Voorprogramma Summerbummerdownerfolk (een naam die tijdens hun concert en zelfs tijdens de hulde die Emily Jane White aan hen bracht, niet te verstaan bleek op de vierde rij) bracht mooie, rustige liedjes met een beetje postrockinvloeden en grappige teksten, en ook in de bindteksten toonden ze zich van hun lichtvoetige kant. Twee nummers (Pearl en een nummer dat ik nergens terugvind, maar ik gok dat het The wanderer heet) sprongen er voor mij uit en waren echt goéd, maar ook de andere nummers waren best genietbaar...
Het intimistische concert van Emily Jane White (tijdens de rustige nummers een beetje aangevuld door het rumoer uit het lager gelegen café, maar dat leek niemand echt te deren...) was subliem, waarin kwistig gestrooid werd met parels uit debuutplaat Dark undercoat en het aan te raden nieuwe album Victorian America. De nummers die op die platen nog boven de anderen uitsteken (zoals The ravens, Stairs -met prachtige tempowisselingen en veel variatie-, Liza, Bessie Smith -een ode aan de legendarische bluesvrouw-, Red dress,...) kwamen ten volle tot hun recht en waren ook in deze set de hoogtepunten en terecht mochten de drie dames nog eens terugkomen voor twee bisnummers. Emily Jane White leek heel erg onder de indruk van de rust van het publiek en de intieme sfeer, en leek zich alvast minsten evenzeer te amuseren als het publiek...
Hieronder nog enkele filmpjes van haar optreden de avond ervoor in de Botanique (met dank aan Roen) :
Victorian America
Bessie Smith
Liza
Stairs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten