Richmond Fontaine

Vrolijk is het verhaal niet waarmee Deborah Kelly de nieuwe plaat van Richmond Fontaine (The high country) opent. De muziek die eronder broeit, draagt het drama van het hoofdpersonage, een jonge vrouw die van het ene ongeluk in het andere terechtkomt en op een dag spoorloos verdwijnt. De toon lijkt gezet, want ook het quasi-instrumentale The girl on the logging road borduurt verder op de sfeer van de opener.
Gelukkig slaagt de band uit Portland erin op dit tiende album genoeg variatie te brengen, en daarmee schipperen ze voortdurend tussen alt.country en rock. The chainsaw sea is zo'n song die bewijst dat ze potente rock diepgang weten te geven. Die diepgang zit trouwens ook in het verhaal dat de 17 nummers, waaronder enkele korte instrumentale intermezzi, proberen te vertellen.
Na hun goed onthaalde vorige plaat, We used to think the freeway sounded like a river, bevestigt deze opvolger dat de 4 muzikanten, af en toe aangevuld met een zorgvuldig gekozen gastvocaliste, de muziek weten ten dienste te stellen van het verhaal dat ze in klank en woord willen vertellen. Daarmee schrijven ze zich overigens in in een lange traditie van folk en country waarin hedendaagse troubadours een soort zingend dagblad vormen voor de bewoners van kleine, in wouden en op bergflanken verscholen dorpjes. Je waant je bij beluistering ook meermaals in een diep, donker bos, guur in de winterse omgeving waarin voorbij de bomen besneeuwde pieken opdoemen als dreigende gestaltes die een eigen, oneindig leven leiden. Het leven is er hard, en zelfs wanneer The mechanic falls in love with the girl, is dat weinig reden tot vreugde, maar maken spaarzame drum- en gitaartoetsen duidelijk dat het onheil al op de achtergrond klaarstaat om met een tijgersprong haar weerloze prooi te overweldigen.
Mede door de sterke samenhang valt geen enkel nummer eruit. Op zich zit er trouwens geen zwakke song tussen, maar het is bijna onmogelijk om de liederen op zichzelf staand te beluisteren. Meerdere luisterbeurten dwingen je het hele verhaal te absorberen, en de organische volgorde van de songs te respecteren. Immers, net als een roman is de plaat ingenieus opgebouwd en worden spanningsbogen opgezet, rustpunten ingelast en climaxen afgewisseld met anti-climaxen. Het is wachten op de film waarvan deze plaat de soundtrack vormt, maar in ons hoofd ziet hij er prachtig uit...




Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.