Vanuit de Belgische hoofdstad bereikt ons het debuutalbum van Paon, een band die met haar eerder uitgebracht werk al halzen liet reiken. Voor de hoesfoto kozen ze voor De tuin der lusten, misschien wel het mooiste schilderij van Jeroen Bosch. Wij waren benieuwd of de muziek aan alle geschapen verwachtingen weet te voldoen.
Opvallend is dat de Brusselaars enerzijds een herkenbaar eigen geluid wisten te ontwikkelen en anderzijds meer variatie in hun muziek weten te brengen dan de meeste groepen die de voorbije jaren debuteerden. Dat doen ze bovendien met een speelsheid die bij ons de prettigste Britpop in herinnering brengt. Zo herbergt Cool spot een vogeltje én een aanstekelijk dansbaar ritme. ‘Wake them up’ is pretentieloze pop mét inhoud en Keep on burning volgt de heerlijke cadans van een galopperend paard in de intro waarna de song uitgroeit tot een must in elke zichzelf respecterende Spotify-playlist met indiepop. Teevee lonkt opzichtig naar Blur zonder de Engelsen klakkeloos te imiteren. In een veel lager tempo sleept As long as you need zich naar de dansvloer voor een één-tegel-slow, al stuwt het refrein het tempo eventjes omhoog: moeilijk nummer om op te dansen dus. Shine over me werd twee jaar geleden al gratis verdeeld via hun Soundcloud en is nu in een herwerkte versie ook op de debuutplaat te vinden. De toevoeging van het orgeltje vinden wij geen onverdeeld succes en uiteindelijk verkiezen wij toch de originele versie. Afsluiter Déja vous vertoont meer ambitie door de jazzy compositie en bewijst dat het viertal muzikaal in de toekomst vast nog meer moois in petto heeft.
Overigens wordt de plaat ingezet met Prelude, een instrumentaal nummer van iets meer dan een minuut. Op basis van wat je dan te horen krijgt, valt nog niet echt te vermoeden wat zal volgen in het resterende half uur. Bondigheid is een sterkte van deze mannen, nergens wordt afgeklokt op meer dan vier minuten. Die ideale single-lengte levert dan ook mogelijke radiohits op als Keep on burning. Lichtvoetig maar allesbehalve banaal vrolijkt het onze regendagen op en past het tevens wonderwel bij de zonnigste lentedagen. Als representatieve staalkaart kan dit tellen.
Paon slaagt er met deze eersteling alvast in onze oren te verwennen en we kunnen maar hopen dat de Franstalige band die moeilijk te overschrijden taalgrens als een geoefend hordeloper weet te overwinnen om ook in Vlaanderen en Nederland mooie sier te maken.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten