Twintig parels per maand: april 2015

Het is alweer het einde van de maand en dat betekent tijd voor onze selectie van twintig parels. Geniet ervan:

1. Storm is rising - Little Axe: we beginnen deze selectie met een in blues gedrenkt nummer uit 1996, van Little Axe, het alter ego van Skip McDonald. Die speelde ooit nog samen met Doug Wimbish, later bekend geworden met Living Colour, en hij was ook sessiemuzikant op heel wat rapalbums. Zo speelt hij mee op The message van Grandmaster Flash And The Furious Five
2. Walking in a hurricane - John Fogerty: de ex-frontman van Creedence Clearwater Revival maakte ook enkele heel interessante soloplaten, waaronder Blue moon swamp uit 1997, waar ik dit nummer uit plukte
3. La grange - ZZ Top: deze Texanen zijn vooral bekend om hun baarden, maar hun muziek mag er ook best wezen
4. Fluorescent adolescent - Arctic Monkeys: helemaal iets anders is deze stevige song van Arctic Monkeys, uit hun in 2007 verschenen plaat Favourite worst nightmare
5. Le plastique c'est fantastique - Elmer Food Beat: toen Studio Brussel een week zendtijd besteedde aan de jaren '90, moest ik zelf aan dit vergeten popliedje denken
6. Chocolate cake - Crowded House: wie echter zijn popliedjes quasi-perfect wil, mag steeds vertrouwen op de broertjes Finn
7. Flavor of the month - The Posies: steviger, maar niettemin ook geweldige pop in zijn essence, is dit liedje van The Posies
8. Don't panic - Coldplay: menigeen zal Coldplay hier niet meteen verwacht hebben, maar zoals de titel al aangeeft: geen paniek! Dit komt uit hun debuut en toen verloren ze zich nog niet in megalomane stadionbombast
9. Why do lovers break each other's hearts? - Bob B. Soxx And The Blue Jeans: zalige ouderwetse rock met Darlene Love als leadzangeres
10. Come on, let's go - Ritchie Valens: een hele film (La bamba) werd gewijd aan het levensverhaal van de samen met The Big Bopper en Buddy Holly in een helikoptercrash omgekomen Ritchie Valens
11. Batman theme - The Jam: origineel uit de jaren 60, maar hier een schitterende cover door The Jam, wier ex-frontman Paul Weller ik eerder deze maand live aan het werk zag
12. Si existe ese lugar - Los De Abajo: ooit zag ik deze groep op het Polé Polé festival tijdens de Gentse Feesten
13. No future/no past - Cloud Nothings: een pak rustiger is deze song uit 2012 van Cloud Nothings, een band die ik al van naam kende, maar waarvan ik de muziek pas heel recent beluisterde
14. Mosquito - Dmitri Pokrovsky Ensemble: er is een tijd geweest dat ik heel wat albums van het RealWorld-label meebracht uit de bib, en daar zat onder meer dit pareltje tussen, het album The wild field. Een Russisch koor zingt a capella prachtige liederen die ook mij konden bekoren
15. Nibiro ghono andare - Sarmilla Roy: uit The mahabharata, een Indisch traditioneel epos, ook al een release op datzelfde label
16. Last time - Moderat: helemaal terug naar hedendaagse muziek, met deze vorig jaar verschenen single van Moderat
17. Liquid swords - GZA: GZA maakt deel uit van van de Wu-Tang Clan en is daarmee één van de meest invloedrijke artiesten binnen de hiphop van de laatste decennia
18. Dance MTHRFCKR dance - Psycho 44: deze punk/rockband uit Grobbendonk maakte een album dat meer dan de moeite waard is, Suburban guide to springtide
19. I got something - Tiny Legs Tim: blues uit Gent, dat mag hier ook wel eens
20. Clear the air - Jacco Gardner: en we eindigen met een artiest die ik eigenlijk dankzij mijn lief heb leren kennen. Zij wees me op zijn muziek (ik kende zijn naam wel, maar had nog nooit de moeite genomen ernaar te luisteren) en toen ik zijn nieuwe single verkeerdelijk als nieuw werk van Tame Impala bestempelde, raakte ik geïntrigeerd. Ik leende zijn debuutalbum uit de bib en raakte er verslingerd aan en ben erg benieuwd naar de opvolger, die volgende week verschijnt en die ik voor Indiestyle mag reviewen

Beluister hieronder de afspeellijst:

The Lucid Dream

Een intro van achteneenhalve minuut instrumentale shoegaze wordt ons om de oren geslagen op het debuutalbum van The Lucid Dream, en we zijn daar niet rouwig om. Wie immers zulke kwaliteit produceert als deze heren uit het Engelse Carlisle, gaat algauw aan de haal met onze sympathie. En dus waren wij benieuwd naar wat nog volgen zou.
The Jesus And Mary Chain zijn niet veraf in het tweede nummer (Cold killer). Pièce de resistance is echter The darkest day / Head musik. Hier steekt het viertal A Place To Bury Strangers naar de kroon en die laatstgenoemde band mogen we nochtans beschouwen als de beste hedendaagse ambassadeur van het genre. Het openingstrio weet ons dus danig te overtuigen. Helaas is daarmee het vet van de soep. Moonstruck is rommelig en die chaos lijkt vooral bedoeld om te verdoezelen dat de song onvoldoende uitgewerkt werd. Met Unchained dub gaan de Britten Primal Scream achterna, die ook al dubversies van hun eigen liedjes maakten, maar het resultaat is mossel noch vis. Je hoort dub, maar die komt in de verste verte niet in de buurt van het beste van dat muziekgenre en de shoegaze wordt hierdoor van zijn angel ontdaan. Nu ja, Unchained zelf blijkt ook slechts matig te zijn.
Met Morning breeze is het wel nog eens prijs: niet zo goed als wat we bij aanvang van de plaat te horen kregen, doch wel weer de kwaliteit waar je voor naar een concertzaal wil afzakken. You & I ten slotte sluit wat rustiger af, helaas ook wat minder overtuigend. En zo blijkt dat goed begonnen weliswaar half gewonnen is, helaas soms ook niet meer dan dat.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (72)

De olifant verdwijnt - Haruki Murakami

In deze kortverhalen schept Murakami een heerlijke, surrealistische wereld. Hij bedient zich niet van een totaal losgeslagen, in een droom verzonnen setting, maar van een parallel universum dat slechts enkele details van onze realiteit verwijderd lijkt, maar wel bevolkt wordt door dansende dwergen, mensen die een McDonalds overvallen voor 30 Big Macs, werknemers in een olifantenfabriek,... Murakami kan, dat is bekend, schrijven en dat maakt zijn verhalen, ondanks de premissen en kronkels vlot leesbaar. Toch is dit zeker niet het hoogtepunt in zijn oeuvre, maar misschien is het wel een erg aangename kennismaking voor wie nog niet met zijn werk bekend is?

PAAZ - Myrthe van der Meer

Naar het schijnt is dit boek van Myrthe van der Meer sterk autobiografisch. Het vertelt hoe een hardwerkende vrouw (een workaholic eigenlijk) vlak voor ze verlof moet nemen, instort en helemaal in het gezicht geslagen wordt door haar al lang sluimerende depressie. Ze belandt op een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (een PAAZ dus) en vertelt er haar wedervaren. Daar blijkt de psychiatrie niet bepaald uit te blinken in hulpverlenend werk en in deskundigheid en de ontmenselijking van patiënten, het reduceren tot onmondige kleuters en het bijna heilige geloof in de wonderkrachten van medicatie, de krom- en cirkelredenering als het om diagnostiek aankomt, het passeert allemaal de revue. Toch groeit met het boek ook de mildheid van de auteur en daarmee is het, hoewel nog steeds een aanklacht tegen de hedendaagse psychiatrie, een pak minder rauw dan b.v. Poppy shakespeare, dat ik eerder al las. 
Sommige lezers zullen wellicht vinden dat bepaalde scènes overdreven zijn en het product vormen van een levendige fantasie. Wie echter zoals ik in zijn werk al eens kennismaakt met de psychiatrie, is zijn ontzag voor deze tak van de geneeskunde vaak al grotendeels verloren en bekijkt dit wat nuchterder. In een begeleiding van een meisje bij ons kregen wij b.v. na een doorverwijzing naar psychiatrie na haar opname een verslag met aanbevelingen. Helaas bestonden die uit niet meer dan dat we "duidelijkheid en voorspelbaarheid dienen aan te bieden", iets wat volgens mij elke kijker van The supernanny ons ook had kunnen vertellen en iets wat evident al deel uitmaakt van onze werking. Op die momenten stel je je verwachtingen t.a.v. psychiatrische hulp sterk bij, en dit boek illustreert bijwijlen perfect mijn gevoel.

Lied van de week: week 17 - 2015

How could you babe - Tobias Jesso Jr.

Tobias Jesso Jr. valt ergens tussen Perfume Genius en Jens Lekman te situeren. Hij maakt muziek die op het eerste gehoor erg klef lijkt, maar wie goed luistert, ontdekt dat hij gewoon pareltjes van popsongs schrijft, een beetje zoals het beste van The Carpenters of zelfs Neil Diamond. Deze single toont het meest zijn verwantschap met Perfume Genius, ik dacht zelfs eerst dat het een liedje van laatstgenoemde was.

Je kan het album Goon hier kopen.

Lyrics:

[Verse 1]
So long, my only friend
I guess we gave it a try
And then I guess we tried again
I don't remember why
But nothing's as hard to do
As just saying goodbye
And when love is in the way, you gotta say
"I guess love ain't always right"

[Pre-Chorus]
And I find out you'd gone and met a new man
And told him he's the love of your life

[Chorus]
How could you, baby? (How could you, baby?)
How could you, baby? (How could you, baby?)
Well, how could you, baby? (How could you, baby?)

[Verse 2]
Well, have you lost your memories?
Did you wash 'em down the drain?
And did you have some help deciding
To forget my name?
Cause nothing I can say to you
Could ever ease this pain
I'm just waiting for the day when I can say
That you are mine again

[Pre-Chorus]
When I found out you'd gone and met a new man
I felt so lonely that I cried

[Chorus]

[Bridge]
Well, how could you, baby?
How could you, baby?
How could you, baby?
How could you, baby?

[Pre-Chorus]
When I found out you'd gone and met a new man
I felt so lonely that I cried, I cried, I cried!

[Chorus]

Nijdrop concert: De Mens (voorprogramma: Jacle Bow)

Een uitverkochte Nijdrop in Opwijk ontving woensdagavond De Mens. Dat al meer dan 20 jaar actieve trio is tegenwoordig aangevuld met David Poltrock op toetsen en heeft net een nieuw album uit, dat we hier nog omschreven als één van hun beste. Tussen een bloemlezing van oudere nummers zou dat uiteindelijk bevestigd worden.

Het Limburgse Jacle Bow mag de avond openen. Je kent hen wellicht van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel en het lied dat hun selectie toen opleverde, is het eerste wapenfeit van de avond (Street fight). Met gitaren die soms Millionaire in herinnering brengen spelen ze een strakke set waarin covers van Paul McCartney (Coming up) en John Lennon (Cold turkey) en hun debuutsingle Miss Molly tot de hoogtepunten behoren.

Setlist:

1. Street fight
2. What about
3. Coming up (Paul McCartney cover)
4. Gonna take you home
5. Run part #1
6. Awh awh
7. Miss Molly
8. I was lost
9. Niki
10. Cold turkey (John Lennon cover)
11. Suit yourself

 
“Jeroen Brouwers schrijft een boek / en hij doet dat goed”. Wel, Frank Vander Linden en zijn kornuiten van De Mens spelen een show en ze doen dat minstens even goed. Bovendien blijkt al gauw in de mengeling van hits, semi-klassiekers en nieuwe nummers die hun set uitmaakt dat wat ze uit ‘Nooit genoeg’ plukken stevig op zijn plaats staat tussen het bekendere werk. Opener Kim is dood zet de toon waarna albumopener Nooit genoeg illustreert wat we al schreven over de plaats die hun meest recente werk verdient. Bijna en Dit lawaai volgen en tonen hoe het concert goed opgebouwd wordt en het viertal de hele avond aan klantenbinding doet. Pijn – dronkenschap -verdriet wordt ingeleid als “daar doen we het toch voor, niet? Altijd maar dat vrolijk gedoe” en En in Gent brengt de Nijdrop een eerste maal tot ontploffing.
De bandleden dollen met elkaar en hebben er duidelijk schik in. Vooral tussen bassist Michel De Coster en Frank Vander Linden, die elkaar al kennen sinds hun zevende, is de interactie één waarvan je als toeschouwer alleen maar kunt meegenieten. Met humor en zelfrelativering wordt ook het publiek de hele tijd meegenomen in een avondje fun. Poltrock blijkt de ideale aanvulling op toetsen voor het originele trio. Het is een waar plezier te zien hoe je na zovele jaren nog steeds vol enthousiasme het podium kan beklimmen en hoe je nog zo dankbaar kan zijn om een even geestdriftig publiek.
De bisronde (want tussendoor nog even het podium afstappen om een tweede keer terug gevraagd te worden, dat vinden ze maar een onnodig ritueel) zet in met Nooit genoeg van jou, één van de relatieve rustpunten in de avond om daarna nog een rits hits uit de kast te halen. Kamer in Amsterdam en Ergens onderweg worden luidkeels meegezongen en krijgen zo langere versies mee en dat geldt nog meer voor Irene, waar het publiek de band dwingt een extra rondje refrein en outro aan te breien. Maandag ondergaat hetzelfde lot en had met gemak een half uur langer kunnen doorgaan. Of je nu woensdagavond voor of op het podium stond, gegarandeerd ging je met een heel goed gevoel naar huis.

Setlist:

1. Kim is dood
2. Nooit genoeg
3. Bijna
4. Dit lawaai
5. Sheryl Crow I need you so
6. Pijn - dronkenschap - verdriet
7. Haat je mij nog? (Of ben je mij al vergeten)
8. Als je niets hebt
9. Angst
10. En in Gent
11. Sex verandert alles
12. Bemin me later
13. Een liefdeslied of misschien ook niet
14. Zonder verlangen
15. Jeroen Brouwers (schrijft een boek)
    ----------------------------------------------
16. Nooit genoeg van jou
17. Kamer in Amsterdam
18. Ergens onderweg
19. Irene
20. Maandag

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lapalux

Geïnspireerd door soundtracks zoals die van 2001: a space odyssey en Blade runner strooit Lapalux dertien songs op zijn tweede album. Lustmore roept alleen al door de hoesfoto bovendien beelden op van cocktailfeestjes. Deze protégé van Flying Lotus hoopt ons duidelijk te verleiden, maar slaagt daar maar half in.
Of je valt voor ‘s mans werk hangt natuurlijk nauw samen met je muzikale voorkeuren. Ondergetekende kan zweverige deuntjes wel appreciëren als de spanningsboog maar groot genoeg blijft. En daar knelt op deze plaat toch iets te vaak het schoentje. Gewiegd door de nacht en de sfeer van clubs in de late/vroege uurtjes componeerde Lapalux immers elektronische muziek die kunstig in elkaar geknutseld is maar tegelijk een hoog lounge-gehalte vertoont. We worden daarbij toch stilaan meer dan ons lief is in de armen van Morpheus, de god van de slaap, geduwd.
Het begon nochtans niet slecht met U never know. Daarop charmeren de gastvocalen van Andreya Triana, een jonge Londense soulzangeres die eerder al bij Flying Lotus en Mr. Scruff mocht meezingen. Ze biedt reliëf aan de minimalistische drumpatronen en soundscapes. In Sum body horen we hoe kleine details meesterlijk aan elkaar geregen worden en de dromerige sfeer van het nummer weet te boeien. Toch verslapt onze aandacht langzaamaan. Midnight peelers en Don’t mean a thing bevatten weliswaar de beste ideeën maar duren te lang om onze aandacht vast te houden. Het slepende We lost vermag ondanks een duur van niet veel langer dan 2 minuten te weinig variatie te brengen in een plaat die een beetje wegdeemstert.
Zo overtuigd als Flying Lotus van Lapalux’ kunnen zijn we dus allerminst. Wél horen we een getalenteerde jongeman die knappe composities weet op te bouwen, maar sfeer nog iets te veel laat primeren op songs. Hopelijk slaat de vonk alsnog in de pan, het zou zonde zijn van zoveel potentieel.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Bonnie 'Prince' Billy en Broeder Dieleman

Temidden de elk jaar groter wordende berg speciale releases ter gelegenheid van Record Store Day (RSD) valt de split 7″ van Bonnie ‘Prince’ Billy en Broeder Dieleman onder meer op door het opzet: beide artiesten coveren één song van de ander in een vertaalde versie. Zo wordt een kleinood geboren dat de aanschaf meer dan waard is.
De kiem voor deze release werd vorig jaar gelegd toen ze samen een tournee door Nederland met acht onversterkte shows speelden, onder meer in kerken. Indien geen vriendschap dan is toch minstens wederzijdse muzikale bewondering ontstaan tussen Will Oldham, de folkduizendpoot die onder een heleboel namen talloze platen uitbracht, en Tonnie Dieleman, die in het Zeeuws hetzelfde genre een grote dosis religiositeit inspuit. Oldham vertaalde de titelsong van het tweede album van Broeder Dieleman (Gloria) en de Nederlander zingt Three questions in het Zeeuws.
Wij legden de originele versies naast de covers. Gloria klonk al heel sterk als iets wat van Oldham had kunnen zijn, dus zo vreemd is het niet om Bonnie ‘Prince’ Billy deze song nu te horen brengen. Het grootste verschil ligt dan ook in de stemmen, die in niks op elkaar lijken. De als doorrookte vaten klinkende vocalen van Oldham verlenen het nummer op die manier een geheel andere klankkleur en als bovendien de arrangementen soberder blijken, resulteert dat in een coverversie die bestaansrecht ontleent buiten het origineel om. Three questions stond origineel op Master and everyone en krijgt nu dus een vertaling in een Nederlands dialect dat voor de originele artiest onverstaanbaar moet zijn, gezien wij al moeite moeten doen om te begrijpen wat Dieleman zingt. Hier is het de toevoeging van de piano die de meerwaarde oplevert. Al geldt natuurlijk ook voor dit lied dat de andere vocale inkleuring de song laat kantelen tot iets nieuws.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Father John Misty

I love you, honeybear is het nieuwe album van Father John Misty, het alter ego van J Tillman, ooit lid van Fleet Foxes. Opvallend is alvast hoe zeemzoet de songs soms lijken. Hoewel je de echo's van Fleet Foxes kan horen, is ook Neil Diamond niet veraf. Tekstueel echter blijft het hele album de dubbelzinnige houding hanteren dat het onduidelijk is of de geliefde nu wel doodgeknuffeld dan wel doodgeknuppeld zal worden. De ironie van Tillman levert pareltjes op maar ook muzikaal is het genieten. Orchestrale barok bovenop beatlesiaanse melodieën, je moet het maar durven. 
Toch is het voor de luisteraar bij momenten ook een twijfelplaat: is dit niet té? Is de grens tussen kunst en kitsch niet overschreden? Zelf vind ik dat hij nipt aan de juiste kant van die klif blijft, maar het heeft niet veel gescheeld.

Beluister het volledige album hieronder:

Lied van de week: week 16 - 2015

De jaren van verstand - Jonas Winterland

 

Muzikaal is het echt wel wennen, die nieuwe single van Jonas Winterland. In 2013 viel ik voor zijn debuutalbum Mensen zijn gemaakt van dun papier, maar deze single uit het in januari (in relatieve stilte) verschenen vervolg Zwaartekracht en andere verzinsels laat ons kennismaken met een moderner, rockender geluid, een eindje wegwandelend van de kleinkunst. Tekstueel echter blijft Winterland op vertrouwd terrein.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

U zal het altijd zien
Het allerlaatste glas
Blijkt het voorlaatste te zijn
Met een zatte kop
Om vier uur 's nachts in Brussel-Zuid
Wachtend op de eerste trein

Op de school van ons leven
Val ik door de mand
Het is wachten op
De jaren van verstand

Ik kom onder de mensen
'k Vertoon dan op verzoek
Sociaal menselijk gedrag
Er liggen honderd maskers
In de kelder van mijn huis
Daar uit kies ik elke dag

Op de school van het leven
Val ik door de mand
Het is wachten op
De jaren van verstand
Op de school van het leven
Val ik door de mand
Ongeduldig
Naar de jaren van verstand

De vader van mijn moeder
Zat al lang onder de grond
Toen ik wist wat ik nog zeggen wou
Wijsheid met vertraging
Even zinloos als de man
Die in de winter graag betoogt tegen de kou

Maar op de school van het leven
Val ik door de mand
Het is wachten op
De jaren van verstand
Op de school van het leven
Val ik door de mand
Ongeduldig naar de jaren
Honger naar de jaren
Snakkend naar de jaren
Van verstand

Mijn Bob Dylanjaar (14): Planet waves

En hoewel ik er dus niet in geslaagd ben mijn voornemen vorig jaar waar te maken, doe ik wel gewoon verder zo lang het nodig is om alle albums van Bob Dylan te bespreken...
Op Planet waves musiceert Dylan samen met The Band, net als eerder op Blonde on blonde en Self portrait. De bijdrage van deze rasmuzikanten is meteen heel goed hoorbaar in het uptempo On a night like this. De toetsen die de accordeon eraan geeft, verlenen het nummer een New Orleans-feel. Maar ook wanneer het tempo omlaag gaat in Going going gone dompelt The Band ons onder in het van hen vertrouwde geluid. Hun bijdrage is muzikaal niet te onderschatten op dit album.
Het in tweeën gebroken Forever young is wellicht dé song van deze plaat. Het vat heel goed samen waar Planet waves voor staat en laat ons een Dylan horen zoals we die verkiezen. Zijn stem klinkt hier niet al te nasaal, doorleefd zingt hij zijn tekst en het bedje dat The Band spreidt ligt erg comfortabel. 
De balans tussen de liedjes zit erg goed en hoewel ik nooit eerder van deze plaat had gehoord, ben ik er erg over te spreken. Afsluiter Wedding song maakt zijn naam alvast waar want wie zou niet met deze prachtige woorden van Bob Dylan zijn liefde willen belijden.

Cactus concert: Paul Weller (voorprogramma: The Vals)

Binnenkort brengt Paul Weller alweer een nieuw album uit. Saturns pattern is al zijn twaalfde soloplaat als we goed geteld hebben en dan had hij ons met The Jam en The Style Council ook al ettelijke malen verwend. Zijn passage zondagavond in de Brugse Magdalenazaal was dan ook uitverkocht en we zagen een publiek met een gemiddelde leeftijd die je eerder zou verwachten op een klasreünie van een afstudeerjaar uit de jaren 80.

Dat decennium stond ook in koeien van letters geschreven op alle muziek die voorprogramma The Vals bracht. Nu eens lonkten hun ongecompliceerde popsongs schaamteloos richting Crowded House, dan weer vergleden ze eerder naar Wet Wet Wet. Die laatste referentie werd overigens ook al door de stem van de zanger heel nadrukkelijk opgeroepen. Ideaal groepje is dit om zo’n klasreünie muzikaal te omlijsten, en als opwarmer ook uitermate geschikt, doch een grootse carrière verwachten we nu ook weer niet voor dit Britse vijftal.

Paul Weller mag uiteraard wel meer dan tevreden terugblikken op het parcours dat hij al gereden heeft. Op de dag dat Parijs-Roubaix verreden werd, permitteren we ons even een wielervergelijking om Weller neer te zetten als de Raymond Poulidor: nooit de allerbeste, maar zelfs op zijn veertigste nog goed voor een podiumplaats in de Tour de France. Zesenvijftig is de modfather intussen al, maar op de grijze haren en getaande huid na viel daar niet zoveel van te merken. Met een gezinspak energie en omringd door even enthousiaste muzikanten vloog de man door een strakke set met een pak nieuwe nummers en jammer genoeg geen klassiekers van zijn vorige bands. Al goed dat hij You do something to me en The changingman, die de meeste herkenningsgeluiden opwekten bij de toehoorders, wel speelde.
In de reguliere set kregen we maar liefst achttien songs op iets meer dan een uurtje tijd. Enkel Porcelain gods werd langer uitgesponnen. Die bondigheid hield het tempo heel hoog en hoewel tussen de altijd hoge kwaliteit van de songs weinig échte uitschieters zitten, werd het daarmee een aangenaam concert. Jammer genoeg gingen Weller en zijn muzikanten in de twee bisrondes wel uitgebreider tonen wat ze allemaal wel in hun mars hebben met solo’s voor de gitaristen en de drummer. De kijk-eens-zonder-handen-trucjes bleken jammer genoeg een minpunt, al maakte de band dat weer goed in afsluiter van de avond The changingman, misschien wel de beste single die Paul Weller ooit uitbracht.

Setlist:

1. I'm where I should be
2. When your garden's overgrown
3. White sky
4. Come on/Let's go
5. Kosmos
6. From the floorboards up
7. Into tomorrow
8. Saturns pattern
9. Above the clouds
10. Long time
11. The attic
12. Friday street
13. Porcelain gods
14. You do something to me
15. Empty ring
16. Peacock suit
17. 7 & 3 is the striker's name
18. Whirpool's end
    ---------------------------------
19. These city streets
20. Foot of the mountain
    ---------------------------------
21. Picking up sticks
22. The changingman

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 15 - 2015

Gie, den otto en ik - Het Zesde Metaal

Uit het eind vorig jaar verschenen Nie voe kinders blijkt deze single van Het Zesde Metaal onweerstaanbaar, zoals ik mocht ontdekken toen hij, terwijl ik naar het werk fietste, steeds onverhoeds opdook in mijn hoofd. Dan helpt maar één ding: er het lied van de week van maken natuurlijk.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

Er was ne keer het is lang geleden
Maar ik ben het niet vergeten
Ik gen gie
't was goesting
't was op 't eerste zicht
't was het leven dat ons tot niets verplicht
Gelijk zweven
Nooit op een doel gericht
 
Hoedat niet moest
We wisten 't wel
Voor ons was er goed weer voorspeld
En ziet
 
Ons hus van steen
Onze stapels werk
Onze vriedom tussen paal en perk
Ons kerk in't midden
En weer die stapels werk
Zegt alles af voor morgen
Zegt alles af voor morgen
Zegt alles af voor morgen
 
De liefde is blind
Toch het eerst jaar
Toen kregen we een kind
Verloren elkaar
Ik heb u nog gezocht
Ja ik zocht en ik vocht
En gie zwaaide en riep
Maar ik war niet thuis
En gie, gie sleipt
En nu en dan iemand die overliep
Zegt alles af voor morgen
Zegt alles af voor morgen
Os kleren heb ik gisteren ingepakt
Wel ons dromen zaten in die blauwe zak
Zegt alles voor morgen
Zegt alles voor morgen
Zegt alles voor morgen
 
Gie den otto en ik
Just ons drieën
Pak het stuur
We gaan rieen
Gij den otto en ik
Just ons drieën
Pak het stuur
We gaan rie-en
Geen plan, geen kaarte
We rijden blind
We rie-en tegen alle wizers in
We zoeken nooit de bane
Dat de baan ons maar zelve vind
Beter oorden bestaan niet echt
Het is de mete die hem op tid verlegt
We zijn voor eeuwig onderweg
We zijn voor eeuwig onderweg
Zegt alles voor morgen
Zegt alles voor morgen
Wel ons dromen zaten in die blauwe zak
Zegt alles voor morgen
Zegt alles voor morgen
 
Zegt alles voor morgen
Zegt alles voor morgen
Das al wat er up uw lippen ligt
Wel laat het liggen waar het ligt
Want klappen is voor morgen
Want klappen is voor morgen
Ach zwiegt, overmorgen

Kendrick Lamar

Net als ik las je vermoedelijk al zowat overal dat To pimp a butterfly van Kendrick Lamar nu al een klassieker van de West Coast hiphop genoemd mag worden. Ik ben te weinig vertrouwd met het genre om dat soort uitspraken te kunnen ontkennen noch bevestigen, maar ik weet wel dat ik geïntrigeerd luisterde naar deze plaat, ze inmiddels kocht en nog bijna dagelijks beluister (tussen alle andere muziek door die hier toch in grote hoeveelheden door het huis schalt). 
Persoonlijk heb ik mijn hiphop liefst op een bedje van rauwe beats en mag het gerust behoorlijk militant klinken allemaal. Het softere gedoe dat teruggrijpt naar r&b en soul weet me niet altijd even lang te boeien. Kendrick Lamar, wiens vorige album Good kid, M.A.A.D. city ook al goedkeurend geknik bij me teweegbracht, lijkt daar verandering in te kunnen brengen.
De Amerikaan start zijn derde album met een samenwerking met George Clinton, de "king of funk". Op Wesley's theory maken we kennis met de chemie tussen de aan Dr. Dre schatplichtige sound (die man zingt trouwens mee), de diepe baslijnen en de lyrics onder huid gaan kruipen na meerdere beluisteringen. Het jazzy interludium For free? bouwt vooral spanning op die leidt tot single én eerste hoogtepunt King kunta (vorige week nog lied van de week). De herinterpretaties van lyrics van Smooth criminal van Michael Jackson ("Annie, are you OK?") viel me meteen op, maar het geniale aan deze song is toch dat Lamar erin slaagt een muzikale climax op te bouwen die voldoende én tegelijk niet helemaal ingelost wordt, zodat je hongerig wordt naar meer ondanks het gevoel dat je al een flinke hap te eten hebt gekregen.
Bekendste gast op Institutionalized is Snoop Dogg, die de hoofdrol nederig aan Lamar overlaat. Thema's te over om over na te denken in dit nummer: de geïnstitutionaliseerde maatschappelijke positie van zelfs de meest succesvolle zwarten en het verschil tussen wie een gooi kan doen naar roem en zij die opgroeiden in dezelfde buurt en met lege handen achterblijven. These walls vermengt even zware thema's met meer aardse genoegens als sex. Muzikaal is de stempel van Dr. Dre alweer sterk aanwezig (maar misschien geldt dat wel voor àlle West Coast hiphop natuurlijk). "Loving you is complicated" horen we in u, dat later op het album met i nog een tegenhanger krijgt. Dan heet het "I love myself". Opnieuw bedriegt schijn: er worden wel degelijk meer prangende thema's aangeraakt zoals hoe het is om zwart te zijn (met verwijzingen naar Samuel L. Jacksons rol in Django unchained) en hoeveel Amerikaanse zwarten al dood zijn...
Ik hou ervan hoe de raps op Alright van kwaadheid bezwangerd lijken, verbeten klinken, vastberaden als een man met een plan. Het interludium dat erop volgt (en wel bijna 5 minuten duurt), For sale? vind ik één van de mindere momenten op de plaat. In Momma rammelen lepels die een onrustig, als een tijdbom tikkend ritme onder het geheel leggen dat vermijdt dat je je helemaal op je gemak voelt. De intro van Hood politics behoort tot het beste wat je kan horen en dat maakt het een beetje jammer dat daarna een geheel andere richting ingeslagen wordt. Tekstueel wordt van leer getrokken tegen politici die, ongeacht hun partij, nooit de kant van de onderdrukte en arme kiezen. De kloof tussen burger en politiek, een heet hangijzer zowel hier als daar, krijgt daarmee zijn muzikale stem.
En zo belanden we bij een volgend hoogtepunt: How much a dollar cost. Zelden hoorden we hiphop zo onstuitbaar gravend tot op het bot, in een perfecte symbiose van prachtige muziek en lyrics die een openbaring inhouden. De confrontatie met een dakloze mondt uit in een ontmoeting zoals je die maar uitzonderlijk meemaakt in je leven. Complexion (A Zulu love) mag dan minder hoge toppen scheren, het zou op menige rapplaat nog tot het betere werk behoren. Maar jammer genoeg zit het geprangd tussen twee schitterende parels want The blacker the berry laat Kendrick Lamar klinken als de zwarte versie van de kwaadste Eminem. En dit keer is hij bijzonder pertinent, zowel in zijn verwijten aan het Amerika dat zwarte levens nog steeds minder waard vindt dan dat van blanken, als aan de elkaar vermoorde gangs, die zich geen haar beter gedragen. Bij deze grimmige (zelf)reflectie horen beats zoals ik die verkies: hard en compromisloos.
You ain't gotta lie (momma said) drijft dan weer op slomere beats en dan volgt het eerder al besproken i. Afsluiter is Mortal man waarvoor Lamar ruim 12 minuten uittrekt. Zijn helden (Nelson Mandela, Martin Luther King, Mozes) passeren de revue en bereiden de weg voor het gesprek (eigenlijk interviewfragmenten) met Tupac Shakur, in wiens voetsporen Kendrick Lamar treedt. Het wegvallen van de muziek en enkel het spreken van Lamar en de gemonteerde antwoorden van 2Pac, het klinkt zo dwingend dat je alle aandacht richt op wat ze te zeggen hebben. Als uitsmijter kan dit tellen en het zegt iets over de rol die deze artiest voor zichzelf ziet dat hij op deze manier zijn fans toespreekt. Indrukwekkend!

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Douglas Firs

Twee zinnen heb ik ter beschikking om mijn recensie mee te beginnen en ik weet niet goed welke ik moet kiezen... Wordt het "Twee jaar geleden trok Gertjan Van Hellemont door de VS en Canada en dat hoor je" of toch maar "Wat een prachtige titel is The long answer is no toch".
Douglas Firs, dat is in eerste instantie natuurlijk Gertjan en als je wil weten waarin deze plaat met de mooie titel verschilt van zijn debuut (dat ik hier besprak), dan schuilt de sleutel echt wel in de trip die hij maakte. Ik schreef het al in mijn concertverslag toen hij zijn nieuw werk voorstelde in de AB: hij sluit nu nauwer aan bij de vroege Admiral Freebee en de songs waaieren uit waardoor ik aan highways en uitgestrekt onbewoonde landschappen moet denken. 
Als ik heel eerlijk ben: ik was oorspronkelijk wat teleurgesteld in opener Caroline, waarvan het refrein voor de release als teaser gebruikt werd in de reclame op Spotify. Aanvankelijk klinkt het te glad, in ieder geval meer dan ik van Douglas Firs gewoon was op zijn eerste plaat. Intussen heb ik deze song leren waarderen als een goed geconstrueerde en gespeelde liefdesballade die erg goed aansluit bij de rest en dus een geschikte opener vormt. Can you tell her I said hi? kende ik al langer (het werd lied van de week begin november vorig jaar) en verklaart wellicht zonder veel verdere uitleg waarom ik bij de vroege Admiral Freebee uitkom. Of Gertjan nu zijn gevoelige kant laat zien zoals in Through watery eyes of het tempo opvoert (zoals wanneer hij zijn kwaadheid van zich afzingt in Don't buy the house), de manier waarop hij zingt, doet erg Amerikaans aan en past daardoor perfect bij de muzikale middelen die hij vindt om zijn verhaal over te brengen. 
Tot de hoogtepunten van deze plaat reken ik zeker Summer's leaving (het had perfect op de soundtrack van (500) Days of Summer gekund), het heel fragiele en intense That kind of thing, het aan The Band erg schatplichtige titelnummer en Your only friend dat dan gek genoeg weer het meest aansluit bij zijn debuutalbum.

Beluister hieronder het volledige album:

Daktari

Is het doordat we weten dat Stijn Meuris hen onder zijn vleugels nam of is het het Limburgse accent op de Nederlandstalige plaat? Feit is dat Daktari op debuutalbum Oorlogstaal klinkt als een rauwe versie van de vroege Noordkaap en er in feite niet in slaagt om die schaduw van zich af te schudden. Dat betekent niet dat we teleurgesteld zijn in de plaat, wel dat we door ons muzikaal geheugen te vaak teruggeworpen worden in de tijd om een originaliteitsprijs veil te hebben voor dit kwartet. 
Vlaamse jongeren van vandaag zullen hier een wervelstorm horen die in hun taalgebied zijn gelijke niet kent. Rand van de aarde valt bijna midden in een akkoord in en lijkt al even bezig terwijl het nog maar de eerste noten zijn. Pas op Dief in de nacht wordt ons een rustpauze gegund tot de zanger zingt "...barst de bom", waarna het muzikale equivalent daarvan even dreigt te gebeuren. Krachtige songs als Aasgier, Vergif en Lijden doen ons overigens ook denken aan The Paranoiacs. Helaas staat daartegenover ook een song als Atmosfeer, die eerder lachwekkend aandoet, een persiflage van hun eigen geluid lijkt. Het akoestische De rover toont een andere kant van de groep: het is geen wereldsong maar hij bevat genoeg goede ideeën om ons te laten vermoeden dat deze Limburgers, mits wat schaven, tot wel meer moois in staat zijn.

Het album is in eigen beheer uitgebracht en wordt gedistribueerd door Consouling Sounds.

Gelezen (71)

De kinderwet - Ian McEwan

In het recentste boek van Ian McEwan moet rechter Fiona (bij ons zou ze een jeugdrechter heten) beslissen in een zaak van een zieke jongen die behoort tot een gezin Getuigen van Jehovah en een bloedtransfusie nodig heeft. Hun geloof verbiedt dit maar zij moet oordelen of zijn belang gediend is met het verlenen van toestemming tot een bloedtransfusie aan het ziekenhuis. Tegelijk valt haar eigen huwelijk in duigen, een situatie waar ze mee tracht om te gaan door zich vooral bezig te houden met haar werk. 
De auteur slaagt erin om levensvragen en centrale thema's uit ieders leven bijeen te brengen in een verhaal waarin niet noodzakelijk de voor de hand liggende keuzes gemaakt worden en dat impliceert dat je lang niet alle plotwendingen ziet aankomen. Net als het leven is ook deze roman nu eens verrassend, dan weer geheel in de lijn der verwachtingen.

Congo: een geschiedenis - David Van Reybrouck

Hoewel de geschiedenis van Congo lang voor de ontdekkingsreis van Stanley begint, laat David Van Reybrouck, zich bewust van het eurocentrisch perspectief van zo'n keuze, de geschiedenis daar starten. Hij schetst het pre-, koloniaal en postkoloniaal tijdperk aan de hand van grote historische verhalen en gebeurtenissen maar ook aan de hand van individuele belevenissen en herinneringen. Voortdurend wisselend tussen het particuliere en het bredere, geopolitieke perspectief en met aandacht voor politiek en economie, maar gelukkig ook cultuur (vooral muziek), brengt dit boek mij zoveel meer bij dan enkel een geschiedenis van het Centraalafrikaanse land dat ooit onze kolonie was. In feite zou dit, net als In Europa van Geert Mak, verplichte kost moeten zijn. Dit is het soort geschiedenis dat er wél toe doet.

Imperium - Christian Kracht

De Zwitserse schrijver Christian Kracht vertelt het verhaal van August Engelhardt, een Duitser die en geknipt romanpersonage vormt hoewel hij wel degelijk een historisch figuur blijkt te zijn. Deze overtuigende nudist en vegetariër keert het Duitsland van eind 19e, begin 20e eeuw de rug toe om een eenvoudig leven (en een sekte) te beginnen op een eiland in een Duitse kolonie, in wat tegenwoordig Papoea-Nieuw-Guinea is. Ondanks of net door alle goede intenties kent de man een wel heel tragisch verloop aldaar waarin hij ook anderen meesleurt in zijn val. In een erg erudiete stijl (die net niet pedant wordt) laveert het verhaal van het ene ongeluk naar het volgende misverstand, zeilend langs klippen als manipulatie en fanatisme. Het schip strandt meermaals wat het verhaal zo actueel maakt dat je bijwijlen vergeet dat er al meer dan honderd jaar liggen tussen de setting ervan en onze huidige wereld. Net hoe de schrijver erin slaagt de actuele lezer aan te spreken met gebeurtenissen van lang geleden, maakt dit een bijzondere aanrader.

Hoe durven ze? De Euro, de crisis en de grote hold-up - Peter Mertens 

Peter Mertens van de PVDA schetst in dit boek zijn analyse van onze huidige (nationale en internationale) maatschappij en tracht daar vanuit zijn eigen politieke visie een alternatief tegenover te stellen. Hij pretendeert niet zozeer dé waarheid te zullen verkondigen over de enige mogelijke weg, maar wel het debat te willen aanzwengelen over hoe onze samenleving, hoe democratie, hoe een economisch stelsel ten dienste van de mens en in nederigheid ten aanzien van de natuur eruit zou moeten zien. Zich baserend op heel veel bronnen, waarvan vele allesbehalve links kunnen genoemd worden (het tijdschrift Trends, de VN, het IMF, instellingen van de Europese Unie, VOKA,...), maakt hij een zeer accurate analyse, naar mijn mening, die in de trant ligt van wat ik al eerder las bij mensen als Paul Verhaeghe, Jaap Kruithof, Dirk De Wachter en Thomas Decreus. 
Helaas verliest Mertens zich in de laatste hoofdstukken wat in drammerigheid, waardoor zijn belangrijke boodschap voor velen verloren gaat. Nu ja, ik maak me geen illusies: sommigen zullen al bij de wetenschap dat hier iemand van de PVDA spreekt, dit boek terzijde schuiven en de inhoud bij voorbaat diskwalificeren.

Lied van de week: week 14 - 2015

King Kunta - Kendrick Lamar

Overal wordt het nieuwe album van Kendrick Lamar de hemel ingeprezen als een hiphopmijlpaal en na enkele beluisteringen ben ik er ook weg van. Binnenkort mag je op deze blog zeker een review verwachten, intussen kan je je al laven aan deze fantastische single, één van de hoogtepunten van de plaat.

Je kan het album To pimp a butterfly hier kopen.

Lyrics:

I got a bone to pick
I don't want you monkey mouth motherfuckers sittin' in my throne again
(Aye aye nigga whats happenin' nigga, K Dot back in the hood nigga)
I'm mad (He mad), but I ain't stressin'
True friends, one question
 
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him, Kunta
Black man taking no losses
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game, got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him
 
When you got the yams (What's the yams?)
The yam is the power that be
You can smell it when I'm walking down the street
(Oh yes we can, oh yes we can)
I can dig rapping, but a rapper with a ghost writer
What the fuck happened?
(Oh no) I swore I wouldn't tell
But most of you share bars like you got the bottom bunk in a two man cell
(A two man cell)
Something's in the water (Something's in the water)
And if I got a brown nose for some gold then I'd rather be a bum than a motherfuckin' baller
 
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him, Kunta
Black man taking no losses 
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game, got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him
 
When you got the yams (What's the yams?)
The yam brought it out of Richard Pryor
Manipulated Bill Clinton with desires
24/7, 365 days times two
I was contemplatin' gettin' on stage
Just to go back to the hood see my enemies and say...
 
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him, Kunta
Black man taking no losses
Bitch where you when I was walkin'?
Now I run the game, got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him
 
You goat mouth mammy fucker
I was gonna kill a couple rappers but they did it to themselves
Everybody's suicidal they don't even need my help
This shit is elementary, I'll probably go to jail
If I shoot at your identity and bounce to the left
Stuck a flag in my city, everybody's screamin' "Compton"
I should probably run for Mayor when I'm done, to be honest
And I put that on my Mama and my baby boo too
Twenty million walkin' out the court buildin' woo woo
Ah yeah fuck the judge
I made it past 25 and there I was
A little nappy headed nigga with the world behind him
Life ain't shit but a fat vagina
Screamin' "Annie are you ok? Annie are you ok?"
Limo tinted with the gold plates
Straight from the bottom, this the belly of the beast
From a peasant to a prince to a motherfucking king
 
Bitch where was you when I was walkin'- [*POP*]
(By the time you hear the next pop, the funk shall be within you) [*POP*]
Now I run the game got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him, King Kunta
Black man taking no losses
Bitch where was you when I was walkin'
Now I run the game got the whole world talkin', King Kunta
Everybody wanna cut the legs off him
 
(Funk, funk, funk, funk, funk, funk)
We want the funk
We want the funk
(Now if I give you the funk, you gon' take it)
We want the funk
(Now if I give you the funk, you gon' take it)
We want the funk
(Now if I give you the funk, you gon' take it)
We want the funk
(Do you want the funk?)
We want the funk
(Do you want the funk?)
We want the funk
(Now if I give you the funk, you gon' take it)
We want the funk
I remember you was conflicted, misusing your influence

Hamster Axis Of The One-click Panther & Mauro Pawlowski play the Peter Houben songbook

Het is een hele mondvol om de uitvoerders van dit album te benoemen en dus vragen we ons af hoe ze in godsnaam op die naam gekomen zijn. Voeg bij een bandnaam die al uitwijst dat je geen doordeweeks materiaal mag verwachten ook nog die van Mauro, de muzikale duizendpoot die inmiddels evenveel bands heeft als onderbroeken, en je waant je helemaal verloren. Het zestal stortte zich bovendien op songmateriaal van Peter Houben, die zijn kunnen etaleerde met Nemo, Mitsoobishy Jackson, Ultracowboy en Benny Zen (The Recording Artist) & The Syphilis Men.
Bij Mitsoobishy Jackson, van wie Insatiable en Pinetrees do not leave their fur een herinterpretatie krijgen, speelde Mauro overigens samen met Peter Houben. Verder werd zowat geplukt uit de verschillende periodes in het oeuvre van de Limburger. Sommige nummers lenen zich uitstekend tot de onstuimige jazzsaus die eroverheen gegoten wordt, zoals het alle kanten uitstuiterende The good Lord created hyenas and I can scratch my balls, in andere songs als This vibration is not just a movement of particles in the air doen de muzikanten er inderdaad goed aan zich grotendeels vooral te beheersen.
Het donkere en dreigende Gravedigger krijgt een penseellaag zwart door de saxofoons en Over the hill wordt aanvankelijk beheerst door uitwaaierende muziek tot de structuur van het origineel terug de overhand neemt. De typische stem van Pawlowski geeft alles een schurend en raspend randje. Hoe virtuoos er ook gemusiceerd wordt, bij momenten is het voor de luisteraar ook wel wat vermoeiend. Het tot drieëneenhalve minuut in bedwang gehouden I’m sick and I’m proud bevat daarnaast gelukkig ook momenten waarin de essentie van de popsong het hoofdschavot opgehesen wordt.
In de platenkast van Peter Houben, zo verbeelden we ons, staan alle genres al door elkaar en het lijkt alsof dit sextet daar nu ook nog eens als een wervelwind doorheen gegaan is. Kruisbestuivingen alom leiden dan ook tot een album waarvan we nog steeds niet weten of dit nu vooral recht doet aan de songschrijfkwaliteiten van de voormalige Nemo-frontman, dan wel aan de virtuositeit van de zes mannen die deze plaat vol speelden.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.