Films van Ken Loach hebben al altijd de gewoonte gehad me te raken, onder mijn huid te kruipen. Loach slaagt er immers in een kant van de maatschappij op zo'n mooie en accurate wijze te laten zien, terwijl we die anders amper te zien krijgen. Vanuit mijn werk heb ik al mogen zien hoe écht zijn verhalen zijn, en bovendien tonen die films ook de liefde en de schoonheid die zelfs tussen arme en gekwetste mensen aanwezig is. Ik kijk dan ook altijd uit naar de nieuwe film van Loach...
Zeker wanneer nu ook nog eens een icoon uit het voetbal deel uitmaakt van de film en zélf meespeelt, is de nieuwsgierigheid snel geprikkeld en dus kon ik het niet laten deze film in de bioscoop te gaan zien. Looking for Eric vertelt het verhaal van een postbode die door persoonlijke problemen (worstelen met de verloren liefdes, als alleenstaande zorgen voor twee tieners,...) helemaal geïmmobiliseerd geraakt en tot niets meer komt. Zijn werk loopt het in het honderd (hij gooit de brieven die hij moet bestellen niet over de haag, maar steekt ze in zijn kast...) en hij draait rondjes in zijn eigen hoofd zoals hij rondjes rond een rotonde blijft rijden in de openingsscène. Eric Bishop kan zich niet meer herinneren wanneer hij, ondanks de vele vrienden die hij heeft, voor het laatst gelukkig was. Hij leeft in een verleden, waarvan ook stervoetballer Eric Cantona van Manchester United (de postbode is een echte ManU-fan) deel uitmaakt. Wanneer Cantona plots -als in een magisch-realistisch tafereel- in zijn kamer staat en zijn persoonlijke coach wordt, neemt Eric (de postbode, het is soms wat verwarrend...) zijn leven weer in handen, met vallen en opstaan...
Je zal me zeker niet horen zeggen dat dit geen goeie film is, al zijn er twee redenen waarom ik minder genoot van deze film dan van andere Loach-films. Er is een meer persoonlijke reden maar wat het meest storend is, is de soms prekerige en belerende toon die in de film sluipt. Vooral in de scènes waarin Cantona gesprekken voert met de postbode (Cantona schakelt dan bovendien voortdurend tussen Frans en Engels), lijkt de ex-voetballer soms wel een levend zelfhulpboek vol Bond-Zonder-Naam-wijsheden. Vooral in het eerste deel van de film werkt dat al eens op de zenuwen (toch op de mijne...), maar gelukkig gaat het na een tijd beter met de postbode, waardoor dit soort semi-filosofische beschouwingen minder aanwezig worden in de film.
Wat het voor mij ook moeilijker maakte (en dat is dan de meer persoonlijke reden natuurlijk...) is dat deze film voor mij op dit moment behoorlijk confronterend was, door de thema's die ook aan bod kwamen : hoe omgaan met de breuk met iemand die je graag ziet, hoe ga je daarna met die geliefde om, hoe neem je je leven terug in handen, hoe kom je tot een evenwicht tussen verdriet en de taken die je moet opnemen en waarvoor anderen op je rekenen,... ? Dit zijn allemaal vragen waar ik de laatste weken ook mee worstel, en dus werd ik door deze film toch ook een beetje teruggeworpen tussen al mijn zorgen van de laatste tijd, en door de prekerige toon vond ik niet meteen helpende elementen in deze film voor mijn eigen leven. De manier waarop het allemaal nog behoorlijk vlot steeds beter wordt, was nu ook niet bepaald van die aard dat ik het gevoel had dat ik hier een spiegel voorgehouden werd waaruit ik ook kon leren. Een afloop zoals in de film lijkt me onwaarschijnlijk (er zijn trouwens ook genoeg verschillen in de verhaallijnen van de film en van mijn huidig leven) en wat voor de postbode werkt, daarvan heb ik niet het gevoel dat het voor mij echt zou kunnen werken.
Dit beïnvloedt mijn ervaring van deze film, maar is voor anderen wellicht minder een probleem. Dus als je het niet al te erg vindt dat het een tijdlang in de film wat prekerig en belerend is, kan ik je deze film wel aanraden. En voor elke voetbalfan is het sowieso meegenomen nog eens te mogen genieten van de mooiste voetbalmomenten van Eric Cantona bij Manchester United, die mooi geïntegreerd worden in deze film...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten