In de documentaire The devil and Daniel Johnston krijgen we een blik op het turbulente leven van de unieke artiest Daniel Johnston, die ik onlangs nog in de Vooruit zag ter gelegenheid van het verjaardagsfeest van Democrazy. Ik had de documentaire ooit al eens gezien tijdens het Filmfestival, als ik me goed herinner.
Opvallend is dat er heel veel (zelfgenomen) beelden en audio-opnames konden gebruikt worden van Johnston zelf, die al op jonge leeftijd zelf heel veel vastlegde op video- en audio-cassettes. Het gaat daarbij niet alleen om zijn muziek, die hij zelf overtapete of zelfs opnieuw moest inspelen op een nieuwe cassette, waarna hij ze ronddeelde om gehoord te worden. Ook gesprekken en dagboekfragmenten legde hij op die manier vast.
We zien hoe Daniel Johnston langzaamaan meer en meer psychische problemen krijgt, hoe die verergeren door gebruik van drugs en hoe ze zijn carrière doorkruisen. Onderweg passeert wel wat beroemd volk: MTV, Jad Fair, Steve Shelley, Kurt Cobain,...
Voor mij maakt deze documentaire nog eens duidelijk waarom hij zo intrigerend is. Niet alleen zijn ziektebeeld, zijn obsessies met The Beatles, Captain America en Casper The Friendly Ghost, maar vooral de manier waarop hij erin slaagt ondanks beperkte zang- en musiceertalenten toch prachtige nummers te schrijven. Die klinken doorgaans erg lo-fi, en vaak zelfs wat vals, een soort allesbehalve-veredelde demo's, en toch hoor je dat er erg mooie nummers tussen zitten, die daar niet stuk door te krijgen zijn: True love will find you in the end (uiteraard!), Devil town, Story of an artist, Don't let the sun go down on your grievances,...
Zoals een vriend verwoordde: "Het belangrijkste obstakel als je de muziek van Daniel Johnston wilt ontdekken, is Daniel Johnston zelf".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten