Bedrieglijk lieflijk, zo ziet de hoes eruit van Betty van Helmet. Hoe pastoraal en idyllisch het tafereeltje met het mooie meisje en de mand vol bloemen ook is, de muziek van deze band haalt je behoorlijk ruw uit je dagdroom.
In 1994, het jaar waarin de New Yorkers dit album uitbrachten, zag ik de groep live aan het werk op mijn allereerste Pukkelpop. Net zoals de plaat in de maanden voorheen, was dat een mokerslag (en nog behoorlijk vroeg op de dag ook). De beenharde riffs die Page Hamilton en zijn kompanen te berde brengen, vormen het muzikale equivalent van een man die met een hamer voortdurend nagels in een kist slaat. Als luisteraar moet je dan ook wat moeite doen om de melodielijnen daartussen te herkennen en de soms slim ineengeknutselde songs te waarderen.
Opener Wilma's rainbow heb ik altijd al een ideaal nummer gevonden om je over de streep te trekken voor deze plaat. Hoe snoeiend hard de gitaren ook tekeer gaan in hun repetitieve post-hardcore, de song bevat genoeg melodieuze variatie om uit te groeien tot een oorwurm. Ook I know is een topnummer op deze plaat. En waar in Milquetoast de hoofdrol weggelegd is voor de basgitaar bij de aanvang van het nummer, zijn het de gortdroge drums die Rollo een niveau hoger tillen. Die percussie hoort ook duidelijk tot het DNA van de band, zoals je in wel meer songs kan horen.
Buitenbeentje op het album is zeker Beautiful love, dat als een mengeling van easy listening en bijna stuurloze noise een curiosum mag heten. Het is meer een goeie vingeroefening dan een goeie song. Afsluiter Sam hell incorporeert hillbillie country dan veel beter door niet per se een fusie aan te willen gaan met de gangbare post-hardcore van Helmet.
Voor wie niet gewoon is om beenharde gitaren te beluisteren, is het album als geheel een inspanning, maar ze is het wel waard.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten