Chris Eckman hield zich een tijdje bezig in Slovenië en wat Carla Torgerson uitspookte, weten we niet, maar samen hebben ze -na zes jaar- hun schouders gezet onder een nieuw Walkabouts-album. Acetylene is alweer zes jaar oud, en het duo riep de andere bandleden samen voor een songcyclus (Travels in the dustland) die zich afspeelt in een verzonnen plaats in Amerika. Dustlands wordt bevolkt door het soort figuren dat je eigenlijk altijd wel een beetje verwacht in dit Nick Cave-achtige universum.
De verwijzing naar Nick Cave is niet toevallig gekozen. Ooit coverden ze zijn Loom of the land (op het gelijknamige album). Soul thief had net zo goed een Cave-song kunnen zijn. The Walkabouts klinken als The Bad Seeds op hun dreigends en rock-'n-rollst, enkel de stem van Chris Eckman valt wat licht uit in vergelijking met Nick Cave.
Verder horen we op deze plaat vooral vertrouwde songs, hoe nieuw ze ook mogen zijn en hoezeer de band op hun website ook beweert dat ze nieuwe paden wilden inslaan. Zowel rustige nummers (They are not like us, Horizon fade, Wild sky revelry), niet toevallig vooral gedragen door de stem van Carla Torgerson, als de meer up-tempo songs (Thin of the air en No rhyme, no reason) klinken zoals we het van deze groep gewoon zijn, en daar hoor je ons niet over klagen. Ook het openingsduo klinkt al binnen de eerste vijf seconden onmiskenbaar als The Walkabouts, en daarmee zetten My diviner en The Dustlands meteen de toon.
De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we niet van élk nummer weg zijn. Every river will burn is niet onverdienstelijk, maar beklijft toch duidelijk het minst. En Long drive in a slow machine is in hetzelfde bedje ziek. Hier leidt vertrouwdheid algauw tot de vergeetput.
The Walkabouts op hun best blijven echter een niet te versmaden hapje, en volledig in de traditie van platenlabel Glitterhouse Records, is er zorg besteed aan het artwork en het tekstboekje binnenin. Uitgebreide info, de songteksten, passend vage foto's en een fraai getekende kaart van Dustlands, met daartussen citaten die de religieuze sfeer van het Amerikaanse binnenland uitwasemen (zoals we die ook kennen van Sixteen Horsepower) vormen een uitstekende opwaardering voor de fysieke CD.
En zo doen The Walkabouts hun reputatie alle eer aan. Je krijgt van hen altijd waar voor je geld...
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten