en voormalige partner Ned (gespeeld door Morgan Freeman), maar het loopt niet helemaal zo vlot als gedacht... Net zozeer als ik een zwak heb voor Clint Eastwood, heb ik een zwak voor films waarin metamorfoses van mensen nét dat tikkeltje complexer blijken dan de meeste Hollywood-films ons willen doen geloven. De goeien en de slechten zijn in het echte leven immers ook veel meer dan enkel "goed" of "slecht", en dat is in deze film niet anders. Heel veel grijs dus, maar gelukkig wordt dat gebracht in een kleurrijke film, vol prachtige beelden van de Amerikaanse natuur (dit verhaal is gesitueerd in Wyoming). Verder is het ook genieten van Gene Hackman (als Little Bill, de plaatselijke sheriff) en van het kleurrijke personage English Bob...
De nieuwe single van Team William is niet alleen aanstekelijk, hij is bovendien ook nog eens voorzien van één van de grappigste en mooiste animatieclips van de afgelopen jaren. Naar verluidt is de clip zelfs geselecteerd voor enkele animatiefestivals (in Berlijn en Istanbul) en krijgt hij levende recensies op o.m. Cartoon Brew.
Dit nummer is terug te vinden op het titelloze debuutalbum van Team William, dat je hier kan kopen.
Lyrics :
I walk away
Mama's in the basement in need of drink Papa's in the back, he's turning six My brothers wear jeans cause it makes them slim My sister is a whore, she never wins
I walk away I walk away I walk away I walk away I walk away I walk away
Mama's in the kitchen baking hams Papa's in the bathroom having sex My brothers are fat cause they never drink My sister is a horse, I made her think
I walk away I walk away I walk away I walk away I walk away
I figured it out I figured it out I figured it out I figured it out I figured it out I figured it out I walk away
I walk away I walk away I walk away I walk away I walk away
These are exactly the tunes you'd want to hear when indoors on a cold winter night... Deze nummers passen precies bij een avondje binnen blijven op een koude winternacht, met de open haard en een goed boek...
Some free downloads for you, varying from Pavement to dubstep and drum 'n bass... Enkele gratis downloads die me deze week opvielen, van Pavement en Beach House, maar ook Belgische dubstep en een drum 'n bass-nummer...
Beach House will be releasing a new album, "Teen dream", on Jan 26th. The first single of their new album is available at their website. Beach House, dat ons eerder al het prachtige Devotion schonk, brengt eind deze maand een opvolger uit : Teen dream. Afgaande op de nieuwe single, die ze aanbieden op hun website, wordt het alvast iets bevreemdends... Je krijgt in dit nummer vaak de indruk dat de instrumenten te traag worden bespeeld, en het nummer krijgt daardoor tegelijk iets hypnotiserends én verontrustends...
Pavement will be releasing a best-of album, called "Quarantine the past", on which they will have songs from their early recordings (released on vinyl only before...) to the final recordings. There's a contest to win a ticket to a New York show, if you can guess the tracklist (some clues are included on the label's website...) A remastered version of "Gold soundz" opens the compilation, and is being offered for free as well... The release date is set for March 9th, entries for the contest end Jan 19th Quarantine the past is het best of-album waarop zelfs enkele vroege releases van Pavement verschijnen. De compilatie zal openen met Gold soundz in een geremasterde versie, en wie de rest van de tracklist kan raden, wint een ticket voor een optreden in New York. Op de website van het label zijn nog enkele aanwijzingen terug te vinden die je kunnen helpen... Het album komt uit op 9 maart, meedoen aan de wedstrijd kan maar tot 19 januari.
This is some Belgian dubstep, with a sample from "God is a DJ" (Faithless), from Antwerp based duo Science : Het Antwerpse duo dubstepproducers Science brengt een leuk nummer uit, waarin ze een sample van God is a DJ (van Faithless) hebben gebruikt :
And finally here's some drum 'n bass... It's Brazilian producer Ney Faustini collaborating with Bungle. Since the record label that released their music has gone broke, they offer their song for free... Tot slot nog wat drum 'n bass van de Braziliaanse producer Ney Faustini die samenwerkte met Bungle. Hun label ging failliet, maar dat betekent wel dat ze hun nummer nu gratis verspreiden...
Dit is, na Horchata, al de tweede single uit het binnenkort te verschijnen album Contra van Vampire Weekend. Het is fijn uitkijken naar dat album, want deze opvolger voor het titelloze debuut bracht ons totnogtoe al twee hoogste aanstekelijke nummers. In dit nummer hoor je alvast ska, surf, vleugjes Afrikaanse blues à la Ali Farka Touré en nog veel meer...
Je vindt dit nummer op Contra, dat je hier kan bestellen. Je kan er trouwens het hele album voorbeluisteren...
Lyrics :
AYE AYE OH AH! AYE AYE OH AH! AYE AYE OH AH! AYE AYE AYE AYE AYE OH AH! AYE AYE OH AH! AYE AYE OH AH! AYE AYE You found a sweater on the ocean floor. They're gonna find it if you didn't close the door. You and the smart one sit outside to the side, in a house on a street they wouldn't park on at night. Dad - was a risk taker his - was a shoe maker you - greatest hits 2006 and a list maker Gold's in the melody You eat it to go Oh, you were born with ten fingers and you're gonna use 'em all. Interest in girls as I discovered myself If your odd-life was greater you'll be toastin' my health If an interest in goats, you should be linin' the walls? Me and my cousins and you and your cousins it's a line that's always running Me and my cousins and you and your cousins I can feel it coming, You can turn your back on the biddlewood you can turn your back on the biddlewood Me and my cousins and you and your cousins it's a line that's always running me and my cousins and you and your cousins I can feel it coming
Samen met Corey Harris gaat hij op zoek naar de roots van de blues, eerst in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten (vooral de Mississippi-delta) waar we kennis maken met blueslegendes als Muddy Waters, Son House, Robert Johnson en John Lee Hooker, maar ook met Sam Carr en Otha Tucker, die muziek speelt op een fluit (begeleid door drums) die ons al dichter brengt bij de Afrikaanse roots van de muziek. We steken samen de ocean over naar Mali en komen uit bij muzikanten als Salif Keita, Habib Koité, Toumani Diabaté en natuurlijk ook dé absolute Afrikaanse bluesman : Ali Farka Touré (het fragment van het bezoek van Corey Harris aan Ali Farka Touré had ik al eens -misschien naar aanleiding van het overlijden van Touré?- eerder gezien).
Het blijft een prachtige muziekles met hemels mooie muziek, en ik heb meteen zin om te luisteren naar mijn allereerste plaat ooit van Ali Farka Touré : The river. Die plaat kocht ik ooit gewoon op basis van de intrigerende hoes in de Music Mania, en het was een absolute openbaring : Afrikaanse blues met wat me nog steeds klinkt als het beste van Afrikaanse muziek en het beste van de blues verenigd !
Volgende week is Wim Wenders aan de beurt... (donderdag om 23u30 op Canvas)
It was Touré's record "The river", which I bought just because I was intrigued by the album sleeve and its presence in a rock music shop, that opened my ears to African blues and still I think Touré combines both the best of African music and the best of the blues. I just love it !
In this month's mix we have a lot of songs with "December" in the title, as well as some of the best featured songs on this blog for the past month... In deze decembermix zitten niet alleen enkele van de nummers waarover ik postte de afgelopen maand, maar ook mooie nummers met december in de titel...
Er waren zeker verscheidene Belgische platen dit jaar die de moeite meer dan het beluisteren waard zijn (zie hierboven), maar als ik kijk naar waarnaar ik het meest geluisterd heb, dan steekt Daan er bij de Vlaamse groepen toch bovenuit. Op deze plaat vind ik Daan "volwassener" en muzikaal rijper klinken, terwijl de ingrediënten van zijn vorige albums toch ook aanwezig blijven. Het lijkt er een beetje op dat de samenwerking met Bobbejaan Schoepen in 2008 ergens sporen heeft achtergelaten bij Daan...
Ik heb altijd wel gehouden van Loudon Wainwright III (zelfs al luister ik echt niet vaak naar de man), omwille van de humor in zijn liedjes én de goeie muziek zelf natuurlijk. Dit jaar bracht hij een groots project (de herinterpretatie van liedjes van Charlie Poole) tot een goed einde, en ik heb speciaal in de bib de overzichtsbox van Charlie Poole ( You ain't talkin' to me - Charlie Poole and the roots of country music) geleend, die een waarachtige aanrader bleek. Op de plaat van Loudon doen trouwens zoon Rufus en dochter Martha ook mee...
Dit album is een bevreemdende luisterervaring, omdat Frisell in vooral instrumentale nummers een verhaal poogt te vertellen en daarbij vooral put uit een rijke muzikale traditie, waarbij hij me vaag verwant lijkt (en er ook weer helemaal van verschilt...) aan Ry Cooder.
Het begin van het openingsnummer doet me helemaal denken aan Exit music (for a film) van Radiohead. Zo goed als OK Computer wordt dit album niet, maar wie liedjes over de liefde wil horen die mooi en doorleefd klinken en die je raken, mag hier zeker niet aan voorbijgaan...
Fanfarlo klinkt als een kruising van vintage eighties muziek, het theatrale van Arcade Fire en het weidse van The Low Anthem, en toch komt het goed... Straf !
Als Nevermind toch nog steeds voor mij het beste album ooit blijft (al luister ik vaker naar OK Computer), heeft dat vooral ook te maken met de periode in mijn leven die zo sterk verbonden is aan Nirvana, en ook aan Pearl Jam. Alive blijft voor altijd verbonden met de fuif van mijn beste vriend toen en met dat hele jaar. Ik ben altijd de muziek van Pearl Jam blijven beluisteren, en was nooit echt teleurgesteld : er bleef altijd genoeg goede muziek komen. Met Backspacer hebben ze één van hun beste albums gemaakt, dat naast Ten en Vs. kan staan wat mij betreft. Enerzijds is er opnieuw de energie van de vroegste platen, en anderzijds hoor je ook dat Eddie Vedders solo-projecten (zoals de soundtrack voor Into the wild) hun weerslag hebben en leiden tot gelijkaardige maar nog beterePearl Jam-nummers...
Ondanks de verrijking die Alex Turners ervaring met The Last Shadow Puppets binnenbrengt, mis ik een beetje de energie van hun debuut, het rauwe en ongepolijste, maar verder blijft dit natuurlijk een verdomd goeie CD...
Eels vallen nooit tegen, en eigenlijk -besef ik nu- onderwaardeer ik hen steevast. Hun liedjes zijn onopvallend mooi, en het is pas met de jaren dat je hun muziek helemaal ten volle gaat appreciëren, en toch zie je hen te vaak over het hoofd bij het maken van lijstjes... Onopvallend goed zijn is een nadeel... Verwacht hen dus ook maar al volgend jaar, met End times, tenzij ik hen zou vergeten...
De voor de hand liggende woordspeling is dit keer helemaal waar : dit was echt een ontdekking. En als ze hun album ook nog eens LP noemen, tja, wat moet je dan nog zeggen ? Behalve dat dit een verrassend mooi plaatje is voor avontuurlijke, electronische muziek niet schuwende luisteraar...
Vorig jaar haalde Sigur Rós het net niet om de beste plaat te worden. Jónsi probeert het dit jaar samen met zijn partner Alex Somers (geen familie van Willy, gelukkig !). Het is een zeer fijne plaat, ideaal om naar te luisteren als je ook nog iets anders wil gedaan krijgen, want weinig opdringerig, maar jammer genoeg is ze daardoor ook niet beklijvend genoeg om hoger te eindigen...
Fijne popplaatjes met weerhaakjes : daar hou ik wel van. Dit album lijkt nochtans geen popplaat, maar wie goed luistert hoort telkens weer simpele popmuziek (soms haast kinderlijk simpel) doorbreken in nummers die noise, feedback noch electronica schuwen...
The Jon Spencer Blues Explosion is nooit ver weg op dit bluesrockdebuut, dat zoveel meer dan bluesrock te bieden heeft. Flarden sixties komen voorbijgewaaid, en de stem komt me zo bekend voor, maar ik kan deze stem en deze manier van zingen maar niet thuisbrengen...
Ik mocht een wedstrijdhosten voor de Benelux waarbij je een cd kon winnen van deze Canadese groep, en daar ben ik nog steeds heel fier op ! Want dit is echt supergoed ! Ik raad het iedereen aan, ik heb meerdere keren over deze groep geblogd en hen in mijn 8tracks mix binnengesmokkeld waar mogelijk... Echt : check them out ! En hoop met mij mee dat ze ooit eens hier optreden...
Toegegeven, de plaat kwam eigenlijk al in 2008 uit, maar ik kocht hem met nieuwjaar en het werd de plaat die zowat gans augustus bijna dagelijks gedraaid werd hier... Voor mij, in mijn beleving, hoort dit album helemaal bij 2009. Prachtige plaat !
Vanaf hier beginnen de albums waarop elk nummer, werkelijk elk nummer geweldig tot subliem is, en dus werd hier een rangschikking in maken, behoorlijk moeilijk. Ik heb me door een aantal zaken laten leiden (zoals hoe vaak ik er naar luisterde, welke impact het op mij had, hoezeer de plaat aansloeg bij waar ik mee bezig was of welke plaats ze kreeg in mijn privé-leven). Dit album is het derde deel van de trilogie die Sam Baker maakte, met voorheen al Mercy en Pretty world, ook al stuk voor stuk albums die -had ik ze toen gehoord- in mijn eindejaarslijstjes hoog zouden eindigen... Ik heb de drie platen al wel vaker na elkaar afgespeeld, en ze sluiten mooi bij elkaar aan, maar toch springt Cotton er nog boven uit : sublieme songs, zo mooi gezongen en muzikaal zo betoverend...
Emily Jane White zag ik live op 500 m van mijn deur, een unieke belevenis. Ze had me al overtuigd met wat ik hoorde op haar MySpace, en al helemaal toen ik haar vorige plaat Dark undercoat én deze prachtige opvolger hoorde. De vriendinnen die mee waren naar het concert, beaamden het : dit is van een hemelse pracht !
Dé plaat van het jaar komt dan weer uit een heel ander genre : kuduro, een Angolese mix van verschillende stijlen, hier prachtig vermengd met hiphop, drum 'n bass, dubstep, en zowat elk denkbaar dance-genre. Ik heb er nog altijd enorm veel spijt van dat ik hen niet heb kunnen zien (op Pukkelpop of I Love Techno), want ze waren naar het schijnt verpletterend. Dat ik voor dit album kies, heeft er alles mee te maken dat ik in jaren niet meer zo verrast geweest ben door "nieuwe" muziek, want geloof me, dit is echt evolutie in de dance...
Sound of Kuduro
Wat me zelf opvalt, is dat ik meer en meer luister naar wat ik hierboven al gemakkelijkheidshalve "rootsmuziek" noemde (folk, (alt.)country, americana, blues,...) en muziek die je in programma's als Duyster vaak te horen krijgt. Misschien word ik dan toch iets rustiger op muzikaal gebied, maar anderzijds hou ik nog steeds heel veel van dance, harde gitaarmuziek, stevige bluesrock,...
Ik zag dit jaar ook enkele concerten, en deze 6 waren echt heel goed :
6. Pablo Moses (20/7 op Polé Polé Festival Gent) : voorheen enkel van naam bekend, maar echt een ontdekking, en dan nog binnen een genre waarin ik echt niet thuis ben... 5. Bishop Allen (16/4 in de Vooruit in Gent) : prachtige popnummers met veel enthousiasme gebracht 4. Gorki (22/7 op Boomtown Festival in Gent) : een prachtig overzicht van 20 jaar Luc De Vos en zijn "beginnend groepke" 3. Basia Bulat (28/11 op Kraakpand 4.4 in Gent) : een gewone, mooie vrouw die betoverend aantrekkelijk wordt van zodra ze met al haar plezier zingt en muziek maakt ; ik denk dat ik nog steeds een beetje verliefd ben op haar... ;-) 2. Emily Jane White (3/12 in het bovenzaaltje van Curieuzeneuze in Ledeberg) : op 500 m van mijn deur naar één van de mooiste optredens van het jaar kunnen gaan in goed gezelschap : bestaat er iets mooiers ? De avond voordien had ze dan misschien iets minder last van geroezemoes vanuit het café (toen ze in de Botanique optrad), maar hé, de sfeer van dit soort concerten is niet te evenaren... 1. The Low Anthem (24/9 in de AB Club in Brussel) : gewapend met één van de mooiste platen van dit jaar kwamen ze naar Brussel, in de nog redelijk intimistische AB Club, waar ik op één van de voorste rijen toeschouwer en luisteraar mocht zijn bij een concert waarin de sfeer meteen goed zat, de liedjes steeds mooier werden en de bandleden zoveel zichtbaar plezier beleefden dat het aanstekelijk was.
