Anderhalf jaar geleden maakte ik kennis met Wiltman. Ik besprak toen hier zijn EP Lo-files 01. Intussen belandde de derde release in mijn brievenbus. Lo-files III is de zeer toepasselijke titel. Benieuwd naar het intussen afgelegde pad ging het schijfje mijn speler in.
Het eerste wat opvalt bij The weight is dat de referenties naar Ry Cooder gebleven zijn. Toch klinkt dit volwassener dan elk nummer van de eerste EP. Een maturiteit heeft zich genesteld in de klankkleur die tegenover die eersteling een grote sprong voorwaarts betekent. Dat de melodie zich nog sterker profileert, is hier wellicht niet vreemd aan. Meegevoerd door de gitaar belanden mijn gedachten bij Fleetwood Mac.
Was het debuut nog een puur instrumentale bedoening, dan eisen de vocalen in Lost in your game een hoofdrol op die hen ligt. De stem van Wim Kesteloot schurkt zich dicht tegen de instrumenten aan. Ietwat stoppelig als een baard van drie dagen gaat ze de dialoog aan met de muziek tot ze elkaar vinden in een symbiose die me dit keer laten afdwalen naar late zomeravonden op een haast verlaten strand, terwijl de zon allang onder de horizon is gaan slapen. Terwijl het outfaden de logische keuze was bij de opener, ben ik toch wel benieuwd of een andere manier van afsluiten voor deze song niet passender zou geweest zijn.
Friedrich eindigt daarentegen wel vrij abrupt, nadat de luisteraar vergast is geweest op een rijke soundscape. Beklijvender vind ik echter 38 Anderson Street, dat in de toplaag van de compositie (waarin de gitaar de boventoon speelt) de sfeer van zijn voorganger voortzet, maar waarin daaronder onrust broeit in een onderlaag die wat zenuwachtig maakt, die de luisteraar uit de comfortzone haalt en die het als honing binnenglijden van de melodie verhindert.
JJ Cale, een belangrijke inspiratiebron voor Wiltman, is prominent aanwezig in Small changes. De stem ligt weliswaar dicht bij Leonard Cohen met een warme gloed die het loepzuivere geluid van de gitaar omcirkelt. Ik betwijfel of deze artiest aan singles doet. Anders was dit een verstandige keuze geweest, met zelfs kans op (bescheiden) succes. Ik roep dit dan ook onbetwistbaar uit tot het hoogtepunt van deze EP.
Losers verenigt net als eerdere songs de instrumentale capriolen met samples uit een film, waardoor (in dit geval zelfs vrij plots) een sfeer opgeroepen wordt die verwart. Ik herken enige verwantschap met Angelo Badalamenti, de man die menige film van David Lynch van een passende soundtrack voorzag.
Als een ondergaande zon op het eind van een roerige dag besluit Moja bieda dit iets meer dan twintig minuten durend kleinood. De ziel wordt gebalsemd, de wonden gezalfd en het hoofd wordt te slapen gelegd. Hier past niets anders dan de rustige fade out...
Tot slot wil ik nog iets zeggen over de vormgeving. Net als bij de eerste EP siert vooraan een detail van een gebouw de hoes, terwijl de achterkant een foto toont die dat eerste beeld in een ruimer perspectief plaatst. Vooraan lijkt nu een soort containerachtig bouwsel in de velden dienst te doen als een woning, mede dankzij de (gefotoshopte?) details met patronen, alsof het een soort gordijnen of andere versieringen betreft. Achteraan constateren we dat het een soort wellicht in onbruik geraakte toegang betreft tot een bouwvallige stal, met betonplaten en krakkemikkige dakpannen. Het idee om op deze wijze twee foto's tegenover elkaar te plaatsen, bevalt me enorm.
Beluister hieronder de hele EP, die je zowel als mp3 als op cd kan bestellen. Alle informatie daarover vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten