Het verhaal van Chinese democracy van Guns 'n Roses is genoegzaam bekend. Kent er iemand een plaat die er langer heeft over gedaan om eindelijk uitgebracht te worden? De band begon er aan in 1994 en uiteindelijk zag het album het levenslicht in 2008.
Nog opmerkelijker echter is het verhaal van Predictions of the future van Goldfish, een band uit Montreal die punkrock maakte in een tijd dat dat etiket nog een licht andere inhoud had dan nu. Het viertal uit Montreal nam alles op op band (niet ongewoon in die tijd) en de opnames bleven ergens bij de ouders van producer Howard Bilerman liggen. Die was ooit nog lid van Arcade Fire, drumde ooit nog op platen van Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-La-La Band, Vic Chesnutt en Basia Bulat. Hij werkte mee bij de opnames van platen van onder meer Leonard Cohen, Thalia Zedek, British Sea Power, Grant Hart en Leif Vollebekk, als producer, technicus en/of muzikant. Eén van beide zangeressen van Goldfish, Carrie Haber, vond twee decennia nadien dat hun band nog "unfinished business" had en werkte met de andere leden de opnames af tot ze in mei van dit jaar het licht zagen als een twaalf songs tellend album, Predictions of the future. Dit hele verhaal leerde ik overigens kennen via de niet te versmaden muziekblog Said the gramophone.
Het gevaar bestond natuurlijk dat amper nog iemand geïnteresseerd zou zijn en/of -erger- dat het album geen relevantie meer zou hebben twee decennia nadat andere bands in het genre de weg bepaald hadden die voor punkrock toen nog onbekend en in het verschiet was. Gelukkig blijkt het kwartet, dat herinneringen oproept aan Lush en The Breeders, een werkstuk afgeleverd te hebben dat ook vandaag nog aangenaam in de oren klinkt. Curious bijvoorbeeld is zo'n nummer dat je als single graag hoort voorbijkomen op de radio omdat het de dag altijd een stukje zonniger maakt. De twee zangeressen, voornoemde Carrie Halber en Vicky Klingenstierna, weten met hun samenzang de aandacht goed vast te houden in songs als MOB en het stevige Elementary boy. Rustige liedjes als Broken head laten een breekbare kant van de groep zien. Dat gevoel van delicate, preciare kwetsbaarheid ligt echter evenzeer in Fireplace, waarin de gitaren het popgevoel van R.E.M. overigens goed weten te vangen. Hoogtepunt is het erg nineties aandoende Charm, dat de songschrijverskwaliteiten van iemand als Kristin Hersh combineert met een beheersing door de muzikanten die in beide betekenissen bewonderenswaardig is: niet alleen hoor je dat ze hun instrument door en door kennen, ze houden zich ook in en laten het rammen voor wat het is om net voldoende volume te creëren opdat de song mooi uitgebalanceerd zou klinken.
Punkrock, zo mogen we concluderen, was halfweg de jaren negentig niet noodzakelijk wat we er vandaag onder verstaan. Maar het label dat op een plaat geplakt wordt, is van ondergeschikt belang als je een dergelijk mooi pareltje onder de neus geschoven krijgt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten