Mijn Bob Dylanjaar (8): John Wesley Harding

Aan dit tempo heb ik aan een jaar niet genoeg om alle albums van Bob Dylan te beluisteren. Maar ik ga me daar niet door laten tegenhouden. We zien wel waar we uitkomen...
John Wesley Harding is een album waarop ik op het eerste zicht amper een nummer kende. Enkel All along the watchtower, dat ik natuurlijk vooral van de versie van Jimi Hendrix ken, was me bekend.
Met het titelnummer keert Dylan alvast terug naar de foktraditie die hij natuurlijk niet losgelaten had. Het verhaal wordt muzikaal ondersteund door onder meer de typische mondharmonica. Toch bewandelt het nummer niet altijd de verwachte paden, want de ritmes gedragen zich al nukkige, weerbarstige kinderen die af en toe onder het juk van de tucht en discipline proberen uit te komen. Daarna volgt één van mijn favorieten op deze plaat: As I went out one morning. De schijnbare gelijkmoedigheid van de song verbergt een grimmig en griezelig verhaal. Eenzelfde sfeer hangt ook over I dreamed I saw St. Augustine. All along the watchtower mist in deze originele versie de kracht die de gitaar van virtuoos Jimi Hendrix erin weet te leggen en valt daardoor wat tegen. Soms blijkt de cover nu eenmaal beter dan het origineel. 
Wat opzoekwerk leerde me dat de band Judas Priest (via een omweg) zijn naam haalde bij The ballad of Frankie Lee and Judas Priest. We horen hier weliswaar de Dylan van de lange verhalen, maar eigenlijk slaagt hij er hier niet echt goed in om onze aandacht goed vast te houden. Wel bewijst dit nummer nog eens dat Dylan weliswaar zijn folkroots trouw blijft, maar toch ook echt wel op zoek gaat naar een muzikale verbreding. 
Van de songs die erna volgen, onthoud ik vooral I am a lonesome hobo (een fijn liedje dat we op elk moment van de dag graag herbeluisteren), I pity the poor immigrant (waarvan de tekst makkelijk misbruikt kan worden door tegenstanders van immigratie) en I'll be your baby tonight, met een heel sterke country-inslag. 
Al bij al zijn we dus maar matig enthousiast over deze plaat.

Lied van de week: week 17 - 2014

Daddy's car - Brian Eno & Karl Hyde

Karl Hyde (van Underworld) en Brian Eno hebben samen een plaat gemaakt, die fantastisch schijnt te zijn. Ik ga ze zeker de komende tijd eens wat nader beluisteren. Dit nummer eruit is alvast erg mooi.

Je kan het album Someday world hier kopen.

Gelezen (59)

En dan nog iets - Paulien Cornelisse

Net als in Taal is zeg maar echt mijn ding brengt Paulien Cornelisse hier allerlei korte stukjes bij elkaar over eigenaardigheden in het taalgebruik van de Nederlanders. Dat is bij momenten erg vermakelijk, soms zijn het echter gewoon ideetjes van de schrijfster zelf, niet alles is even leuk of interessant. Maar zoals ik bij dat eerdere boek ook al aangaf, is het erg leuk om hier af en toe naar terug te grijpen en fragmenten te herlezen.

De kaart en het gebied - Michel Houellebecq

In zijn meest recente boek volgt Michel Houellebecq de kunstenaar Jed Martin, die enkele cruciale en radicale ommekeren maakt in zijn carrière, al lijkt hij zelf weinig te malen om het succes. Hij raakt bevriend met de schrijver Michel Houellebecq (vreemd om de schrijver zichzelf soms erg negatief te zien beschrijven), die gruwelijk vermoord wordt. Het hele verhaal is alweer een pessimistische beschouwing geworden over hoe onze hedendaagse maatschappij mensen meesleurt in een hedonistische, egocentrische en consumerende roes. Na het lezen van de boeken van Paul Verhaeghe en Dirk De Wachter heb ik alvast het gevoel dit beter te begrijpen en te beseffen en ik neem me dan ook voor zijn eerdere boeken in de toekomst zeker nog eens te herlezen.

Moordtijd in de Village - Kinky Friedman

Alweer slaagt Kinky Friedman erin om een grappig, enigzins spannend detectiveverhaal neer te pennen over een over het paard getilde detective die vaak meer met geluk dan met kunde een zaak oplost. Hoewel hij daarmee nauw verwant lijkt aan Leslie Charteris die The Saint ook al uitvergroot, is de humor hier van een heel ander kaliber. Grootse literatuur is dit natuurlijk niet en ik heb zelfs al mooier geschreven detectives en thrillers gelezen, maar als ontspannend tussendoortje is dit een fijn boek.

Daar is hij weer - Timur Vermes

Wat een heerlijk idee om Adolf Hitler terug tot leven te weken in deze tijd! Althans, binnen het kader van een roman is het een uitstekende inval gebleken van Timur Vermes, die ontelbare mogelijkheden schept om ons huidig tijdsgewricht tegen het licht te houden en aan een kritische blik te onderwerpen. Vooral de rol van de media wordt messcherp geanalyseerd en de zogenaamde vierde macht komt er bekaaid vanaf. Dit boek is eigenlijk verontrustend en hilarisch tegelijk omdat, hoe gek de situaties ook worden, je langzaam beseft dat het niet eens onmogelijk zou zijn (als je tenminste de premisse aanvaardt dat Hitler al die tijd in een soort coma was en nu terug tot leven komt). 
Soms miste ik wat inzicht in het huidige Duitse politieke landschap om alles goed te kunnen plaatsen, maar zelfs dan valt er volop te genieten van dit boek.

Naïef. Super. - Erlend Loe

De titel verraadt eigenlijk al een beetje wat je mag verwachten: dit boek van Erlend Loe hanteert een erg eenvoudige, naïeve taal om een verhaal te vertellen zonder al te veel tierlantijntjes. Het hoofdpersonage is een jongen die op zijn 25e verjaardag ineens alle zin in het leven verliest. Hij gaat op zoek, onder meer met behulp van zijn broer, hoe hij die zin kan terugvinden. En (ondanks de uitstap naar New York) blijkt die vooral in voor iedereen haalbare dingen te liggen.

More Music! concert: Inwolves + Amatorski

In het kader van het More Music!-festival dat Cactus in het Concertgebouw in Brugge organiseerde, zag ik vrijdagavond twee heel mooie optredens. In Studio 1 trad Inwolves op, de band rond Karen Willems, drummer bij onder meer Yuko, en daarna mocht het publiek plaatsnemen op het podium van de grote concertzaal (die ik daardoor jammer genoeg niet in zijn volle glorie zag) voor Amatorski, dat zijn nieuwe album er meteen mocht voorstellen.

Woensdagavond nog had ik Karen Willems aan het werk gezien met Yuko, zoals je hier kan lezen. Een tijdje terug reviewde ik de ep Air+ van haar eigen band Inwolves. Ik was erg benieuwd naar hoe dat allemaal live zou klinken en het trio wist me te verbazen. Waar de dreiging op de ep vaak de boventoon voert en in ieder geval het leidmotief is, blijkt de muziek live een pak speelser te worden gebracht en het zijn net die lichtere toetsen, die soms erg jaren 80 aandoen, die overheersen. Terwijl de percussie van Karen Willems een grondlaag legt, weten de twee keyboardspelers, die elkaars instrumenten bespelen, daar overheen een mooie afwerking aan toe te voegen. Het drietal speelt met zichtbaar plezier en achter hun rug passeren visuals waarin "onderweg zijn" het centrale thema lijkt te vormen: met de trein, de fiets, de auto, langs het Vlaamse platteland, tussen bergen, met zicht op wolken en vogels en zelfs een raket,...

Setlist:

1. Air+
2. Roadmovie
3. In town
4. Space communication
5. Hold the time
6. Dirty monks
7. Landmannalaugar
8. Boards of Belgium
9. Trees de Drongengoed
10. Heermoes

Ik had van het nieuwe album van Amatorski waarlijk nog geen noot gehoord (een zeer uitzonderlijke gegeven voor aanvang van een concert), dus kon ik onbevangen het recentste werk van de Gentse band tegemoet treden. Het was overigens opvallend dat de groep, waar Hilke Ros niet langer deel van uitmaakt en waarin Inne Eysermans haar extreme verlegenheid (zie vorige concerten in een Gentse tuin en in de Vooruit) lijkt overwonnen te hebben, weinig songs uit het debuut speelde, en al helemaal de bekendste nummers uit die tijd, Soldier en Come home, achterwege liet. Ouder werk dat wél aan bod kwam, klonk anders en amper herkenbaar (al moet ik toegeven dat het al een hele tijd geleden is dat ik nog eens naar TBC luisterde). Het pleit dan weer voor het trio dat alles één geheel vormde en meteen verklap ik hier al dat Amatorski weet te overtuigen. Ze klinken wat voller en rijper dan ik me herinner van vroeger en al blijft hun muziek perfect voer voor programma's als Duyster en Glimworm, er is een duidelijke verschuiving gekomen. Zangeres Inne ziet er niet alleen wat volwassener en wat sterker uit, zo klinken ze nu ook. 

 
Setlist:

1. U-turn
2. Wild birds
3. 22 Februar
4. Deer the wood
5. Anthem
6. Boy/Girl
7. Fragment
8. Peaceful
9. Hudson
10. How are you
11. Landscape gardening
12. Elliott Smith
13. She became a ballerina

Bis:

1. Warszawa
2. Never told

Micah P. Hinson

Doe jezelf een plezier en koop dit plaatje: Micah P. Hinson and the Nothing. Wees bij de weinigen die weet hebben van één der laatste goedbewaarde geheimen. Beklaag je dat je Vic Chesnutt niet al kende voor hij stierf of voor hij een cultnaam werd. Stoot je geen twee keer aan dezelfde steen.
Het verhaal achter dit album van Micah P. Hinson leest als een Amerikaanse versie van de Griekse tragedie. In de zomer van 2011 toerde hij door Spanje toen hij betrokken raakte bij een ernstig verkeersongeval. De man werd teruggevlogen naar Texas, waar de muzikant te horen kreeg dat hij mogelijk zijn armen nooit meer zou kunnen gebruiken. Luisterend naar demo’s die hij voor zijn tournee had gemaakt, besloot de Amerikaan ze naar bevriende artiesten als The Twilight Sad en T. Nichols Phelps te sturen. Met hun hulp kon een plaat gemaakt worden waarbij het gebruik van ‘s mans armen niet noodzakelijk was. De Texaan werd uitgenodigd om in het Spaanse Santander te komen opnemen en daar hielpen lokale musici als The Puzzles en The Aquattro String Quartet hem.
Het resultaat is een plaat die eigenlijk niet meteen veel laat horen van al die miserie. Natuurlijk lonkt ook soms tristesse op het kruispunt van folk, alt-country en singer-songwritermuziek, doch het zwaartepunt ligt niet eens daar. Zo klinkt There's only one name vrolijk als het stampendste dat je kent uit The broken circle breakdown en is opener How are you just a dream? een stomende rocksong waarin de gitaar vroege rock-’n-roll uit de jaren 50 opzoekt. Denk Hinsons stem weg, vervang ze door Johnny Cash en je krijgt God is good. Geniet van de piano die Chopin light toevoegt aan The quill, waarin het al eerder vernoemde strijkersensemble de haast gebroken vocalen ondersteunt. Regelrechte country is Love, wait for me en hetzelfde kan gezegd worden van On the way home (to Abilene).
Wij zijn weg van de stem en van de songs. Wij horen een man die in tien jaar tijd met diverse medewerkers plaat na plaat uitbracht die nooit minder dan goed klonk. Wij horen iemand die muziek ademt en die ondanks alle tegenspoed albums blijft maken en optreden. Join the club.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

The Imaginary Suitcase

Twee covers telt het nieuwe album van The Imaginary Suitcase, het alter ego van Ceilí Moss-lid Laurent Leemans. Eerder kon je op deze blog al lezen wat ik vond van Here's to those we could not save en Full moon fever. Dat laatste album is nog maar enkele maanden uit en hier is dus al de opvolger: Driftwood.
Bring on the dancing horses weet het venijn dat ik altijd hoor bij Echo And The Bunnymen goed te bewaren ondanks het spaarzamer arrangement. Ook Ashes to ashes (origineel van David Bowie) krijgt een passend eerbetoon zonder slaafs de oorspronkelijke versie te willen benaderen. Voor de liefhebbers valt er overigens nog een verwijzing te spotten naar Billy Bragg in het openingsnummer Driftwood (wie ze vindt, mag het hieronder laten weten in de commentaren).
Het meest opvallende aan deze plaat is misschien wel dat de gelijkenissen met Luka Bloom weliswaar aanwezig blijven, maar minder prominent geworden zijn. Het zijn misschien vooral de covers die het palet weten te verruimen, niet enkel door de keuze, maar ook door hoe ze gebracht worden. Het maakt van deze elf songs het sterkste geheel dat we al hoorden van Leemans. Second to none is een erg mooi nummer, dat de volle zes minuten de tijd neemt zich te ontvouwen. Half of myself herbergt wat jaren 80 en toont een ruigere kant van The Imaginary Suitcase. Rust vinden we dan weer in Holy water, dat vertrouwd klinkt. Voor wie het graag opgewekter heeft (een dronkemanslied of een rogue ballad), raden we A plausible lie aan. 
Het einde valt als een zachte sluier over deze plaat met Full moon lullaby, waarin de xylofoon en vrouwenstem het reliëf verdiepen zonder aan de essentie van de afsluiter te raken. Het is een waardig einde voor het beste wat Laurent Leemans ons al liet horen.

Lied van de week: week 16 - 2014

Pools - Glass Animals

Er zit inderdaad iets breekbaars in de sound van Glass Animals, een Britse band uit Oxford die eerder deze week in ons land optrad. Naar wat ik las, moet het de moeite waard geweest zijn, en speelden ze dit nieuw nummer, dat de dag erna op het internet gezet werd.

Op 9 juni komt hun debuut, ZABA, uit. Eerdere releases kan je hier bestellen.

Democrazy concert: Yuko + Hear, Hear! (A Cheer)

In de thuishaven Gent stelde Yuko het nieuwe album Long sleeves cause accidents voor aan een talrijk en enthousiast publiek. Toen Kristof Deneijs tijdens de soundcheck even The idealist inzette, klonk er al gejuich en handgeklap, en dan moest het eigenlijke concert nog beginnen. Daarin zou waargemaakt worden wat Thomas van Hear, Hear! (A Cheer) aankondigde voor hij de eerste noten speelde: “Laten we proberen er een memorabele avond van te maken.”

Hear, Hear! (A Cheer) mocht alvast de voorzet geven en dat deden ze ook op gepaste wijze. Het vijftal met spil Thomas Verheyen bracht liedjes die net als hout dat zich nog moet zetten, wat tijd nodig hadden om op hun plooien te vallen. Vooral in de eerste drie songs hoorden we heel veel dat geleidelijk op zijn plaats viel, gelukkig telkens ten laatste bij het refrein. Little bits (little nips) vormde in hun set het hoogtepunt. Alles bij elkaar genomen bleek deze band de ideale opwarmer, met muziek die wel past bij wat ons later zou geserveerd worden.

Het hoofdgerecht in de Minardschouwburg, bereid door Yuko, smaakte voortreffelijk en dat had alles te maken met de fantastische liedjes, de goede opbouw van de set, de gewaardeerde bijdragen van de gastmuzikanten en natuurlijk de doorleefde uitvoeringen door de band zelf. Voor opener Dive! stonden twee blazers én de op plaat ook al aanwezige sopraan Deborah Cachet het viertal bij. De zaal werd stil en luisterde aandachtig. Meteen kregen we met Justine part 1 al een pracht van een song in de maag gesplitst. Live valt nog meer op hoezeer dit verwant is aan onze albumfavoriet, The idealist. Die zat overigens zelf ook al vroeg in de set, klonk gedoseerd en véél te kort. Soms immers wilde je dat een liedje eigenlijk nooit meer zou stoppen. Net daarvoor had bassist Thomas Mortier al met verve You took a swing at me gedragen, terwijl Karen Willems het hele optreden door bewees dat zij de meest beweeglijke drummer blijft die we op onze podia te zien krijgen. Alles aan haar beweegt mee terwijl ze gevarieerde percussie in de nummers stopt. Jasper Maekelberg, die gitaar en synthesizers bespeelde, bracht de toetsen aan die het geheel vervolledigden.
Hoe Kristof Deneijs het aan zijn dochter opgedragen While you figure things out bracht, maakte ons wat week. Wat tegengewicht werd echter meteen geboden met When you go blind uit de vorige plaat As if we were dancing. Ook daarna stapelden de hoogtepunten zich op: opnieuw heerste de bas in First impression, de blazers en de operazangeres kwamen terug voor A couple of months on the couch en het wildste nummer, She keeps me thing, vormde de climax.
Terug het podium opgeroepen ging Kristof helemaal alleen op een stoel zitten voor Usually you are mine. Net als vorige week in Breda had hij immers last van verkrampte tenen. Die heeft de man gelukkig niet nodig bij zang of voor zijn gitaarpartij. Helemaal op het eind van de song vormden de andere bandleden een achtergrondkoortje. Daarna zetten ze allen samen hun “klassieker die iedereen kan meezingen” in: Dolly Parton. Thomas Verheyen, wiens band deze song volgens de frontman van de hoofdact met hun cover zelfs nog verbeterde, zong mee. Het was een mooie afsluiter van wat we enkel een triomftocht kunnen noemen. Muziekliefhebbers der Lage Landen, laat u eveneens overrompelen, verrassen, vertederen, verleiden en verbouwereren door zoveel pracht.
Setlist:
 

1. Dive!
2. Justine part 1
3. You took a swing at me
4. The idealist
5. When I’m awake I’ll handle it
6. While you figure things out
7. When you go blind
8. First impression
9. A couple of months on the couch
10. She keeps me thin

——————————————

1. Usually you are mine
2. Dolly Parton

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Dansbare religieuze muziek

Wenkbrauwen worden nu ongetwijfeld gefronst, maar dankzij Pim van de Werken en Broeder Dieleman krijgen we een grappige, behoorlijk dansbare digitale mixtape aangeboden met religieuze, nederlandstalige muziek uit de jaren 60 en 70, die je zelfs kan downloaden (in wav-formaat):

 
1. Intro 
2. Piet Sybrandy - Zoekt uw veiligheid bij God 
3. Ben Strik en Die Aaghten Cantorij - Geloven, nu! 
4. Glory Halleluja 2000 - De zondvloed 
5. Koos Bons - Als het waar is wat ze zeggen 
6. The Hallelujah Sound - 't is waar 
7. Gospelgroep Sallum - Jezus 
8. Gert en Hermien - Valse religie 
9. TBS and The Burning Candles - Met Gods kracht in mij 
10. Jongerenkerk Venlo - Ik zoek een land

Gespot voor u: CEO

De Zweed Eric Berglund maakte voorheen al muziek als de helft van The Tough Alliance. Hij is bovendien ceo van het platenlabel Sincerely Yours. Het is dan ook niet moeilijk raden waar hij zijn pseudoniem, CEO,  vandaan haalde voor zijn solo-project. Hij heeft net een tweede album uit, Wonderland. Sinds Whorehouse op mijn gsm staat en ik het al fietsend naar het werk regelmatig hoor, ben ik er helemaal weg van. Dit is indiepop van de zuiverste soort.

 

Yuko

Al na één minuut van Long sleeves cause accidents weet je weer waarom Yuko op zijn plaats zit bij het Gentse label Unday. In opener Dive! wordt de juiste snaar geraakt, de precieze toon gevat die Yuko helemaal op de kaart zet van de muziekscene die sfeer boven kracht verkiest en melancholie beter kent dan extase. Bovendien houdt de band een hele plaat lang de hoge kwaliteit aan.
Om ons te overtuigen van hun kunnen, hebben ze niet veel meer dan een half uur nodig. Of de Gentenaars dat nu doen met behulp van de getalenteerde sopraan Deborah Cachet in de slepende openingssong of afsluiter A couple of months on the couch of het tempo wat opvoeren in You took a swing at me, telkens spat de klasse eraf. In het laatstgenoemde lied benaderen ze de nieuwerwetse sound van Radiohead en zelfs een beetje de manier van zingen van Thom Yorke, vermengd met een wel erg retro klinkend swingjazzmotiefje. First impression laveert tussen dreiging, lieflijkheid en ingehouden macht. Als we daarin echo’s horen van Radiohead, associëren we die vooral met het vroegere werk van de Britten. Overigens ontdekken we nog andere referenties. Usually you are mine is van het betere soort folk, doopt de pen in singer-songwriterinkt en wordt volledig gedragen door de gitaar die haast even welsprekend is als zanger Kristof Deneijs. Het koor dat hem vervoegt, verleent het geheel een diepere dimensie.
Dan hebben we het nog niet gehad over hoogtepunt The idealist dat al eerder op de labelcompilatie Music for undays verscheen. Telkens opnieuw worden we in vervoering gebracht door die combinatie van speelse elementen en een snik in de stem die ontroert, langzaam zijn vingers om je keel klemt en je de adem beneemt tot je dreigt te verdrinken in verdriet om de bezongen Heidi Klum. En dat alles voltrekt zich in minder dan drie minuten. Wie een parel als dit weet af te leveren, verdient grootste onderscheiding.
Met deze derde plaat heeft Yuko, voor wie daar nog aan twijfelde, zijn bewijs van goede smaak en zeden binnen. Stilaan verdient de band wat meer aandacht dan hun tot nog toe te beurt viel. Dit is een stap voorwaarts die hopelijk beloond wordt met meer volk op hun optredens en meer vermeldingen, onder meer in de eindejaarslijstjes die nu nog zo veraf lijken.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Cactus concert: Sam Amidon (voorprogramma: I Am Oak)

Wanneer je het gevoel krijgt deelgenoot te zijn van een uniek gebeuren, mag je het concert meer dan geslaagd noemen. De muziek zat goed, de sfeer was relaxt, de interactie was uitstekend en vaak erg grappig en zo wist Sam Amidon ons in de Cactus Club helemaal in zijn eentje een optreden te bezorgen waar we nog lang met een brede grijns aan zullen terugdenken.

I Am Oak kan bogen op prachtplaten, maar de vorige keren dat ondergetekende hen aan het werk zag, vielen ze tegen: te lange pauzes om de gitaren te stemmen, grapjes die niet grappig waren en verhalen die nergens naartoe gingen haalden het ritme uit hun set. Dat euvel is nog steeds niet helemaal verholpen: de droom van de bassist liet ons vooral verward achter. Gelukkig zijn er de songs die staan als een huis. Famine, een parel van de zuiverste soort, duurt live veel te kort. Met Palpable breiden de Utrechtenaren een spannende, stomende climax aan hun optreden.

Uit vijf albums kan Sam Amidon intussen putten en wanneer hij daar helemaal in zijn eentje op het podium staat, nu eens met gitaar, dan weer met banjo of viool, bouwt hij een eigen universum waarin echo’s van lang vervlogen Amerikaanse tijden weerklinken. Nogal wat murder ballads passeren de revue: Wild bill Jones en How come that blood blijken bloedstollende verhalen waarin de zanger uit Vermont zijn gruwelijkst klinkende keelklanken bovenhaalt. Gezellig wordt het echter ook. Hij nodigt het publiek uit mee te zingen met Way go Lily, The wind and the rain en Relief, voorwaar een cover van R. Kelly.
Er wordt gegrapt en geïmproviseerd: in Johanna the row-di verwerkt hij de belevenissen van de vorige dagen. Na een absurd verhaal over Bruno Mars die zou komen drummen, maar moest optreden met Jimi Hendrix en dan maar een compositie schreef voor Amidon, gebaseerd op diens hartslag, begint de Amerikaan aan een instrumentaal virtuoos staaltje op de viool dat werkelijk alle kanten op stuitert. De traditional O Death, die je misschien kent uit de soundtrack van O brother where art thou?, krijgt een speciale behandeling en uiteindelijk komt Sam Amidon tot tweemaal terug het podium op. Eigenlijk volstaan de vijf bisnummers amper voor het gretige en hongerige publiek.

Setlist:

1. Short Life
2. My Old Friend
3. Way Go Lily
4. Pharaoh
5. Wild Bill Jones
6. As I Roved Out
7. O Death
8. Little Satchell
9. Johanna The Row-Di
10. How Come That Blood
11. Instrumental
12. Bright Sunny South
13. The Wind And The Rain
14. Saro

Bis:

1. Wedding Dress
2. O Where Is My Little Darlin

1. Little Johnny Brown
2. Weeping Mary
3. Relief

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 15 - 2014

Oh my God - And They Spoke In Anthems

Onlangs nog zag ik And They Spoke In Anthems optreden in de Nijdrop. Dat was een aangename verrassing. Ik kreeg in mijn mailbox de melding dat er een nieuwe single en video uitkwam, en het liedje is erg prachtig. Beetje jammer dat in de clip dieren onnodig leed bezorgd worden: ik word een beetje ongemakkelijk van de vis die naar adem hapt en stervende is.


Je kan het album June, waarop dit nummer te vinden is, hier kopen.

Ava Luna

Wie durft tegenwoordig nog een scheut Frank Zappa toevoegen aan zijn muziek? Het blijkt een uitdaging die de New Yorkse bende Ava Luna al in opener Daydream aangaat. De vijf Amerikanen gooiden overigens een pak meer uiteenlopende invloeden in de keukenrobot en komen nu op de proppen met het aanstekelijke debuut Electric balloon.
Kruis bijvoorbeeld Primus en The Stooges (in de intro) met repetitieve, laidback en jazzy lounge en je krijgt Sears Roebuck M&Ms. Crown begint als iets van James Blake, er wordt gecroond en het picknickdeken wordt bovengehaald in een zonnig park. De muziekjes stuiteren alle kanten op als knikkers die plots uit het zakje vallen. En net als bij het zaad van de zaaier uit Jezus’ parabel, waar niet alles in de vruchtbare aarde belandde, betekent dat dat sommige ideeën op de rots vallen en verdorren in plaats van uit te groeien tot een bloeiende song. Aquarium is zo’n voorbeeld van een idee dat het embryonaal stadium niet echt verlaten lijkt te hebben.
Daartegenover staan dan weer te koesteren kleinoden als het titellied. Het knotsgekke van B-52s wordt geïnjecteerd in een Talking Heads-achtig folieke. Of wat te denken van het vleugje Pixies dat waart door Judy? Genesee zet je voortdurend op het verkeerde been, staat op het punt uit te barsten en houdt zich telkens weer in. Jazztoetsen kruiden het nummer. Ava Luna schrikt er ook niet voor terug binnen één compositie eigenlijk meerdere liedjes te smokkelen, zo leert ons het afsluitende Ab ovo. De avontuurlijken onder jullie hebben het allang begrepen: geen moment verveel je je met dit kwintet.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het album:

sleepmakeswaves

Vergeef ons als we bij de hoes van het (heruitgebrachte) debuut van sleepmakeswaves wegdromen. Het avondland wenkt, terwijl de wind een eenzame jonge vrouw aan de haren en kleren rukt. Het is niet moeilijk allerlei voorstellingen te maken en verhalen te verzinnen, ook niet bij de zes rauwe lappen post-rock die we voor de kiezen krijgen.
In 2008 al zwierden de Australiërs deze songs op een plaat, en nu ze tekenden bij Monotreme Records, komt er een Amerikaanse en Europese release. Dat mogen we heuglijk noemen, want goeie post-rock onthalen we hier graag met applaus. Menig liefhebber van het genre kan zich met een gerust hart opsluiten in zijn of haar slaapkamer en de golven over zich heen laten rollen. En hoewel we dit viertal niet tot de absolute top kunnen rekenen, eisen ze met recht en reden een eigen plaats op, ergens tussen Dirty Three en Explosions In The Sky. In Exits to nowhere overheerst een dromerig gevoel, dat zachtjes uitdooft. One day you will teach me to let go of my fears borduurt ogenschijnlijk verder op eenzelfde sfeer, maar de twist zit in het soort dreiging dat schuilgaat achter de horizon. Sommige bands kiezen ervoor slechte voortekenen in donkere wolken te schilderen, sleepmakeswaves kiest eerder voor de hint dat achter een langzaam ondergaande zon, onder de sluier van de invallende nacht, een storm onmerkbaar naderbij sluipt. De gitaarsalvo’s die als enkele druppels al vergoten worden, schud je eerst nog lachend weg, doch gauw zal het lachen je vergaan. Die reële proporties worden echter niet meer aangenomen tijdens het nummer, wat blijft is een aankondiging die je met bezorgdheid vult.
Onze tegenvoeters hebben de knepen van deze muziekstijl duidelijk goed in de vingers, en terwijl we ons hier nog afvragen of dit nu een lange ep dan wel een kort album is, kan je met gerust hart de hoofdtelefoon inpluggen, de slaapkamerdeur op slot draaien en meer dan een half uur lang verdwalen in een land dat niet bestaat, maar toch een prachtige soundtrack kreeg.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 14 - 2014

Golondrina - Dom La Nena

Het gebeurt vaak dat ik door vrienden en kennissen aangesproken wordt over de muziek waar ik naar luister en dan worden al eens suggesties gedaan, genre "ken je...?". Deze week informeerde een vriendin naar mijn vertrouwdheid met Dom La Nena. Dat bleek echter een naam te zijn die ik nog nergens gehoord of gelezen had en dus ging ik op zoek. Ik zocht een beetje uit wie deze vrouw (zo bleek) was, en stootte op enkele mooie liedjes van deze in Parijs levende jonge Braziliaanse celliste en zangeres. Geen moment heb ik getwijfeld om één van haar meest recente liedjes, uit 2013, te kiezen als lied van de week.

Je kan haar album Ela en de ep Golodrina kopen via haar Bandcamp.

Democrazy concert: Ásgeir (voorprogramma: Michael Prins)

Bracht Michael Prins vooral de herfst en de winter met zijn diep in folk gedrenkte liedjes, dan bespeelde Ásgeir alle seizoenen in De Centrale donderdagavond. Onder de banier van “Big Next”, waarin Democrazy de beloften voor de toekomst presenteert, mocht de IJslander zich voorstellen aan een publiek dat hem maar net leerde kennen. In zijn thuisland heeft hij naar verluidt al een behoorlijke status opgebouwd, en dat zag je nog het meest in de ervaring die de hele band tentoonspreidde.

Ondersteund door een elektrische cello zong de Nederlander Michael Prins met een diepe stem folk die in de kleren kruipt. Het is vast geen toeval dat de man in eigen land winnaar werd in De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Zelfs wanneer hij achter de piano schoof om te eindigen met Wish I was in love, overtuigde de Haarlemmer.

De zaal stond afgeladen vol voor één van de rijzende sterren van het moment. Ásgeir duikt tegenwoordig op alle muziekblogs en -magazines op en bijgestaan door vier bonken van mannen bewees hij bijna anderhalf uur lang waarom dat niet onterecht is. Zelf is de getalenteerde Noord-Europeaan overigens ook geen doetje, getuige de tatoeages op arm en borstkas. Tegelijk beschikt deze kerel over een teddybeerfactor die de vrouwen op de voorste rijen deed smelten. Innemend en sterk, het is vast hét recept voor aanbidsters aan elke vinger. Wie voor de muziek kwam, werd evenmin op zijn honger gelaten. Al vanaf opener Head in the snow wisselden Engels en IJslands elkaar af als voertaal. De muzikanten brachten een palet dat naast herfst en winter, seizoenen die we intussen bijna standaard verwachten vanuit dit Scandinavische eiland, ook lente en zelfs een zachte zomer (Summer guest) bevatte.
Schreeuw het van de daken: de cover van Nirvana’s Heart shaped box die het vijftal brengt, kan het origineel weliswaar niet verbeteren, maar dichterbij kwam niemand voorheen. Ásgeir maakt van de eerste single uit In utero een eigentijdse song zonder de diepe pijn, het bijtende zuur eruit te halen. Hoedje af!
Hem aankondigen als een belofte is feitelijk voorbijgaan aan het feit dat ze allang ingelost werd. Wie gisterenavond Ásgeir aan het werk zag, mag zich gelukkig prijzen en kan later wanneer de grote doorbraak een feit is, claimen hem al gespot te hebben nog voor alle anderen. Zomerfestivalorganisatoren, halen jullie deze kloeke noorderling terug naar de Lage Landen?

Setlist Ásgeir:

1. Head in the snow
2. In the silence
3. Lupin intrigue
4. Ocean
5. Higher
6. Summer guest
7. Was there nothing?
8. Going home
9. Heart shaped box (Nirvana cover)
10. Dreaming
11. Nú hann blæs
12. King and cross

Bis:

1. On that day
2. Torrent

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Botanique concert: Peggy Sue

Terwijl in een andere zaal van de Botanique Band Of Skulls wellicht nog maar pas begon aan zijn set, speelde Peggy Sue de laatste noten van de bis in de gezellige Witloof Bar. Het selecte clubje toehoorders en de setting in een kelder maakten er bijna een huiskamerconcert van. De Britten hadden zich versterkt met een bassist en wisten zonder voorprogramma het publiek warm te krijgen. Ze strooiden zelfs een paar echte pareltjes doorheen hun optreden.
's Zomers maakten wij vroeger al eens een kamp door een groot laken te draperen over de wasdraden. Wanneer dan de zon het laken bescheen, werden de silhouetten van de lijnen die het geheel schraagden zichtbaar. Evenzo wordt live transparant hoe de songs van Peggy Sue gedragen worden door de drums en de bas. Die ritmesectie is prominenter in beeld dan op plaat, en zo verschaft dit optreden ons inzicht in de opbouw van de liedjes. Daarbij werd voornamelijk geput uit het recentste album, Choir of echoes. Al vroeg kregen we een eerste hoogtepunt met Substitute. “Cause I could love you if I wanted to” zongen Katy en Rosa en we waren geneigd hen op hun woord te geloven. Ook een oudere compositie als Yo mama bleef uitstekend overeind tussen het nieuwe geweld.

Tussendoor werd gekozen voor een cover van Hit the road, Jack, waarin het loopstation aangesproken werd. Het was een interessant experiment. Nu ja, dat is eerlijk gezegd meer een eufemisme voor een in de praktijk wat tegenvallend probeersel. Gelukkig kunnen we een rits hoogtepunten opnoemen: How heavy the quiet that grew between your mouth and mine, The errors of your ways en bisnummer Figure of eight bijvoorbeeld. Met kop en schouders stak Idle daar nog bovenuit. Ook Longest day of the year blues bekoorde: het begon weliswaar als een melige sleper tot het kwartet uit Brighton het naar de juiste kant van de dunne grens met camp en kitsch trok.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.