Sommige bands stellen nooit teleur en Eels hoort tot dat selecte groepje. Elke Eels-plaat is immers een wondermooie reis langs vrolijke klinkende muziek (met gebruik van veel hoge noten) die contrasteert met de miserie die bezongen wordt. Dat is meestal de eigen miserie van Mark Oliver Everett -ook bekend als frontman E- maar op het nieuwe Earth to Dora gaat het vooral over het misfortuin van een technicus, ooit mee op tournee en bestemmeling van troostende sms-jes (die soms opduiken in de lyrics op deze plaat).
Helaas moeten we besluiten dat dit album één van de mindere is uit het rijke oeuvre, wellicht net doordat het doorleefde (her)beleven van de (eigen) pijn hier wat ontbreekt en we het moeten doen met een afstandelijker verhouding tot het lijden van een ander. Het levert songs op die passen in het lange rijtje dat we voorheen reeds te horen kregen minus de pakkende urgentie die sprak uit de worsteling van de artiest zelf.
Toch zijn er voldoende nummers die me weten bekoren: opener Anything for Boo is een vintage Eels-song van bedrieglijke eenvoud, Dark and dramatic bewijst nog eens waarom de band al meer dan twintig jaar een keurmerk van kwaliteit is, Are we alright again klinkt zeer vertrouwd en The gentle souls weet te pakken. In andere liedjes horen we iets teveel gekende trucjes die met slechts deze mate aan echte emotie teveel klinken als trucjes: het parlando van OK mist zijn uitwerking (in tegenstelling tot oude hit Susan' house) en de single Baby let's make it real bevat alle ingrediënten van een goed scorende ballad (inclusief jankende gitaarsolo) maar zoiets mogen we toch echt niet verwachten van buitenbeentje E? Er valt ook een beetje te (monkel)lachen met Are you fucking your ex? (de ultieme schrik van elke man in een kwakkelende relatie wiens partner "nog een goed contact heeft" met haar ex).
Het klinkt hard en cynisch en normaal wens ik iedereen (behalve wie mij net iets te vaak schade berokkende of pijn deed) alle geluk toe maar artiesten die mooie kunst puren uit hun getormenteerd leven vol grote obstakels en wiens ziel zwaarder weegt van de littekens der opgelopen kwetsuren, wensen we toch nét iets minder geluk toe. Het is, ik geef het toe, egoïstisch, maar ik mis niet graag de schoonheid die ze uit het lijden puren.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten