Toen we het debuutalbum van Jacco Gardner voor het eerst hoorden, werden we zowat van onze sokken geblazen. De moeilijke tweede was dan ook al bij voorbaat behangen met hoge verwachtingen, die wellicht verklaren waarom het euforisch gevoel van toen nu ontbreekt. De Nederlander hoeft zich nochtans niet te schamen voor de tien songs die Hypnophobia uitmaken.
De voortekenen waren evenwel goed met de single Find yourself die ongetwijfeld deuren opent naar festivals in ieders buurt, zo mogen we hopen. En ook albumopener Another you kan op onze instemming rekenen. Brightly klinkt tegelijk loom en vrolijk en vooral heel erg jaren 60. De mosterd waar Britpop mee ging lopen is dezelfde als dewelke Jacco Gardner op zijn kaas smeert, het resultaat van dat zich eigen maken klinkt wél heel anders. Horen we daar bijvoorbeeld een klavecimbel in de titelsong? Hypnophobia is een zalig nummer dat tussen het vroege werk van Pink Floyd zich thuis zou voelen als een vis in de zee. Dat hoeft niet te verbazen, als je overal leest in welke mate Syd Barrett een inspiratiebron is voor de multi-instrumentalist Gardner.
De reden voor het uitblijven van extatische bewondering ligt in liedjes als het instrumentale Grey lanes en het naar ons gevoel wat al te mellow Face to face. Toch zou het zonde zijn om deze plaat zomaar aan de kant te schuiven want zelfs de lichte ontgoocheling doet niets af aan het feit dat Jacco een werkstuk aflevert dat zijn plaats verdient in iedere zichzelf respecterende platenkast. In tijden waarin retro en psychedelisch aan een opmars bezig zijn (Tame Impala, Pond,…), breekt deze zanger ook wel een potje. We zijn alvast heel benieuwd naar hoe hij met de steun van een band deze en zijn vorige plaat live de lakmoesproef voor elke muzikant kan doorstaan.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten