Woestijnblues, zo noem ik (maar ik haal de term vast van iemand anders) de muziek van Tinariwen. Wat de zevenkoppige band uit Mali de wereld voorschotelt op hun platen, laat horen hoe diep de blues geworteld zit in Westafrikaanse tradities, wat ik overigens al wist sinds ik Ali Farka Touré ontdekte. Ze hebben net een nieuwe plaat uit, Elwan, waarop in enkele nummers enkele westerse artiesten hun medewerking verlenen, zonder in het heldere licht van de Berbers te gaan staan. Tinariwen blijft de ster van dit album.
Zo hoor je in opener Tiwàyyen amper dat Kurt Vile en Matt Sweeney meedoen. Beide artiesten komen later nog terug op het album. Kurt Vile doet dat samen met Mark Lanegan in Nànnuflày. Daarin hoor je de zanger, maar ook hij beheerst zich en laat de eer toch vooral aan de Berbers. Voorts is het op deze plaat vooral genieten van de zalige relaxed sfeer en de betoverende klanken, zoals in Hayati en het zeer rustige Arhegh ad annàgh.
Tussen de gitaarplaten en de danceklanken die vaak mijn huiskamer bevolken, is deze plaat een welkome afwisseling, die terugvoert naar de bron van heel wat mooie muziek en tegelijk absoluut niet (ver)oud(erd) klinkt.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten