Enkele weken geleden was My children uit het nieuwe album, The drain, hier nog lied van de week. Intussen is het album van Ignatz uit en heb ik de mooie vinylversie op de kop weten te tikken.
In 2008 was ik al lovend over III waarbij ik opmerkte dat elk nieuw album een stap voorwaarts betekent voor de Brusselaar. Acht jaar laten en verschillende releases (waaronder enkele op cassette) blijft mijn mening onveranderd: Ignatz wordt steeds beter.
Opener Stealing the steel is een rustig kabbelend beekje en The watertower klinkt erg vertrouwd in de oren, als een instrumentale cover van een folkliedje dat ik al eerder hoorde. Net als op vorige platen is de lo-fi vooral gedoopt in de fontein van de folk en blues, al ligt de nadruk nu iets meer op het eerste.
Wat vooral opvalt, is de (be)rust(ing) die de plaat uitstraalt. Franjes, nu niet bepaald een handelsmerk van Ignatz, worden consequent overboord gegooid voor een totale zen-ervaring die toch mijlenver van new age verwijderd blijft. Gain is vijf minuten lang overgave aan de muziek, overgave aan de wereld rondom je, het totaal loslaten. Meadows slaat de brug tussen oud en nieuw en het meer dan acht minuten durende Strange how all is changed vat de hele plaat uitstekend samen.
Of je nu verkoeling zoekt in de schaduw van een eeuwenoude eik of de slaap niet kan vatten in je bed rond half vier 's nachts, The drain blijkt telkens een metgezel die troost biedt, je tot rust brengt en betrouwbaarheid als keurmerk draagt.
Je kan het album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten