Er was een tijd dat ik helemaal weg was van Arcade Fire. Funeral, en vooral single Rebellion (Lies), had me laten kennismaken met een band die een soort schoonheid maakte die ik op dat moment miste in veel muziek. Neon bible bevestigde al dat goeds en vind ik nog steeds hun beste plaat. The suburbs bleek minder toegankelijk, ik moest er meer moeite voor doen maar behalve goeie albums slaagde de band er duidelijk ook nog wonderwel in het soort singles uit te brengen dat je toch weer overtuigt. Toen ik hen in grote bezetting en met wisselend personeel achter de instrumenten (verschillende bandleden wisselden meermaals van plaats op het podium) zag op Pukkelpop, bleek dat één van de meest overweldigende festivalconcerten die ik zag (tot op heden zelfs).
De verwarring startte met Reflektor, de vooruitgeschoven single en clip en de hele marketingstrategie die erbij hoorde. De band trad op in de Hallen van Schaarbeek, een behoorlijk exclusief concert waarvoor het me niet eens de moeite leek om te proberen erbij te zijn (en dat bovendien schandalig duur was). Maar het album wist na meerdere beluisteringen alsnog te overtuigen en schopte het tot voor mij beste album van 2013. De eerste single van de nieuwe plaat zorgde andermaal voor verwarring in mijn hoofd. Disco, een muziekgenre dat ik écht zelden goed vind, overheerste en ik miste zo hard het Arcade Fire waarvoor ik gevallen was. Het is alsof je je jeugdliefde, de crush van je tiener- of studentenjaren, terugziet en ze boekhouder geworden is, niet enkel van een klein onooglijk bedrijfje maar ook van haar leven en gezin.
Je snapt dus wel dat het met een klein hartje was dat ik de hele cd aanvatte. Dat die opent met Everything now hielp ook niet meteen. Technisch gezien opent die met een soort prélude, Everything_now (continued), niet meteen een korte song om warm voor te lopen. Bovendien wordt de titelsong ook nog eens hernomen als Everything now (continued) om het album af te sluiten. Dat uit de tracklist af te leiden valt dat zulks trucje ook zal uitgehaald worden met Infinite content en Infinite_content stemt ook niet tot grote vreugde.
Maar zoals je het straatjoch niet uit de wereldvoetballer Zidane haalt, valt de geboren songschrijver van liedjes van wereldklaase ook niet zomaar weg te gommen uit een groep die uitgegroeid is tot een icoon van zijn tijd. Peter Pan is een meer dan goeie song en Signs of life is bezwerend en meeslepend en dat zijn adjectieven die vroeger deze band ook al sierden.
Chemistry bevat een basis van reggae die net niet werkt en Electric blue is bijna-irritant poppy. Tegenover deze nummers staan dan weer Put your money on me, dat zowel de eighties als de huidige jaren als een krans om het hoofd draagt, en Creature comfort, waarin ik zelfs een heel vage echo van Love missile F1-11 van Sigue Sigue Sputnik ontwaar.
De kans dat Arcade Fire dit jaar de hoogste regionen haalt in mijn eindejaarslijst lijkt me eerlijk gezegd klein, of het zou een geweldig groéialbum moeten blijken. Anderzijds zijn mijn ergste nachtmerries over wat ik voor de kiezen (en oren) zou geschoven gekregen krijgen, toch niet bewaarheid en blijft Arcade Fire gewoon goed.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten