Atomic Vulture

Het is wellicht geleden van het live-optreden van Garcia plays Kyuss op Pukkelpop in 2010 dat ik nog zulke goeie stonerrock hoorde als op de EP Stone of the fifth sun van Atomic Vulture. Dit Belgisch trio trapt de EP alvast stevig af met het licht psychedelische Jaguar, waarna Wind zich meer melodieus laat zien. Rain, waarin ook gezongen wordt, klinkt als een mengeling van Kyuss en vroege Soundgarden (denk aan Badmotorfinger). Water klinkt alsof er genoeg van is om een hele woestijn mee te vullen en overweldigt. Op Earthquake gaat het drietal nog één keer voluit al zijn de tempowisselingen het meest opvallend in deze song.
Met deze EP zetten de drie muzikanten zichzelf alvast heel erg op de kaart. En in één en dezelfde beweging slagen ze erop mijn liefde voor stonerrock nieuw leven in te blazen. Ik denk dat ik één van de komende dagen nog eens ...And the circus leaves town van Kyuss ga zoeken in mijn doos met cassettes en nog eens door het huis ga laten schallen.

Beluister hieronder de volledige EP, die je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Twintig parels per maand: november 2018

De winter lijkt nu echt ingetreden, met guur weer en (eindelijk) koudere temperaturen. Gezellig weer is dit dus om binnen te zitten met een kop warme chocomelk bij de hand en een goed boek op de schoot. En daar horen ook deze maand twintig pareltjes op muzikaal gebied bij:

1. I do it all night - Ludacris: mijn jongste stiefdochter heeft ook de volwassenheid bereikt (in september al eigenlijk) en dit is een song die zij wellicht zou weten te smaken, net als ik (maar in tegenstelling tot haar moeder)
2. It's like that - Run DMC: dit ken ik vooral van de remix die Jason Nevins ooit maakte, maar het origineel mag dan wel een pak trager klinken (en dus minder hyperkinetisch), het heeft zeker ook zijn charmes
3. Queen to the pharaoh - Marianne: ik had het eerder deze maand over de geweldige compilatie Discophilia Belgica waar deze song ook op staat en hij is toch wel mijn favoriet van deze plaat
4. Miss you - Discohen: Discohen is een project van (onder meer) Pim Van De Werken, een Nederlandse producer, die op Popular positions bekende songs covert alsof Leonard Cohen ze zingt. Deze Stones-cover is alvast een topper
5. If I were a carpenter - Tim Hardin: tijd voor nog meer nostalgie met deze prachtige ballad gezongen door Tim Hardin
6. Farm in the middle of nowhere - Buffy Sainte-Marie: deze zangeres mag deze maand zeker niet ontbreken met deze song uit 2015
7. Lighting fires - Grant McLennan: de zanger van de Australische band The Go-Betweens maakte ook enkele mooie soloplaten, waaronder Fireboy uit 1993, waarvan dit de opener is
8. Heavenly pop hit - The Chills: onlangs hoorde ik dit prachtig popliedje uit Nieuw-Zeeland nog eens terug en ik vond dat het deze maand niet mocht ontbreken in mijn selectie
9. Lucky clover - Portland: dit is een Belgische band en dit is hun prachtsingle die ze net uitbrachten
10. Songwriters on the run - Robert Forster: best wel een grappig titel voor dit liedje van Robert Forster, ook een ex-bandlid van The Go-Betweens trouwens
11. Return to yesterday - The Lilac Time: dit meer up-tempo nummer zorgt voor wat meer swing en let vooral ook op de mooie zang
12. The motorcycle song - Arlo Guthrie: Arlo is de zoon van Woody Guthrie, die vooral bekend werd met de song Alice's restaurant, een "talking blues" die zo'n 19 minuten duurt maar live vaak nog veel langer uitgesponnen werd. Deze song staat op dezelfde, gelijknamige LP
13. Working in the coalmine - Lee Dorsey: prachtige soul van lang voor ik geboren ben
14. Dreams - The Electric Peanut Butter Company: tijd voor wat psychedelica
15. Vita voom - Ozric Tentacles: en als we psychedelisch loos willen gaan, doen we dat helemaal met de geschifte bende van Ozric Tentacles
16. The watcher - Hawkwind featuring Eric Clapton: ook Hawkwind mag niet ontbreken en ik koos voor een song die ze dit jaar samen met Eric Clapton uitbrachten
17. The nine lifeless daughters of the sun - Nektar: en hiermee keren we terug naar 1972, naar het kruispunt van psychedelica en prog-rock
18. To hell with good intentions - Mclusky: en na al die "moeilijke" muziek mag het nu wat meer rechttoe-rechtaan met de post-hardcore van Mclusky
19. The year before the year 2000 - Les Savy Fav: in 2007 bracht Les Savy Fav het album Let's stay friends uit, voor mij nog steeds hun beste plaat. Daaruit koos ik voor deze song
20. Me and Mia - Ted Leo And The Pharmacists: nog een leuk up-tempo nummertje om mee te eindigen

Beluister hieronder de volledige playlist:

Mélissa Laveaux

Hoewel de plaat al sinds begin dit jaar uit is, ontdekte ik pas onlangs Radyo Siwèl van Mélissa Laveaux, een Canadese van Haïtiaanse afkomst die haar muzikale roots prachtig gestalte geeft op dit album. 
Heel wat van de liedjes op deze plaat klinken erg aanstekelijk, zoals Tolalito of het bijzonder opzwepende Nibo. Maar ook in rustiger songs als Legba na konsole weet de Canadese je te raken. Jolibwa heeft een Caraïbische feel die de zomer terughaalt en Twa fey klinkt zo smachtend als een vrouw in een onbegrijpelijke taal maar kan klinken.
Deze plaat staat bovendien vol details in de arrangementen die de liedjes een niveau hoger tillen en zo is dit een onverwachte ontdekking op het eind van het jaar.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (119)

Alle mussen zullen sterven - Christophe Vekeman

In Alle mussen zullen sterven laat Christophe Vekeman ons kennismaken met de (ex-, maar zoals gauw zal blijken toch niet helemaal ex-)rocker Graf, die ooit één hit had maar nu zijn tijd verdoet met het veroveren van vrouwen, het drinken van sterke drank en het gebruiken van diverse drugs en het trots rondrijden in zijn Opel Kaddett. Wanneer iemand een vinger uitsteekt naar die wagen, zet dat een hele rij gebeurtenissen in gang die soms hilarisch, soms gewoon grappig en vooral behoorlijk onverwacht (maar toch verrassend clever in elkaar geconstrueerd) blijken...
Dit boek bevat ook nog drie kortverhalen in eenzelfde stijl, met personages die al evenmin als grote helden zullen voortleven, maar eerder tot de losers dezer wereld mogen gerekend worden.

Een revolverschot - Virginie Loveling

Wat is dit een prachtboek van Virginie Loveling. Deze schrijfster, die ik vooral ken van haar dagboeken uit de Eerste Wereldoorlog, blijkt een heel begenadigd auteur. Ze schrijft vlot, erudiet, met mooie zinswendingen en een exquise woordkeus, over het plattelandsleven rond de eeuwwisseling (19e - 20e eeuw). Qua stijl doet het me zelfs een beetje denken aan Jane Austen met diezelfde voorname taal, die elegante zinnen, die prachtige woordenschat. Ik ben zeker van plan meer van haar te lezen. 

Wat is de wat: de autobiografie van Valentino Achak Deng - Dave Eggers

DaveEggers vertelt het verhaal van de Soedanese vluchteling Valentino Achak Deng, die uit zijn dorp moet vluchten bij het begin van de burgeroorlog in Soedan, in vluchtelingenkampen terechtkomt en uiteindelijk naar de VS mag emigreren. Het verhaal is bijzonder actueel gezien de huidige vluchtelingstromen (nog steeds ook uit Soedan trouwens) en terwijl ik op het nieuws verhalen hoor over de ellende in Jemen, verbind ik ze met de beelden die geschetst worden van de wreedheid van zo'n oorlog in dit boek. Eigenlijk zou iedereen dit boek moeten lezen en zich moeten inleven in het verhaal van een vluchteling zoals Valentino om te begrijpen dat dit een probleem is dat niet met oneliners te bevatten valt. 

Oi Va Voi

Na hun platen in 2003 (Laughter through tears) en 2007 (Oi va voi) verloor ik Oi Va Voi wat uit het oog. In 2009 volgde weliswaar nog Travelling the face of the globe maar blijkbaar heb ik toch niet al te veel gemist want sindsdien bleef het stil rond de Londenaars. En nu is er Memory drop, hun vijfde album (want in 2002 brachten ze blijkbaar ook al Digital folklore uit).
Hun muziek wordt nog steeds gekruid door invloeden uit de klezmer, niet zo verwonderlijk gezien hun Joodse roots. Maar ze overstijgen dat genre ruimschoots en brengen een crossover die al die jaren altijd boeiend heeft geklonken en dat gelukkig nog steeds doet. Eén van de troeven van de band is zeker ook de mooie stem van zangeres Zohara Niddam. Haar stem klinkt een beetje als die van Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. In tegenstelling tot de Belgische zangeres klinkt ze echter een pak rustiger. Dat hoor je bijvoorbeeld in het prachtige Address unknown of Light in your eyes.
De band klinkt bijzonder volwassen en matuur, ongetwijfeld van gevolg van de lange radiostilte en alles wat de muzikanten intussen gedaan en beleefd hebben. Het maakt van deze plaat een luisterervaring om ten volle van te genieten en het maakt me ook benieuwd hoe goed dit live wel niet allemaal moet klinken.

Beluister hieronder het volledige album:

The Avonden

Beter dan Frits, het hoofdpersonage uit De avonden van Gerard Reve, kan je bij verveling maar je vrienden optrommelen en wat songs inspelen, op een luie en verveelde manier, zo li-fi mogelijk. Het geeft dan niet als je jezelf The Avonden noemt, dat is lekker tongue-in-cheek. Na twee albums in 2016 (God is de liefde en Nachtschade) is er nu een derde plaat, Wat een cirkel is, en ik kan me niet van de indruk afdoen dat mijn voorstelling van hierboven precies is zoals het gegaan is.
Zelden klonk een Nederlands(talig)e band zo rommelig als Pavement en zo lo-fi als de soloplaten van Stephen Malkmus. Je zou bijna geloven dat het hele album in één take opgenomen is. Ook de teksten lijken ter plekke verzonnen, het klinkt als gesprekken tussen licht beschonken, onder invloed van een beetje weed zijnde vrienden. Misschien is er iets mis met me is de steeds wanhopiger wordende gedachte die gevoed wordt door zulke gesprekken wanneer je een klein probleempje met je vriendin bespreekt met je maten en op het einde van de avond heeft het gigantische proporties aangenomen en is de verkoudheid waarover je begon, terminale kanker geworden. Ook songtitels als Ik geloof niet in spoken of Je weet hoe ik denk over dokters laten een band zien die er net als Luc De Vos van Gorky/Gorki in slaagde om alledaagse zin een poëtische wending te geven waardoor ze werken in songs. 
Dit is een heerlijk plaatje om 's avonds bij weg te sluimeren, al half in slaap verzonken maar nog nippend aan dat slaapmutsje dat je jezelf na een zware werkdag beloofd had.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Teitur Magnússon

Hij ziet er uit als een verdwaalde druïde, de IJslander Teitur Magnússon. Je weet niet goed wat je mag verwachten van zijn muziek: wordt het eccentrieke, mysterieuze post-rock à la Sigur Rós of een soort psychedelische folk? Verrassend is dat de meeste nummers gewoon knappe, slim geconstrueerde en van een mooi arrangement voorziene popliedjes blijken.
Bara þu had zo van Connan Mockasin of Sufjan Stevens kunnen zijn. Geen idee wat het antwoord op de vraag Hverra manna? is, maar het lijkt me iets leuks want deze song geeft me een blij gevoel. Ook Hringaná heeft datzelfde gevoel, met de speelse intro en het schijnbaar gebruik van eenvoudige Casio-synthesizers uit mijn kindertijd en een blokfluit. Ornamental gaat zelfs nog een stapje verder, met een sample uit een taalcursus Frans tussen spacy aandoende muziek. 
Deze IJslander zorgt hier alvast voor één van de opmerkelijkste en meest speelse platen van het jaar en heeft mij extreem nieuwsgierig gemaakt.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op zijn Bandcamp-pagina:

Schmieds Puls

Oostenrijk staat weliswaar niet hoog op mijn lijstje van muzikaal interessante landen maar af en toe waait er toch iets de Alpen over richting Vlaanderen waarvan ik denk: "mmm, niet slecht". Het Weense trio Schmieds Puls hoort daar bij. Manic acid love is al hun derde plaat. Twee jaar geleden gooiden ze hoge ogen op Eurosonic en hun vorige plaat (die toen net uit was) I care a little less about everything ontving heel wat positieve reacties.
De band kent duidelijk een jazzachtergrond maar lijkt zich ook op zijn gemak te voelen bij popliedjes die richting post-rock aanschurken maar zangeres Mira Lu Kovacs brengt ook vaak klassieke muziek (Purcell, Haydn, Schubert,...) en haar geoefende stem verleent de song enorm veel kracht. Dat kan je onder meer horen in het aan Tindersticks en Morphine schatplichtige Exhausted. De songs op deze plaat weten dan ook te beklijven dankzij die unieke combinatie die hen toch boven het gewone popgewoel uittillen. 
Naarmate de plaat vordert, komt die jazzachtergrond meer bovendrijven, het duidelijkst in Screens (een drukke song toch wel) en The urge of night, dat in de zich herhalende instrumenten wat spiegelt aan Jozef van Wissem.

Beluister hieronder het volledige album:

Jeditah

Begin oktober bracht de Amsterdamse Jeditah haar debuut-EP Waves uit. De elektropop van de Nederlandse knispert alvast prettig weg op opener The night. Bovendien speelt ze met repetitieve elementen en haar stem klinkt zacht en speels, als het mooie buurmeisje waar je al die jaren stiekem verliefd op was. Die combinatie van eigenzinnige elektronica en bijna kinderlijke spelelementen werkt ook in de andere songs uitstekend. Differently klinkt dan weer een pak complexer en gaat meer de experimentele toer op en het is even wennen maar wie dit nummer meermaals op zich laat inwerken, ontdekt de verschillende lagen die erin verwerkt zijn. Mijn persoonlijke favoriet is toch afsluiter Beth, dat voor mijn part als single ganse dagen de radio mag gijzelen.

Beluister hieronder de volledige EP:

J Mascis

Om de zoveel jaar brengt J Mascis, frontman van Dinosaur Jr, een soloplaat uit en steevast, zo meen ik te mogen vaststellen, is die niet minder dan goed. Het werk met Dinosaur Jr speelt nog een divisie hoger, toegegeven, maar wat hij solo uit zijn mouw schudt, mag er ook best zijn.
Zo is het ook met Elastic days, dat erg rustig begint met See you at the movies en het daarna nog kalmere Web so dense. Het maakt het de luisteraar mogelijk echt goed naar de teksten te luisteren en dat is bij deze artiest niet altijd het geval. De toon is daarmee gezet, want op deze plaat overheersen niet de brullende en gierende gitaren vol gruis, maar het zijn bijna popliedjes die de Amerikaan ons voedt. En zo is dit alweer een puik plaatje geworden.

Beluister hieronder het volledige album:

The Good, The Bad And The Queen

The Good, The Bad And The Queen is ook al een project van Damon Albarn (Blur, Gorillaz) en na een succesvolle debuutplaat in 2007 is daar nu plots een opvolger: Merrie land. 
Het heeft enkele beluisteringen nodig eer je doorhebt dat deze plaat niet zomaar gewoon een leuke, vlot beluisterbare plaat is, maar veel meer te bieden heeft. Jazeker, de sfeer is ontspannen en je wordt vooral vrolijk van dit plaatje maar wie goed luistert, hoort dat Albarn en co hun best hebben gedaan om songs te spelen die net dat ietsje meer hebben. Zo ontspoort Gun to the head op het eind eventjes om dan met een grootse filmfinale te eindigen. Nineteen seventeen heeft iets van dat trillende, vibrerende, dissonante dat liedjes van Radiohead soms ook net dat tikkeltje edgy maakt. The truce of twilight krijgt door de samenzang ook iets bijzonders mee.
The Good, The Bad And The Queen mag voor mijn part nog lang om de tien jaar een album uitbrengen, zolang ze maar geen mindere kwaliteit dan dit brengen...

Beluister hieronder het volledige album:

Marianne Faithfull

De 71-jarige Marianne Faithfull zong op haar 17e al As tears go by van The Rolling Stones en zo begon een carrière die duidelijk haar sporen heeft achtergelaten. Ook de leeftijd is haar niet genadig geweest (in 2013 viel ze en beschadigde ze een ruggenwervel, ze brak haar heup en haar prothese raakte geïnfecteerd, haar artrose verlamt haar linkerhand). Met al die levenservaring erbij klinkt de herneming van As tears go by op het nieuwe album Negative capability extra treurig.
Die tristesse en de vermoeidheid van een hoge leeftijd klinken ook door op het samen met Nick Cave opgenomen The gypsy faerie queen (hier nog lied van de week). Cave is niet de enige die bijdraagt en wat opvalt, is hoe ook de andere gastmuzikanten nét heel goed zijn in het wenen doorheen muziek: Warren Ellis, Ed Harcourt en Mark Lanegan onder meer. Ook de inhoud van de songs maakt je niet vrolijker: Don't go schreef ze voor haar in 2016 gestorven gitarist Martin Stone, Born to live voor Anita Pallenberg, ooit ook muze van The Rolling Stones en vorig jaar overleden. Of dacht u hoop en vreugde te vinden in They come at night, over de aanslag in Le Bataclan. Deze donkere blues laat horen hoe Lanegan en Faithfull samen perfect de sfeer van net na een aanslag weten te vatten: bevreemding, dreiging, verslagenheid en totale consternatie.
Soms kan je echter gewoon ook schoonheid vinden in de songs en de arrangementen, zoals in de Dylan-cover It's all over now, baby blue. Evenzeer in deze categorie hoort No moon in Paris. En omdat drie een mooi getal is, voeg ik er met plezier ook Witches song aan toe, dat ze ook al zong op Broken English.
De stem van Marianne Faithfull is één waaraan ik telkens wat moet wennen, maar eens dat gebeurd is, groeit deze plaat bij elke beluistering meer en meer en weet ik al dat dit er eentje wordt voor de eindejaarslijstjes.

Beluister hieronder het volledige album:

Discophilia Belgica

Een opmerkelijke plaat is zeker Discophilia Belgica: next-door-disco and local spacemusic from Belgium 1975-1987, een verzameling bizarre songs bijeengebracht door Loud E en The Wild. Dertig songs, in een eerste deel vooral next-door-disco maar later vooral spacy nummers, worden van de obscuriteit gered en dat is bewonderenswaardig. Lang niet alles is even goed, maar ik hou zelf wel van het geflipte gefluisterd nouvelle vague chanson Ethero-disco van R. Roland, het Rolling Stones met funk mengende King Kong van Carl Watson, Queen to the pharaoh van Marianne (Boney M meets Luv meets goeie disco), It's magic van Carl Candy And The Candy-Chicks en Cosmos 81 (van The Rogers) dat klinkt als Kraftwerk indien dat geen serieuze Duitsers maar frivole Fransen waren geweest.
Ontdek zelf pareltjes en hou intussen een lounge feestje met deze muziek op de achtergrond.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 47 - 2018

One trick ponies - Kurt Vile

Bij Kurt Vile weet ik niet altijd goed wat ik ervan moet vinden. Soms heb ik het gevoel dat hij iets te gehyped is, andere keren hoor ik dan een nummer van hem dat ik écht wel heel goed vind. En deze single is in ieder geval één uit de tweede categorie, want ik hou wel van het lekker relaxte lo-fisfeertje dat over dit behoorlijk repetitief maar zo aantstekelijk nummer hangt.

Je vindt deze song terug op het album Bottle it in, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Loved you all a long, long while
Looked down into a deep, dark well
Called all your names, they echoed down for miles and miles
And all that other mystical, well, never-you-mind

Loved them all through many a lifetime
Some are gone but some still strong
Some are weird as hell, but we love 'em
Some are one trick ponies but we embrace 'em
Cuz I've always had a soft spot for repetition

Loved you all a long, long while
Looked down into a deep, dark well
Called all your names, they echoed down for miles and miles
And all that other mystical, well, never-you-mind

Loved you all a long, long time
Looked long into the length of a tunnel
Called all you names, and we was trippin out, cuz we needed a way out
And all them other crystalline mystic rationalizations

Loved them all right down to my soul
Looked well into the depth of a hole
Pondered perpetual motion in the echo
Just like the song if the repeats were long

Loved you all a long, long while
Looked down into a deep, dark well
Called all your names, they echoed down for miles and miles
And all that other mystical, well, never-you-mind

Loved you all a long, long while
And I'd give my left nevermind for one big synchronized smile
Some are one trick ponies, but so am I
Round 'em up into a mixed bag bundle of love now

Loved them all a long, long tick
And it's four, five, six
Prevent your schtick
Throw them at the wall into a mixed bag and see if they stick
And give 'em a glass of water
Give 'em a cherry pie

Loved you all a long, long while
Looked down into a deep, dark well
Called all your names
They echoed down for miles and miles
And all that other mystical, well, never-you-mind

Those Poor Bastards

De muziek waar ik naar luister, hoeft niet altijd serieus te zijn. Een leuk, ontspannend plaatje op tijd en stond kan energie geven en me zorgeloos door de dag helpen. En dat blijkt nu net het geval te zijn met Inhuman nature van Those Poor Bastards.
Dit duo uit Wisconsin brengt "gothic country doom", een mengeling dus van muziekstijlen die je niet meteen bij elkaar verwacht. Toch wordt die mengeling beluisterbaar, niet in het minst omwille van de overduidelijke humor die leden Lonesome Wyatt en The Minister hanteren. Cult of loneliness klinkt net als het merendeel van de songs als een Halloween-pastiche. Je hoeft niet meteen hoogstaande songs te verwachten maar wel meer dan 100 % amusement en dat mag ook al eens.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 46 - 2018

Our house - The Calicos

Ooit waren ze (ten tijde van Wayward wind) de begeleidingsband van Matt Watts en later wonnen ze Humo's Rock Rally. Nu hebben The Calicos (al eventjes) hun debuutsingle uit en die is goed. Luister zelf maar...

Retro review: R.L. Burnside

Borgerhout, 1996 moet het geweest zijn. Ik stond in een behoorlijk koude, kale bunker die een concertzaal voorstelde (ik vermoed dat die intussen herrees als Trix), wachtend op The Jon Spencer Blues Explosion. Want ik had hen leren kennen via Orange, een plaat die bij mij insloeg als een bom en me leerde dat blues bijzonder opwindend kon klinken. Die kennismaking was met enige vertraging, dus het was bij hun volgende plaat, Now I got worry, dat ik de kans kreeg hen live te zien, in de eerder genoemde Antwerpse deelgemeente dus.
De gastmuzikant die op Now I got worry meespeelde, was een oude knar waarvan ik nog nooit gehoord had maar waarvan Jon Spencer vond dat hij een pak meer aandacht verdiende. En dus mocht R.L. Burnside mee op tournee, in het voorprogramma, maar ook bij de hoofdact meespelend. Zelf had hij net A ass pocket of whiskey uit, een plaat die ik blindelings aanschafte. De hoes had iets aandoenlijks grappigs. De oude bluesmuzikant die Burnside toen al was, staat erop, getekend als een vrij vitale man met zijn broeksriem in de hand en twee knappe, blonde vrouwen, die weliswaar van hem afgewend staan, maar toch duidelijk bij hem horen. Het heeft iets "sleezy".
En dat past wonderwel bij de muziek op deze plaat. Want de blues die R.L. Burnside speelt, is geen gelikte, verdrietige blues, maar een rauwe, gekwetste, vuile vorm. De kraaigeluiden in opener Goin' down south zetten meteen al de toon. En dan valt die gitaar in, en de zang, en het wordt maar steeds beter. Zo maakt de aanwezigheid van Jon Spencer The criminal inside me nog smeriger dan de song al was. Nog zo'n hoogtepunt is Snake drive.
Dit, dames en heren, is het soort blues waar ik maar geen genoeg van kan krijgen...

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (118)

Satyricon - Petronius

Het is natuurlijk jammer dat dit boek van Petronius, een Romein die leefde ten tijde van keizer Nero, zo fragmentarisch overgeleverd is, maar zeker de vlot leesbare stukken (waaruit weinig ontbreekt) zijn geestig, zitten vol verwijzingen en vormen een mooie satire op de zeden van toen. Dit is dus best wel een interessant tijdsdocument (fictie, trouwens) met literaire kwaliteiten.

De Saint in het harnas - Leslie Charteris

Leslie Charteris verzamelde in dit boek allerlei kortere verhalen van The Saint, sommige (losjes) met elkaar verbonden. Dit blijft uitstekend ontspannende lectuur.

It was snowing butterflies - Charles Darwin

Dit boek bevat fragmenten uit het dagboek van Charles Darwin tijdens zijn reis met de Beagle. Hij bezoekt in deze fragmenten Patagonië en Vuurland en vaart doorheen de Straat van Magelhaes. In het eerste deel fragmenten beschrijft hij de fauna en kan je zijn ideeën geïllustreerd zien (die hij ontwikkelde tot de evolutietheorie). In het tweede deel krijgen we een inkijk in de manier waarop men in de negentiende eeuw tegen "inboorlingen" ("wilden") aankeek en hoe verschillende die mensen in hun ogen waren van de "geciviliseerde mens". In het derde deel gaat het vooral over de samenhang van zijn theorie met theorieën uit de geologie.
Dit is een leuke introductie tot het werk van Charles Darwin, en misschien moet ik toch maar eens werk maken van Over het ontstaan van soorten.

Wereldtentoonstelling Gent 1913 - Joost Vandommele

In dit boek schetst Joost Vandommele op een vlotte, toegankelijke, vrij volledige (maar niet overladen volle) manier een beeld van de wereldtentoonstelling die in 1913 in Gent plaatsvond. Hij staat stil bij de aanloop ernaartoe, de opbouw, hoe het eruit zag en hoe ze afgewikkeld werd (door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog verdween het beoogde effect meteen). Bovendien wordt alles heel duidelijk met heel veel illustraties zichtbaar gemaakt, ondanks het feit dat er niet veel meer rest aan overblijfselen in (en rond) Gent.

Eskimo sprookjes - Gisela Perlet

Gisela Perlet verzamelt in dit boek Eskimo-sprookjes. Die zijn uiteraard qua thematieken en inhoud wat verschillend van de sprookjes die wij kennen (de jacht, de dieren uit de leefgebieden van de Eskimo's, maar ook hoe aan een vrouw te geraken, geestesbezweringen,...) maar ook qua vorm. Wie onze opbouw van sprookjes gewend is, verbaast zich soms over de schijnloze richtingloosheid van sommige verhalen of het heel fragmentarisch verloop.
Het is een leuke kennismaking maar het bleek toch niet echt mijn ding.

Teije En Zijn Meisjesleger

Het (spaarzaam) gebruik van de banjo op het titelloze debuut van Teije En Zijn Meisjesleger brengt de muziek een beetje in de buurt van die van Broeder Dieleman, toevallig de man door wie ik deze plaat leerde kennen. Verder is deze plaat een bevreemdende kruising tussen schlagermuziek voor de hogeropgeleiden, zeemzoete folk en hedendaagse kleinkunst. De plaat laat me vooral in verwarring achter want ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. En toch bevat dit schijfje ingedriënten die het onweerstaanbaar maken en mij telkens tot een beluistering verleiden.
Op het internet, normaal gesproken toch de bron van alle nuttige en (vooral ook) onnutige informatie, valt amper iets te lezen over wie deze Teije is. Het voegt toe aan het raadsel dat deze plaat toch al vormt. Enkel vond ik terug dat hij ook lid/zanger is van The Virgin Army, waarover ik al eens eerder postte.
 Ga door, waarin de banjo een mooie rol toebedeeld krijgt, heeft een sterk religieuze inslag hoewel het onderwerp allesbehalve godsdienstig is. Zo gaat mijn moeder naar beneden is een verhaal dat in de beste folktraditie prikkelt. In Hier stopt de tijd klinkt Teije als de heropgestane Thé Lau.

Beluister hieronder het volledige album:

Thisquietarmy

Thisquietarmy was eerder een soloproject maar heeft zich nu toch ontwikkeld tot een band en de eerste plaat die ze als groep presenteren, heet The body and the earth. De hoesfoto lijkt alvast heel goed gekozen: je ziet een ruig kustlandschap, maar de foto is ver genoeg genomen opdat het woeste beuken van de golven op de rotsen gedempt zou klinken. Evenzo is dit album een ruige luistertrip maar de muziek bonkt nooit gewelddadig in op de oren van de luisteraar. Zo hoor je in Sixth mass de enorme, opborrelende kracht die in toom gehouden wordt. Seismic waves bouwt eveneens op tot het muzikaal equivalent van een ingehouden natuurkracht. 
De vier songs op deze plaat vloeien in elkaar over en houden elkaars hand vast om de sfeer ongemerkt door te geven en zo een natuurlijk geheel te vormen. De consistentie van dit album maakt het tot een prachtige luisterervaring.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen via Consouling of hier via de Bandcamp-pagina van de band:

Whispering Sons

Net zoals Elvis Presley in heel wat verhalen gespot is in tankstations, zou het me niets verbazen indien er geruchten op gang zouden komen dat Ian Curtis, voormalig frontman van Joy Division, gesignaleerd werd in Vlaamse concertzalen. Per abuis kunnen de Limburgers van Whispering Sons op het gehoor verward worden met de legendarische band en hoezeer Editors in hun beginjaren ook dezelfde sound benaderden, zelfs zij klonken niet zo griezelig gelijkend. Zanger Fenne Kuppens moet wel een reïncarnatie zijn, minstens van de stembanden van Ian Curtis.
Na de EP Endless party in 2016 is er nu het debuutalbum, Image. Tien songs lang worden we als luisteraar gegijzeld in het donker, waarin hooguit in de verte het schijnsel van een kaars in een spiegel weerkaatst wordt. Maar hoe contradictorisch het ook lijkt, hoe prachtig is het daar niet, ondanks alle benauwdheid, alle drukkende duisternis, alle ontbreken van hoop. Zelfs de hoesfoto is van wanhoop doordrenkt: ja, er zijn naakte vrouwen maar die zijn op geen enkele manier erotisch aantrekkelijk, hun naaktheid is die van het ongewapend slachtoffer geconfronteerd met een zwaarbewapende bandiet, luttele ogenblikken voor het onafwendbaar fataal vervolg toeslaat. 
Al wie betreurt te jong te zijn om ooit Joy Division live gezien te hebben (of wie oud genoeg is maar dat toch niet deed), krijgt hier de ultieme troost. Want zelfs Editors of alle andere bands die zich zwaar lieten inspireren door de new wave pioniers, slaagden er niet half zo goed als Whispering Sons in om ook muzikaal even hoge toppen te scheren. De concurrentie wordt met schijnbaar gemak naar huis gespeeld. Deze plaat is strak, vindt de juiste balans tussen alle instrumenten (inclusief zang) en houdt de spanning en de geschapen sfeer met gemak drie kwartier vol.
Als debuutplaten beloftes inhouden, lijkt deze onmogelijk in te lossen. Hoe in godsnaam kunnen deze Limburgers nóg beter worden?


Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Lied van de week: week 45 - 2018

I love it - Kanye West and Lil Pump featuring Adele Givens

In afwachting van het nu al een tijdje aangekondigd nieuwe album van Kanye West, is er deze single samen met Lil Pump. Gastvocalen zijn er bovendien van Adele Givens, een actrice en comedienne die hier niet zo bekend is. In de clip verwijzen de kostuums, zo lijkt het, naar Minecraft. Het is een kort nummer maar wel leuk en een zoethoudertje terwijl ik nu toch echt wel reikhalzend uitkijk naar nieuw werk van Kanye...

Je kan deze single hier kopen.

Lyrics:

[Intro: Adele Givens]
'Cause you know in the old days
They couldn't say the shit they wanted to say
They had to fake orgasms and shit
We can tell niggas today:
“Hey, I wanna cum, mothafucka!”

[Chorus: Lil Pump]
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it)
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it)

[Verse 1: Lil Pump]
You're such a fuckin' ho, I love it (Love it, love it)
(I'ma fuck a bitch, tell her cousin)
Your boyfriend is a dork, McLovin (Dork)
(McLovin; ooh, ooh, ooh)
I just pulled up in a Ghost (Ghost)
Fucked that bitch up out in London (Up out in)
Then I fucked up on her cousin
Or her sister, I don't know nothin' (Uh-uh, woo)
And my niggas gettin' ignorant
Like a lighter, bitch, we ignant (Ignant, yeah)
All this water on my neck
Look like I fell when I went fishin' (Fell!)
So much diamonds on my bust down
Ooh, fuck, what's the time? (Where we at?)
Me and Smokepurpp sippin' drank (Purpp!)
Ooh, fuck, she take lines (Lines)

[Chorus: Lil Pump & Kanye West]
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it, scoop!)
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it)

[Interlude: Kanye West]
You're such a fuckin' ho
When the first time they ask you if you want sparklin' or still?
Why you tryna act like you was drinkin' sparklin' water 'fore you came out here?
You're such a fuckin' h—

[Verse 2: Kanye West]
I'm a sick fuck, I like a quick fuck (Whoop!)
I'm a sick fuck, I like a quick fuck (Whoop!)
I'm a sick fuck, I like a quick fuck (Whoop!)
I'm a sick fuck, I like a quick fuck (Whoop!)
I'm a sick fuck, I like a quick fuck
I like my dick sucked, I'll buy you a sick truck
I'll buy you some new tits, I'll get you that nip-tuck
How you start a family? The condom slipped up
I'm a sick fuck, I'm inappropriate
I like hearin' stories, I like that ho shit
I wanna hear mo' shit, I like the ho shit
Send me some mo' shit, you triflin' ho bitch (Bitch, bitch, bitch)

[Chorus: Lil Pump]
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it)
You're such a fuckin' ho, I love it (I love it)

[Outro: Adele Givens]
'Cause you know in the old days
They couldn't say the shit they wanted to say
They had to fake orgasms and shit
We can tell niggas today:
“Hey, I wanna cum, mothafucka!”

Gelezen (117)

De bij: honingmaker, meesterarchitect en voorbeeld voor de mens - Bee Wilson

Eerlijk gezegd, ik heb dit boek niet helemaal uitgelezen, ongeveer de helft maar, want al is het onderwerp misschien wel interessant, Bee Wilson blijft wel heel lang stilstaan bij de verschillende onderwerpen. Vlot leest het sowieso al niet en als je ook nog eens het gevoel hebt dat steeds hetzelfde met nog meer argumenten herhaald wordt, raakt de fun er wat af...

Born to run - Bruce Springsteen

 
Een interessant zelfportret van Bruce Springsteen, dat echter iets te wisselvallig is om echt goed te zijn. Sommige delen (over zijn jeugd, over de meeste van zijn platen) zijn goed, vooral in de tweede helft van het boek staan echter stukken die nogal filosofisch overkomen en wat hoogdravend lijken. Al bij al is dit een boek dat interessant is omwille van de meeste inhoud maar dat gerust wat beknopter had gekund en iets meer tot de kern had kunnen komen/blijven.

Bijbelse landbouw - Raduan Nassar

In dit boek vertelt Raduan Nassar het verhaal van een jonge man die zijn gezin ontvlucht, na -zo blijkt- incest met zijn zus. Het is het verhaal van de tweede generatie in een migrantengezin, die breekt met de oude tradities en om dat te kunnen doen, ver moet gaan.
Helaas schrijft Nassar zo vaak in een poëtische taal dat het verhaal bedolven geraakt onder de vele uitweidingen en poëtische beschrijvingen en de vaart wordt daarmee vakkundig eruit gehaald.

Ontbijt bij Tiffany - Truman Capote

 
Vier verhalen werden verzameld in dit boek van Truman Capote. Het bekendste (en langste) is natuurlijk Breakfast at Tiffany's, over een jonge vrouw die een heel eigen levensstijl ontwikkeld en laveert tussen naïeviteit en manipulatief gedrag. Capote bouwt het verhaal bijzonder goed op en neemt je mee op sleeptouw. Dit is erg goed.
Ook de drie andere verhalen zijn meer dan de moeite waard: Een huis van bloemen speelt zich af in het Haïtiaanse Port-au-Prince, waar een mooie, jonge prostituee de liefde lijkt gevonden te hebben, tot ongeloof van haar vriendinnen. Een diamanten gitaar vertelt over een bijzonder vriendschap in de gevangenis en Een kerstherinering tenslotte laat ons meegenieten van hoe het jonge hoofdpersonage en de oudere vriendin (familielid, wellicht iemand die mentaal beperkt is) ondanks armoede toch een heel mooie eindejaarsperiode beleeft.
Opvallend in al deze verhalen is dat treffende manier waarop Truman Capote de personages beschrijft en hoe hij de situatie gedetailleerd uitwerkt. Het maakt het lezen een prachtige, bijna zintuigelijke ervaring. 

Witte honger - Aki Ollikainen

 
In dit boek beschrijft de Finse schrijver Aki Ollikainen niet alleen de vlucht voor de honger en kou in de hongerwinter van 1867, na enkele mislukte oogstjaren, maar dit is ook een sociale aanklacht, een boek met een boodschap voor vandaag (over hoe we met vluchtelingen omgaan) en over de kloof tussen arm en rijk. Maar tevens gloort er hoop als de auteur vertelt hoe enkelingen een verschil kunnen maken.
Dit is een prachtig verhaal gesitueerd in een wereld die mij eigenlijk onbekend was/is (het winterse Finland uit de 19e eeuw, deel van het Russische rijk). Hier heb ik wel van genoten...

Xzibit, B-Real and Demrick

Deze samenwerking tussen Xzibit, B-Real (van Cypress Hill) en Demrick resulteert in een zeven songs tellende EP (Serial killers: day of the dead) van nog geen twintig minuten, met hiphop waar ik wel warm voor loop. Het begint al met de sirenes van (W)e (a)re (r)eady, waarover heen gerapt wordt met kwaadheid. Er wordt meteen een toon gezet. In Get away with it wordt zwaar gerefereerd naar How I just could kill a man, een controversiële song van Cypress Hill. Het drietal gaat in de lyrics nog een stap verder... Muzikaal is dit misschien wel de meest interessant song van de EP.
Laat je niet vangen aan het wollige yoga-sfeertje waarmee Day of the dead start: wat volgt, is alweer een vuig en boos klinkende song. Net als de meeste nummers op de EP ademt dit de sfeer uit van de hiphop die Xzbit en Cypress Hill maakten in hun begindagen. Zo drijft Ask about me op een simpel ritme dat de track overheerst. En hoewel Fruit punch een stuk relaxter klinkt, bereid het voor op afsluiter Things fall apart, waarin we geluiden herkennen die ook al de sound van Cypress Hill kenmerkten.

Beluister hieronder de volledige EP:

Gelezen (116)

Wederzijdse emotionele beschikbaarheid. Mensen met een verstandelijke beperking, hun context en begeleiders samen op weg - Erik De Belie en Geert Van Hove

Dit is een heel interessant en nuttig boek waarin Erik De Belie samen met enkele andere auteurs handvaten aanreikt vanuit het idee van "wederzijdse emotionele beschikbaarheid" om als begeleider in contact te komen met wat er bij jezelf gebeurt en hoe je dit kan aanwenden in de begeleiding met mensen van met een verstandelijke beperking. Ik moet het boek nog even laten bezinken om de invloed in mijn eigen werk en de toepasbaarheid ervan ook effectief te vertalen naar mijn werksituatie.

De donkere kamer van Damokles - Frederik Willem Hermans

Dit boek van Willem Frederik Hermans speelt zich af in Nederland tijdens de tweede wereldoorlog, wanneer Henri Osewoudt een beetje stommelings via een dubbelganger betrokken raakt bij het verzet tegen de Duitsers. In het eerste deel van het boek deed het me sterk denken aan "De aanslag" van Harry Mulisch. Maar niets blijkt wat het lijkt wanneer Osewoudt gevangen genomen wordt in bevrijd Nederland en zijn rol heel erg ter discussie staat. Al zijn daden vallen in beide richtingen uit te leggen en het individu blijkt, los van wat de waarheid dan wel moge zijn, niet in staat zich te verzetten tegen een veel grotere macht van het perspectief, die elke daad in een bepaald daglicht plaatst. De wending die het verhaal neemt, mag dan enigszins verrassen, het is natuurlijk een concretisatie door de auteur van het abstractere idee dat daden beoordeeld worden in een context en er eigenlijk niet los van kunnen gezien, laat staan begrepen worden.

Behzat Ç. Sporen in Ankara - Emrah Serbes

In dit politieverhaal schetst Emrah Serbes een beeld van een hoofdcommissaris op het Bureau Moordzaken in Ankara die de zaak moet oplossen van een zelfmoord waar heel wat meer achter blijkt te schuilen. Ik merkte bij het lezen dat mijn zeer beperkte kennis van de context (Ankara, Turkije, de politieke toestand aldaar,...) het niet altijd makkelijk maakte om goed alles te volgen en wie die kennis heeft, haalt wellicht nog meer uit dit boek, maar zelfs zonder is het dus meer dan de moeite waard. Je wordt even ondergedompeld in een heel andere wereld maar Serbes weet die toch heel goed te evoceren. Dit is echt een heel goed boek.

Krimp - Justine le Clercq

Soms zijn dagen die iets markeren (verjaardagen, feestdagen,...) de triggers voor wat in mensen al lang ligt te sluimeren: onverwerkt verleden, gevoelens van verdriet, kwaadheid of teleurstelling,... Heel soms leidt dat zelfs tot daden, in extreme gevallen tot drastische daden. Zo is het ook in dit boek van Justine le Clercq, een Nederlandse schrijfster die hier het verhaal vertelt van de relatie tussen een dochter en haar 80-jarige vader. Diens verjaardag is de aanzet tot reflecties over en herinneringen aan een jeugd die rauwer, harder,... blijkt dan het succesvolle heden zou laten vermoeden.
De schrijfster slaagt erin die pijn en die manco's in de verbinding tussen vader en dochter heel scherp bloot te leggen. De duidelijke schrijfstijl, waarin amper een woord of zin teveel neergepend wordt, benadrukt hoe open de wonden zijn, laat de lezer meevoelen omdat je er gewoon niet aan kunt ontsnappen.