“It’s hip to be square”, zongen Huey Lewis & The News ooit. The Computers zijn het daar, getuige de titel van hun tweede plaat, niet mee eens. De vijf Zuid-Engelsen kennen hun klassiekers, dat wel, en daarna gooien ze die met plezier door hun gehaktmolen van punk, rock en rockabilly.
“You keep on knockin’ but you can’t come in”, ooit onsterfelijk gemaakt door Little Richard, wordt gerecycleerd in opener Bring me the head of a hipster. Die verwijzing naar vroege rock-‘n-roll is overigens allerminst toevallig. Wat de groep brengt, is nergens vernieuwend, doch dat deert hen duidelijk niet. Ze willen gewoon een gaaf feestje bouwen, zo lijkt het, en daar slagen ze met verve in. Selilna cheese nodigt zelfs Jerry Lee Lewis’ bekende pianogetokkel uit om het schwunggehalte te verhogen, en de claps uit Sex texts zijn weggelopen uit Grease. Fats Domino laat zijn geest even waren over Call on you!, dat vervolgens een erg Britse twist krijgt. Stilaan lijkt de plaat op een symbiose van de vroege jaren 60 en de jaren 80 uit te draaien. Wanneer we even vrezen voor een invasie van The Scorpions in het melig downtempo Single beds, schemert er gelukkig genoeg ironie doorheen om ons opgelucht adem te laten halen.
The Computers zullen vermoedelijk geen potten breken. De dansende jongelui op de feestjes die ze aanrichten, daarentegen, riskeren hier en daar een vaas van de kast te stoten in al hun enthousiasme.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten