Wie zich nog herinnert hoe bevreemdend de eerste platen klonken van Moloko in de jaren 90, beseft nog voor de eerste noten van het nieuwe album van ex-frontvrouw Roisin Murphy dat dit geen gewoon plaatje wordt. De excentrieke Ierse vermijdt platgetreden paden en weet toch hits te scoren door een geweldige neus voor wat werkt. Dit derde solowerk volgt meer dan zeven jaar na de voorganger, in de muziekbusiness een eeuwigheid. Heeft ze nog steeds de vinger aan de pols?
Opener Gone fishing doet ons in ieder geval heel erg denken aan Do you like my tight sweater waarmee Moloko in 1995 debuteerde. Een onbestemde claustrofobie waarde door die plaat en die lijkt nog steeds niet afgeschud. Toch laat ze dat gewaad met gemak van haar schouders glijden in Evil eyes, dat ons echter uiteindelijk wat te licht uitvalt. Ook Exploitation begint veelbelovend maar zakt als een pudding in elkaar tot een drammerig dance-nummer dat bovendien met meer dan negen minuten zijn houdbaarheidsdatum overschrijdt. Uninvited guest weet ons meer te bekoren en dan valt onze frank: ook hier is de vroege Moloko hoorbaar als een echo uit het verleden.
Het benauwde gevoel van weleer bekruipt ons (en Roisin) opnieuw en als herhaling van het fin-de-siècle onbehagen past het wonderwel bij de barre tijden van financiële en economische crisissen. Helaas volgt dan Exile, dat uitgeteld tegen de touwen hangt. House of glass grijpt terug naar wat we nu al de succesformule van deze plaat kunnen noemen: back to basics, of zelfs back to the roots. Van alle rustige stukjes houden we nog het meest van de titelsong en ook afsluiter Unputdownable bekoort door de climax waar het nummer naartoe groeit vooraleer een zacht stervende outro de plaat uitwuift. Stel je bij die climax overigens geen overdadig muzikaal festijn voor, maar wel een uitgekiend arrangement waarin de emotie voelbaar sterker wordt.
Met het besluit dat vooral die songs die teruggrijpen naar de eersteling van Moloko met de pluimen gaan lopen, is onze openingsvraag alvast eerder negatief beantwoord. Deze dame levert geen slecht album af, maar globaal haalt ze toch maar een nipte voldoende. Het lange wachten wordt slechts ten dele gerechtvaardigd en een memorabele comeback lijkt het niet te gaan worden. Haar vroegere hits (zowel als helft van het bejubelde duo als solo) in gedachten houdend, valt dat te betreuren.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten