In een klein tentje (het Alles Kan-podium) werd de avond ingezet door een drietal uit West-Vlaanderen dat in hun dialect hiphop brengt, De Predikanten. Drie jongens van 18 tot 20 jaar (schat ik) brachten een vermakelijk halfuur, al hadden ze daarmee ook wel alles opgebruikt wat ze te bieden hadden. Aanstekelijke nummers hebben ze wel, en heel veel spelplezier straalden ze uit, maar na 30 minuten kreeg je het gevoel dat je het nu wel gehoord had...
Gorki heb ik al vaak gezien, maar vanavond gaven ze zeker één van hun betere concerten. Luc De Vos, die zichzelf soms het Orakel van Wippelgem waant, was ditmaal echt grappig en onderhoudend met zijn bindteksten, en wist het publiek heel goed te bespelen. Bovendien speelde de groep, die (als je de 2 versies -Gorky en Gorki- samentelt) 20 jaar bestaat, voor een soort best of-set. En die set vloog voorbij alsof het niets was. In de bisronde werd uiteraard geëindigd met Mia, dat door het publiek volledig werd meegezongen.
Intussen was het volop beginnen gieten en dat ging maar niet over. Discobar Galaxie slaagde erin met hun mix van oude en nieuwe nummers, van dance en eighties nostalgia, de doorregende toeschouwers meteen aan het dansen te krijgen. Adriaan Van den Hoof was weer als vanouds de ideale ceremoniemeester voor het feest, maar jammer genoeg viel de stroom al snel uit. Eens dat euvel verholpen, werden we getrakteerd op een typisch kwartet (Voodoo people - The Prodigy, Kids in America - Kim Wilde, Footloose - Kenny Loggins, Open Sesame - Leila K) waar je niet onbewogen bij kan blijven. Maar toen de tweede stroompanne kwam en ik doorheen al mijn kleren al helemaal nat was, besloot ik toch maar het erbij te laten.
En nu luister ik hier dan maar naar de CD's van Discobar Galaxie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten