Wat volgt, lijkt in contradictie met wat je verder te lezen krijgt in deze recensie, waar ik alsnog met namen als referentiepunt zal strooien. En toch, in zijn geheel kan ik over Dark matters, de plaat waarop nummer van Enzo Kreft heruitgebracht worden, niets anders zeggen dan dat ik nooit eerder iets vergelijkbaars hoorde. Ja, straks zal ik individuele songs vergelijken met andere band, maar ik ken geen enkele artiest die deze plaat zoals ze als geheel voor me ligt, zou gemaakt kunnen hebben.
Maar eerst even wat meer achtergrondinformatie: Enzo Kreft is het pseudoniem van de Mechelaar Eric Vandamme, die in de eerste helft van de jaren tachtig twee minimal synth cassettes uitbracht. De songs van die beide cassettes staan nu verzameld op de vinylplaat Dark matters.
Al vanaf opener The dark lijkt de Mechelaar een wereld op te roepen waarin het niet eens zozeer dreiging is, maar eerder een gapende leegte die regeert. De diepe bastonen zouden bij menig ander artiest dienen om onheilspellend te klinken, hier vormen ze de gitzwarte inkt waartegen zelfs de kerkklokken op het einde amper iets weten in te brengen. Die boventoon blijft overheersen in Circuitus sanguinis. De interessante liedjes staan echter verder op de plaat. In I don't understand it horen we voor het eerst vocalen. Het nummer doet sterk denken aan de meest minimalistische songs van Kraftwerk. De warmte die zo kenmerkend is voor de Duitsers ondanks alle electronica, die horen we gelukkig veel beter in Beauty queen. Waar het vorige nummer nog een doorslagje leek van Kraftwerk, had dit écht niet misstaan op één van hun albums.
Erotic fantaseesz is een al even betoverend nummer. Alle repetitieve elementen grijpen op zulkdanige wijze op elkaar in dat daaruit een voldragen song geboren wordt. Daarna wordt op de B-zijde van de vinyl het tempo opgedreven in Something's coming. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik het nummer nog al gehoord heb, het past echt in de new wave van die eerste helft van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Het zou een prima single geweest zijn.
Forbidden games opent met het geluid van een overvliegende helikopter. Wat volgt, is een traag opgebouwd nummer waarin je je helemaal kan verliezen. Dead city is wanhoop op muziek gezet. Iets minder wild ben ik van Take your dictionary dat me zelfs na meerdere beluisteringen amper kan enthousiasmeren of bekoren. Dat lukt dan weer wel met It's a party waarin de zang me onmiddellijk herinnert aan Suicide.
Voor wie zich wil verdiepen in de donkerste krochten van de underground muziekscène begin jaren tachtig in België, is dit een onmisbare plaat. Voor alle anderen is dit niettemin een plaat die het beluisteren meer dan waard is en die je oren laat spitsen voor wat toen behoorlijk vernieuwend moet geklonken hebben. Mij maakt het alvast heel nieuwsgierig naar Turning point, een volledig nieuw album dat nog eind dit jaar zou verschijnen.
Je kan de plaat hier kopen via Starman Records. Ze wordt uitgebracht door Walhalla Records.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten