Bij het begin van zijn set in de Handelsbeurs legde Connan Mockasin uit dat zijn vorige passage in België minstens naar zijn eigen aanvoelen niet naar wens verliep, en daar schaamde hij zich voor. Temeer, zo zei hij, omdat het Belgische publiek bijzonder lief was en hem niet wegjouwde, maar geduldig bleef luisteren. Uit erkentelijkheid voor zoveel liefde wilde hij ons vanavond iets moois teruggeven tijdens dit door Democrazy geprogrammeerde concert.
Op dat moment hadden we al Kirin J. Callinan en diens twee muzikale kompanen achter de kiezen. Kirin zag er behoorlijk vreemd uit: met zijn schijnbaar zelf ontworpen (veel te korte) broek en hemd leek hij een kruising tussen Bent Van Looy en Stef Kamil Carlens, hij startte zijn concert met daarboven ook nog eens een hagelwitte trui met rolkraag. Al zou tegen het eind van het optreden elk bandlid in ontbloot bovenlijf spelen. De muziek liet menigeen verschrikt opkijken. Tot de knieën diep in de jaren 80 serveerde hij ons bovendien eerst twee nummers die aanschurkten tegen het het minst toegankelijke van Einstürzende Neubauten. Industrial à la Ministry en heel veel new wave en post-new wave werden er tegenaan gegooid, doch na wat wennen knikten de toehoorders instemmend.
Met een nieuw album in het verschiet werd er verwachtingsvol uitgekeken naar de passage van Connan Mockasin. De Nieuw-Zeelander en zijn vier metgezellen hadden er alvast schik in en bovendien was er een belofte in te lossen. Dat gaat gelukkig ook gepaard met heel veel spelplezier. Frontman Connan was zelf erg opgeruimd, we zagen bandleden elkaar kietelen, plagen en grapjes uithalen. Zo bleek een eivormige shaker die maar niet werkte een gekookt ei, wat de toetsenist pas enkele songs later doorhad. Intussen was al een dametje van de voorste rijen geplukt. In een luipaardprint, met gouden tand en op hakken stond ze mee te shaken, net als de jonge kerel die zijn bevreemdendste danspassen bovenhaalde om zijn five minutes of fame zo glansrijk mogelijk te maken. Muzikaal viel vooral op dat de vreemde stem de liedjes dan wel vooral een laagje mysterie mag geven, maar dat de opbouw en compositie wonderwel in elkaar zit en dat het vijftal op de bühne varieert naar hartenlust, tempowisselingen doorvoert alsof er een GAS-boete staat op meer dan vijf minuten hetzelfde ritme en op elkaar ingespeeld is als de geesten van de Titanic-band op de bodem van de oceaan. Er wordt vlot in dialoog gegaan met het publiek en meerdere muzikanten duiken er gewoon in. Soms duurt het praten iets te lang en roept er al eens iemand “continue the show”, maar de ontwapenende charme waarmee Connan Mockasin zichzelf relativeert en het spel meespeelt, verhogen het gevoel dat je getuige bent van een unieke ervaring. Dat er nauwelijks een nummer uit het nieuwe album wordt gespeeld, deert amper een ziel.
Daar wordt overigens nog een mooi vervolg aan gebreid, wanneer na Forever dolphin love, dat een hele lange intro én een al even uitgebreide outro meekrijgt, de hele zaal schreeuwt om bisnummers, hoewel de tijd voor het concert eigenlijk al verstreken is. Voor I wanna roll with you wordt plaats geruimd voor een dansvloer, waar Connan samen danst en zingt met de enthousiastelingen die op het voorstel zijn ingegaan. De “avondklok” is allang gepasseerd wanneer Connan zich door zoveel geestdriftige reacties laat overhalen om nog één (relatief) kort lied te brengen: het oude, maar live erg succesvolle Sneaky, sneaky dog friend.
Setlist:
- It's choade my dear
- Faking jazz together
- Quadroppus Island
- Caramel
- I'm the man, that will find you
- Megumi the milkyway above
- Unicorn in uniform
- Forever dolphin love
- I wanna roll with you
- Sneaky, sneaky dog friend
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten