Solange is, zo leerde ik in een aflevering van De wereld draait door vorige week, de zus van Beyoncé. Zo bekend als haar zus is ze zeker (nog) niet, al brengt dit derde album van haar hand daar misschien verandering in. Dat was althans de teneur van het gesprek bij Matthijs van Nieuwkerk waarin haar alle lof werd toegezongen door Stephanie Afrifa.
Een effect daarvan was alvast dat mijn nieuwsgierigheid geprikkeld was. En dus zocht ik naar een stream van de plaat om er kennis mee te maken en te ondervinden of blootstelling eraan mij eveneens het licht zou laten zien. Mijn eindoordeel is, dat kan ik alvast verklappen, gemengd.
Aan de mooie stem en aan de beheersing van het popidioom ligt het alvast niet. Songs als Cranes in the sky en Where do we go zitten knap in elkaar, laten de zangeres horen als een loepzuivere nachtegaal én hebben inhoud. Don't touch my hair is een allegorie over je de zwarte gemeenschap en haar leden best in hun waarde laat en respecteert in hun keuzes. Ook hier zijn de arrangementen erop gericht de helderheid van de vocalen volledig tot hun recht te laten komen. Ik hou ook enorm van Don't wish me well dat zijn muzikale eighties roots mooi trouw blijft én toch heel erg hedendaags klinkt.
De gastmuzikanten op deze plaat zijn overigens ook niet van de minste: Q-Tip (van A Tribe Called Quest) mag mee Borderline (an ode to self care) kruiden, Lil Wayne weet zijn raps mooi in te voegen in de gehele sfeer van Mad en Kelela laat haar engelenstem wedijveren met die van Solange op Scales.
Die laatste song laat echter ook al horen wat me niet helemaal over de streep trekt: soms wordt de plaat té "smooth" om echt mijn ding te zijn. Het is alsof je je wast met honing nadat je in een bad caramel geweekt hebt omdat je per ongeluk in een beek suikerwater viel. Zoiets...
Onder de 1 nummers zitten 8 interludes die de nummers aan elkaar plakken. Vaak zijn het gesproken boodschappen op muziek die al het volgende nummer inleidt. Soms doen ze dat geslaagd, soms wat minder.
Al bij al is A seat at the table een interessante plaat voor mij, al was het maar omdat ik een spectrum binnen de pop verkend heb waar mijn oren niet vaak vertoeven. En ik heb er parels gevonden. Onmiskenbaar kan Solange héél mooi zingen en ze werkt samen met mensen die een heel goeie popsong in elkaar kunnen zetten. En voor ik Indiestyle-collega's op mijn dak krijg die de herwaardering van de pop bepleiten, durf ik zelfs stellen dat deze intelligente plaat hun punt nét ondersteunt. Dit is een album dat ik niet vaak ga beluisteren, maar af en toe lijkt me goed voor mijn muzikale gezondheid en om mijn geest ook in die richting open te houden.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten