Ik had niet echt veel met Rihanna, al vind ik Umbrella wel een dijk van een song. En toen maakte ik eind vorig jaar kennis met Bitch better have my money, waar een heerlijk Tarantino-geïnspireerde clip bij hoort.
Toen het nieuwe album Anti onverwacht uitgebracht werd, was ik dan ook nieuwsgierig. Uiteindelijk vind ik nog steeds niets alles goed wat erop terug te vinden is, maar de plaat bevat genoeg parels om mij te bekoren. Nadat Consideration en James joint niet veel meer dan matig blijken, is er het groeinummer Kiss it better. Aanvankelijk deed het nummer me niet zo veel, maar de typische zang van Rihanna weet na verloop van tijd wel een snaar te raken en het mellow refrein wérkt vreemd genoeg wel. Daarna gaat mijn enthousiasme de hoogte in met de samenwerking met Drake (Work), echt singlemateriaal, en het eigenlijk nog veel betere Desperado. Die laatste song is dreigend genoeg om je naar het puntje van je stoel te brengen. Hij duurt ook niet te lang om de betovering niet te verbreken en je te laten verlangen naar meer. Woo, dat erop volgt, weet die honger bijna volledig te bevredigen.
Daarna overheerst het soort liedjes dat ik persoonlijk minder graag hoor. Opmerkelijk zijn wel nog Same ol' mistakes waarin de Amerikaanse opnieuw spanning weet te brengen, Never ending waarin ze zingt zoals Dido in Thank you (luister maar eens heel goed) en de prachtige sixties soulballad Love on the brain. Daarin schittert ze als een ware diva.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten