We zouden ze geen eten willen geven, de Vlaamse rasmuzikanten die net niet voldoende media-aandacht vergaren om de waardering te krijgen die ze verdienen. Dieter Sermeus mag stilaan in het rijtje naast Pascal Deweze en Tom Pintens gaan plaatsnemen. Zowel met Orange Black als met The Go Find bewees hij zichzelf al meermaals. Een grote hit ontbrak en dus is het hele circuit van regelmatige Humo-interviews, talkshows, spelletjesprogramma’s en sporadische cameo’s een beetje aan hem voorbijgegaan. Ondanks de ontegensprekelijke kwaliteiten van Dieter von Deurne and The Politics zal ook dit nieuwe project daar vermoedelijk niet veel aan veranderen, en dat is jammer.
Naast de twee eerder genoemde bands had Dieter ook al een hand in muziek van Butsenzeller en Star Club West. Met zijn nieuwste groep toont hij zich opnieuw van alle markten thuis. Radiovriendelijk of rommelig: het kan allebei en soms zelfs tegelijk. Zo is Too much een nummer dat ergens tussen Teenage Fanclub en Pavement landt. Love trouble is ontspoorde Guided By Voices afgewerkt met een vleugje Sonic Youth-outro. You daarentegen had van Das Pop kunnen zijn mocht Bent Van Looy minder om smetteloze productie geven. Verderop bewijst hij zijn gevoelige kant met Jupiter's moon en I guess I needed you more.
Toch is de vrees niet ongegrond dat deze plaat tussen de plooien zal vallen en Dieter Sermeus, als hij al roem nastreeft, van een kale reis thuis zal komen. Een schare hondstrouwe fans is hem wellicht nog gegund, al verdient hij meer dan dat. En dus vragen wij ons af of het niet iets meer mag zijn? Wanneer we de muziek van Dieter von Deurne and The Politics beluisteren, zijn we geneigd om die vraag negatief te beantwoorden. Immers, wat zou de bevlogen muzikant nog meer moeten toevoegen aan zijn aanstekelijke mix van bijwijlen zomerse melodietjes, lekker losse gitaarriffs en een sound waarmee Pavement, The Folk Implosion en Robert Pollard nog steeds hun hypotheek kunnen afbetalen? Een kleine toets R.E.M. siert nu al Heart-shaped stone en er zit zoveel zachtheid in de zang op Knausgard dat wij ons afvragen of er meisjes bestaan die dit kunnen beluisteren zonder verliefd te worden op Dieter.
Het probleem ligt dus niet zozeer bij deze groep. Het zijn de formats van radiostations, de opdringerige geur van steeds hetzelfde dat in een commercieel keurslijf gegoten wordt en dat zoveel niches laat ontstaan waarin niemand door het bos nog de bomen ziet. Zoveel goeie muziek gaat aan het gehoor verloren en wordt aan het zicht onttrokken bij gebrek aan, enkele uitzonderingen daargelaten, avontuurlijke radiomakers en samenstellers van playlists. Als zelfs pretentieloos goeie muziek als dit album met moeite buiten een vast cirkeltje van luisteraars geraakt, is dat vooral zonde.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister het volledige album hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten