Op Leffingeleuren 2014 was ik blij verrast door het optreden van The Wytches, zoals je hier kan lezen. Ze deden mij (en mijn lief!) heel erg denken aan Nirvana. Nu hebben ze net een nieuwe plaat uit: All your happy life.
Na het vreemde Intro gaan de Britten er meteen tegenaan. C-side klinkt als een vuig rocknummer opgenomen in een café waar de bassist aan de ene kant tegen de toog staat en de gitarist aan de andere kant net niet tegen de muur botst bij elke wilde riff die hij speelt. Wat opvalt aan deze plaat is dat het trio erin geslaagd lijkt meer een eigen gezicht en een eigen sound gevonden te hebben. De invloeden zijn nog wel hoorbaar, maar er zit meer consistentie in de plaat dan bij de voorganger. Throned klinkt als een verscheurde puber wiens hart gebroken is en die met een barkruk tegen de muur wil slaan. God, ik voel me terug achttien en afgewezen door het mooiste meisje van de faculteit.
Afsluiter Home is wat Something in the way was op Nevermind: het atypisch einde voor een prachtplaat. En daarmee zijn we opnieuw beland bij de referentie die deze band toch het meest bij me oproept (al halen ze nu ook weer niet dat hoge niveau). Toffe plaat van een groep die het verdient in de gaten gehouden te worden...
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten