De Nederlandse, in New York wonende componist Jozef Van Wissem stelde donderdagavond in de Gentse Vooruit zijn nieuwe plaat voor. Zijn enige Beneluxoptreden was helemaal opgebouwd rond het label waar When shall this bright day begin op uitgebracht werd met in het voorprogramma nog twee artiesten die bij Consouling zitten.
Een zittend publiek met een duidelijke voorliefde voor zwart en baarden werd voor het eerst tot de aandacht geroepen door Monnik. Deze jongeman bezweerde de geluidsgolven met behulp van loops, een gitaar en een strijkstok. De kleine belletjes die als backing track de hele tijd herhaald werden, zetten de toon. De luisteraar waande zich in het nachtelijke Carcasonne of tenminste toch in een spelletje De kolonisten van Catan in de vroege uurtjes. Eén lange song speelde Monnik, maar songs leken minder belangrijk dan sfeer en de apotheose zinderde nog minuten na.
CHVE is de naam waaronder Amenra-frontman Colin H. Van Eeckhout eind vorig jaar een solodebuut uitbracht. Hij wist met een brandend vuur op het podium en visuals op het scherm van een zwak verlicht bos fascinatie op te roepen en versterkte dat gevoel enkel met een rustige opbouw van repetitief materiaal. Spelend op een draailier en af en toe eens pauken, teerde ook hij sterk op de loops die in een eindeloze herhaling zijn bezwerende zang schragen. Na verloop van tijd werd op het scherm een klein vuurtje tussen de lage bomen zichtbaar en hoe meer dit groeide, hoe meer het vuur op het podium uitdoofde. Het vuur van het optreden werd daarentegen wel de hele tijd brandend gehouden.
Centraal gezeten op het podium leerde Jozef Van Wissem ons dat de luit eigenlijk een 26-snarige gitaar is. Met een fingerpicking-techniek bespeelde hij z’n snaren en zo viel het op hoe essentieel de lagere klanken het dakgebinte vormen waarop de pannen van de melodieën gespreid liggen. Daarnaast schoof de Nederlander enkele malen een slide over zijn pink en creëerde hij zo een sound die het midden hield tussen blues en de slepende soundtrack die Ry Cooder bij Paris, Texas maakte. Zijn nummers kennen vaak een gelijkaardige opbouw en waren dan ook moeilijk te herkennen, temeer omdat deze componist en muzikant al héél veel platen maakte intussen. In de openingssong leek hij een medley te spelen van popmelodietjes. Die werden echter helemaal uit de tijd gelicht en belandden in een niemandsland tussen de middeleeuwen en Game of thrones.
Van Wissem beschikt niet echt over een mooie zangstem, maar had dat ook niet nodig wanneer hij er de microfoon bijhaalde en en in drie liedjes telkens een korte tekst herhaalde als een mantra. Het hele concert al keek hij met zwartomrande ogen onderzoekend het publiek in. Zijn blik situeerde zich ergens tussen indringend griezelig en ironisch-hautain en die zang versterkte het onbehaaglijke gevoel dat je kreeg wanneer zijn oogopslag de jouwe kruiste.
Waar op plaat de instrumentatie al vrij sober is, bleken live de nog verder afgeslankte, minimale arrangementen de achillespees van Jozef Van Wissem. Hij liet ons zo achter met het gevoel dat er toch wel wat meer in zat. De melodielijnen mogen dan al weinig opsmuk nodig hebben, toch misten we wat meer instrumenten om nuances aan te brengen, loops om het geheel diepgang te geven, percussie om het dakgebinte van de bassen te versterken. Wat op plaat wel mogelijk bleek, schiet hier tekort bij gebrek aan andere muzikanten. Sommigen zullen de naaktheid van de songs zoals we die voorgeschoteld kregen, ruimschoots weten te waarderen. Extravagante gewaden zijn inderdaad niet nodig, maar minstens een lendendoek had beeldig gestaan.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten