Fans op hun honger laten zitten door je hits niet of pas laat in de set te spelen, het is een riskante strategie. Ons inziens kan je die rechtvaardigen door hen vooraf om de oren te slaan met songs waarvan ze naderhand denken: amai, we wisten niet dat ze zoveel écht goeie liedjes hadden. Je moet als band dus al uit heel goed hout gesneden zijn om de toeschouwers niet ontgoocheld naar huis te sturen. De vraag donderdag in Nijdrop was dan ook of The Posies dat risico terecht namen.
Vooraf mocht Holly, een jongedame uit San Francisco die intussen met Ken Stringfellow een plaat maakte, het publiek opwarmen. Dat deed ze met anekdotes en verhalen bij haar liedjes, die zelf binnen het singer-songwritergenre verdienstelijk zijn maar ook weer niet tot de top behoren. Middels crowdfunding en het in opdracht schrijven en dankzij enkele toevallige ontmoetingen, met Ken Stringfellow en met John Vanderslice, kan ze zelf met enige verbazing terugkijken op een parcours waarop ze heeft kunnen kiezen om voltijds als muzikant te leven.
Diezelfde Ken Stringfellow bleek last te hebben van een verkoudheid en dus begonnen The Posies met een lichte handicap aan hun set, want juist zijn hoge stem is mee karakteristiek voor hun geluid. Ze grapten dat hij nu eerder als Mark Lanegan klonk en zetten even diens Nearly lost you in met een kleine wijziging in de tekst: “I nearly lost my voice”. Het inleidende praatje bij het concert liet qua interactie met het publiek het beste verhopen (grappig, zelfrelativerend,…) maar uiteindelijk zouden ze zich op dat vlak tot slechts enkele momenten tussen de liedjes beperken, wat we toch wel wat betreuren.
Zoals reeds hierboven aangehaald, duurde het heel lang in de set eer we de bekende nummers te horen kregen. Bovendien had het duo aangekondigd dat ze niet alleen nieuwe songs uit het in september te verschijnen album zouden uitproberen, maar ook experimenteerden met hun ouder werk nu ze als “twee-en-een-halfde” lid de computer meehadden met daarop vooropgenomen instrumenten. Zo kregen we Please return it in een gestripte en uitgebeende versie mét bliepjes alsof Jamie XX ermee aan de slag gegaan was. Flavor of the month boette bij het experiment in aan punch in vergelijking met de originele versie. Wél nog steeds als een huis stonden Ontario en Start a life. Jammer genoeg moesten we het ook stellen zonder Everybody is a fucking liar.
Voorheen werd er vrij gelijkmatig geplukt uit hun oudere albums, met als hoogtepunten Throwaway, Earlier than expected, Burn and shine en het in de bisronde gespeelde Dream all day. De nieuwe nummers klonken ons iets te vaak als soft in de oren, maar misschien moeten we er eerst mee vertrouwd raken. Het veelvuldig moeten stemmen van de gitaren haalde de vaart wat uit het concert en de setopbouw liet ons te lang op onze honger zitten. Zo werden de (weliswaar hoge) verwachtingen toch niet helemaal ingelost, al kan je moeilijk beweren dat The Posies geen goed concert speelden. Het had alleen wat meer mogen zijn, zoals de slager ons ook altijd suggereert.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten