School Of Seven Bells is gereduceerd tot slechts één muzikant. Eentje hield er na de vorige plaat Ghostory mee op, en een jaar later stierf oprichter Benjamin Curtis. Dit is dan ook de zwanenzang van de band. De manier waarop laat ons enigszins verward achter.
Alejandra Deheza, het enige overblijvende lid van de band uit New York, lost een aanvankelijk vrolijk klinkend vierde album SVIIB. En dan gebeurt er opeens iets heel vreemds: de laatste twee nummers veranderen de sfeer totaal. Eerst krijgen we een slepende ballad (Confusion) te horen, op een bedje van synths die als een veldslag tussen Vangelis en Mike Oldfield klinken. En als afsluiter wordt zowat het gruwelijkste van de jaren 80 geëvoceerd in een van bombast stijfstaand popniemendalletje. Leek het album tot dan toe een leuk en hip feestje, dan lijkt het wel alsof Lesley Gore hartverstikkend begint te huilen op haar eigen verjaardagsparty. Nou ja, zij deed dat tenminste nog met stijl en een iconisch sixties-hitje. Als mogelijk eerbetoon aan het overleden bandlid doet dit toch wel erg raar aan.
De voorliefde voor het decennium van de nektapijten, ons grootste voetbalsucces ooit in Mexico en helaas ook Modern Talking, kennen we natuurlijk al van onder meer voorganger Ghostory. Wist School Of Seven Bells ons toen nog te verrassen en verblijden met de originele recyclage van die sound, dan twijfelen we tijdens SVIIB tussen guilty pleasure en “jaja, nonkel, die mop hebben we nu wel genoeg gehoord”. On my heart en het van een The Cure-gitaartje voorziene A thousand times more kunnen op instemming rekenen. Welk arcade game leverde de soundtrack voor Music takes me, vragen we ons geamuseerd af terwijl de benen moeite hebben stil te blijven staan. Signals bevat genoeg wendingen om de luisteraar alert en bij de les te houden. Open your eyes daarentegen vraagt doorzetting om het gevoel af te schudden alles al eens eerder gehoord te hebben. Elias is zijn kompas kwijtgeraakt en weet niet goed welke richting het nu feitelijk uitgaat.
Doorheen de geschiedenis van de popmuziek is dit niet het eerste, en wellicht ook niet het laatste, album dat gemaakt werd toen men al wist dat het een afscheid zou worden. Zelden echter hoorden we zulk een bevreemdend en desoriënterend einde, zowel van een plaat op zich als voor een oeuvre.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten