Soms weet je al voordat je een noot gehoord hebt dat een album je aandacht verdient. Dat kan zijn omdat je de groep kent (of één van de leden), omdat de bandnaam aanlokkelijk klinkt en al een heleboel associaties oproept of omdat de hoes op zijn minst intrigerend te noemen valt. Voor Wanderrooms van Krankland kunnen we dat allemaal afvinken. Thomas Werbrouck verdiende zijn sporen bij Little Trouble Kids, en zijn nieuwe alias Krankland roept electronica op alsook muziek met een hoek af. Verder ontwaren we op de albumhoes een figuur die een leeuw berijdt onder een spandoek met titel en uitvoerder van de plaat.
Omdat verwachtingen scheppen altijd het risico van ontgoocheling inhoudt, houden we het kort: met Wanderrooms verdient Krankland je aandacht dubbel en dik. Het viertal levert immers een debuut af dat de "popfeel" van The Beach Boys en Broken Glass Heroes combineert met folky invloeden, psychedelica en de betere ballad. Vervelen doen ze nooit: er is altijd wel een detail of een melodie die je weet te pakken, je benen tot onbedaarlijk bewegen dat sommigen zelfs dansen zouden durven noemen, te verleiden en een occasionele “woo-hoo” aan je stembanden ontlokt. Het achtergrondkoortje (in Summer avalanche bijvoorbeeld) vullen wij altijd spontaan aan en het vergt extreme houterigheid of versteend-zijn om niet te gaan meewiegen op het ontzettend aanstekelijke Rat race of the slugs. Die song injecteert een dosis Kurt Weill (denk aan zijn van The Doors bekende Alabama song (whiskey bar)) in een schijnbaar door een Halloweenkoortje ingezongen Tom Waits-nummer.
Soms lijkt Nick Allbrook een hand in het schrijfproces gehad te hebben (In the realms of the unreal), al zou zijn Pond de registers nog iets meer opengetrokken hebben. In Land of hope and sores hoor je dan weer echo’s van Boze wolven uit de debuutplaat van Gorky. De speelse Nick Cave van Brother, my cup is empty (op Henry's dream) is als een schaduw aanwezig in And he rows. Drummer Christophe Claeys lijkt wel Johnny Cash te begeleiden op Hurry man. Al die referenties kunnen de indruk wekken dat er van de hak op de tak gesprongen wordt. Toch weten de beslagen muzikanten doorheen de tien songs een rode draad te weven die de plaat samenbindt.
Wanderrooms is als de zak chips op een vrijdagavond voor tv: vertrouwdheid verkies je boven een exquis smaakpalet en vrijwel niemand neemt de moeite de smaak uitvoerig te bespreken met zijn vrienden. Albums zoals dit raken al te vaak ondergesneeuwd in de constante stroom binnen- en buitenlands releases en wie mee wil zijn, concentreert zich op de hypes en/of de grote namen. Wanneer goeie Vlaamse bands als Krankland er niet in slagen die ene hit te scoren of in het juiste programma te worden opgepikt, dreigt voor hen het lot van -we noemen maar iemand- Few Bits: kwaliteit zat, helaas bij een te beperkt publiek bekend. Onze vurigste wens is dan ook dat in 2016 dan toch minstens Krankland boven het ongemaaide gras mag uitsteken en de meer dan verdiende wierook toegezwaaid krijgt.
Je kan deze recensie hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten