Waan je getuige van de zonsondergang der jaren 60 met Quilt. Het viertal uit Boston schildert met prachtige tinten à la Van Gogh of eerdere impressionisten. Daarvoor gebruiken ze gitaren die haast verdrinken in de psychedelische sound waaroverheen Anna Fox Roschinski haar engelenstem uitspreidt.
Met Plaza doen de drie mannen en hun vrouwelijke lead dat al voor de derde keer. Het werkt bijzonder goed in opener Passersby, de zomeravond bij uitstek, en ook nog wel in Roller. Die laatstgenoemde song had niet misstaan op de oudere platen van Tame Impala. Helaas raakt de droom als een niet onderhouden huis in verval en eindigen we met het totaalbeeld van een aardige, maar vooral erg brave plaat. De individuele nummers zijn goed geproduced, bevatten leuke details en liggen aangenaam in het oor. Drie liedjes verder ben je al helaas al vaak vergeten wat je net had gehoord. Onderlinge inwisselbaarheid is de ultieme hemel als het over gsm-opladers gaat, jammer genoeg is dat niet het geval bij muziek.
Deze zonen en dochter van Boston ontpoppen zich nochtans tot goede, aandachtige leerlingen van de klas. De harmonieën in de zang kleurden ongetwijfeld de albums van hun helden en de gitaren worden kundig bespeeld. De songstructuren zijn zelden ingewikkeld en volgen elk folkrock- of psychedelicahandboek. Ambacht mag echter niet verward worden met kunst, zo leert menig student van de gepassioneerde docent.
Liedjes als O’Connor’s barn (met het radiovriendelijke refreintje “are you looking for an answer?“) en Your island kan je op Tuesday night music club smokkelen zonder dat zelfs Sheryl Crow er erg in heeft. Something there is het zonnigste van Belly waar iemand voor alle veiligheid de scherpe kantjes heeft afgeveild. Padova, dat drijft op best wel smakelijke percussie, mist net dat zetje om het uit de vijver der kampvuurfolkrock te duwen. Own ways mag dan nog zo Beatlesesk zijn als het wil, de luisteraar is tegen dan al zo zen gewiegd waardoor het een parel voor de zwijnen dreigt te worden.
Wie zijn kinderen graag ziet, spaart de roede niet. Al is die pedagogische regel intussen zelfs in strijd met de wet, de waarheid dat strenge kritiek nodig is om tot betere prestaties te stimuleren, kunnen we in dit geval wel onderschrijven. Natuurlijk is deze derde plaat van Quilt een geslaagd werkje, waarvoor ze op school zelfs vrij hoge punten zouden krijgen. Maar in de wilde speeltuin der indie zijn het niet de bollebozen die heersen, wel de rare kwieten die gedurfd en origineel uit de hoek komen.
Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten