Kula Shaker mag dan voor velen vergeten zijn, tussen de plooien der popgeschiedenis gevallen, Eugene McGuinness weet hen perfect tot leven te wekken op Godiva. Deze opener van zijn vierde plaat heeft wellicht niet toevallig een titel die heel sterk lijkt op die van één van de grootste hits die de britpopsensatie ooit scoorde. Wie zo de deur intrapt, kan altijd op onze sympathie rekenen.
Het tempo wordt hoog gehouden in Amazing grace, dat de al genoemde invloed goed weet te rijgen aan fonkelende melodieën en referenties naar het betere lichte werk. Zwaarmoedigheid wordt immers vermeden door de Brit. I drink your milkshake start als een aardig maar niet bijster bijzonder liedje tot het refrein zich onweerstaanbaar in je geheugen nestelt. Zuiver popgoud is dit. Het verdient een betere uitwerking rondom het refrein en dan zou de Londenaar zomaar een hit te pakken hebben, daar durven we geld op inzetten. Refreinen lijken wel zijn forte te zijn, zoals She paints houses, Deception of the crush en Black stang eveneens bewijzen. Vrijwel voortdurend worden lichtvoetige deuntjes rondgestrooid die zonder meer met onze goedkeuring aan de haal gaan. Fairlight (Slight return) heeft iets meer tijd nodig om ons hart te winnen. Enkel het te kleffe All in all slaagt daar niet in. Het geschuifel op één tegel is niet dat van een jong koppel wier toekomst aan de horizon kiemt als de opkomende zon, maar dat van het bejaarde stel dat nog een laatste keer danst vooraleer het rusthuis, de rollator en de papjes voor de tandenloze monden wachten.
Net als op eerdere albums slaagt McGuinness er moeiteloos in het Britse muzikale erfgoed te restaureren en te eren. Zijn ster haalt wellicht nooit dezelfde hoogte als die van Miles Kane of Alex Turner. Een plaatsje in je platenkast verdient hij toch wel.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten