De tenorsax van Mattias De Craene, die vaak de hoofdrol opeist op het debuutalbum van Nordmann, verbeeldt de klisteerspuit waarmee het viertal hun (post)rock een lavement van jazz toedienen. Van deze vergelijking ben je misschien geschrokken, maar na beluistering van de acht songs kunnen we niet anders dan concluderen dat de Rock Rally-laureaten alles doordringen van het meest grillige der muziekgenres.
Het is niet zo dat de drums en gitaren zich onbetuigd laten, overigens. De ritmes rollen over elkaar als rugbyspelers bovenop de bal en de gitaar stuitert, meandert en omarmt. In de titelsong, tevens de opener, worden de registers al eens helemaal opengetrokken en dat wordt een fenomeen met een terugkerend karakter. Ook in Pfut speelt de koperblazer prima donna tot het duo gitaar-drum het postrockgehalte verhoogt. Net die interessante combinatie van genres met hun eigen groep, soms fanatieke, fans, werkt bij Nordmann. Luisteraars die het hokjesdenken achter zich kunnen laten, wacht dan ook een spannende trip naar het niemandsland dat de Gentenaars claimen.
El niño vist in de poel van de surf en de zwoele seventies soundtracks (denk aan James Bond) en vormt een rustpunt dat in de nachtprogrammatie van menige radiozender niet zou misstaan. De percussie bij aanvang van Ohm klinkt Zuid-Amerikaans en vervoert ons tot we stilaan weggeleid worden van de beginmelodie. Keerpunt in dit lied is de invallende tenorsax die de leegte van een kroeg in de late (of vroege) uurtjes vult. Nog later lijkt een derde song geboren te worden uit de beredeneerde chaos van het geheel der instrumenten. Jumanga weet eveneens onze aandacht vast te grijpen vanaf de eerste seconden met een clap die even We will rock you van Queen in herinnering brengt. Vanuit dat vertrekpunt wordt echter een heel andere weg ingeslagen die in zijn hang naar solerende gitaren dan weer meer refereert aan Pink Floyd. Totaal uit de bol gaan kan nog het best op Nightwork, tot uit de zappaiaanse herrie rust geboren wordt met een bijna klassiek aandoende melodie. En ja, met klassiek bedoelen we hetgeen je op Klara of NPO4 kan beluisteren.
Nordmann is een buitenbeentje, zowel in indierockmiddens als in het jazzmilieu. Wie buiten de lijntjes kleurt zoals dit kwartet, hangt tussen uit twee ruiven eten en als mossel noch vis uitgespuwd worden. De intrinsieke kwaliteiten van dit debuut verdienen echter de eerste optie.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten