07 mei 2012

De Kreun concert: A Place To Bury Strangers (voorprogramma: Maze)


Nog voor het voorprogramma moest optreden, leek er mist neergedaald over Kortrijk, of nee… IN De Kreun in Kortrijk. De rookmachine was blijkbaar uitgebreid getest, en dus mocht het publiek al meteen, nog voor een noot gespeeld was, opgaan in de witte slierten.


De eerste noten werden gespeeld door Maze, de winnaar van Westtalent vorig jaar. In de klassieke triobezetting drums-gitaar-bas brachten ze een potje stevige noiserock. Frontman van deze band zijn, het lijkt me niet erg gezond. Hij zong/schreeuwde zijn teksten met een hoge stem, bij momenten kwam hij zelfs in de buurt van het soort smurfenstem dat je krijgt wanneer je 33-toerenplaten draait op 45 toeren. Het dient gezegd: hun nummers waren stevig en dik in orde. De bindteksten waren vooral erg bondig (“bedankt”, “oud nummertje”, “nieuw nummertje”,…)


Gisteren nog speelde A Place To Bury Strangers in Trix in Antwerpen (het verslag daarvan kan u hier lezen), vandaag waren ze headliner in De Kreun. Omdat de band met visuals werkt, zitten ze een beetje gevangen in een keurslijf wat setlist betreft, en veel verschil met hun optreden gisteren was er dan ook niet. De verschillen zaten vooral in de details. Frontman Oliver Ackermann vecht het hele concert lang met zijn gitaar. Het gooien ervan in het begin van de set bleek fataal voor een eerste gitaar (al hopen we dat ze achteraf toch nog gereanimeerd kon worden), en dus moest hij zijn gitaar al gauw vervangen. Ook de vervanger werd echter gegeseld met een enthousiasme waar folteraars op Guantanamo een puntje kunnen aan zuigen.
De visuals die geprojecteerd werden op een scherm achter de band, maar ook op de bandleden zelf, waardoor ze voortdurend baadden in kleurrijk licht, toonden ons lavastromen, bomen, een oriëntaals uitziende danseres, een hartslagregistratie,… Onderwijl liet het trio (ook al in diezelfde klassieke bezetting als Maze) vooraan zowat de beste shoegaze horen die tegenwoordig op een podium te scoren valt. Die klonk bijwijlen verrassend modern, zonder echter de referenties aan bands als Ride, Lush, Curve en natuurlijk The Jesus And Mary Chain achterwege te laten.


Ook vandaag werd geëindigd met een langgerekt slottrio, dat al een heel lang muzikaal stuk bevatte dat je zou kunnen omschrijven als het shoegaze-equivalent van een gitaarsolo: bakken noise, feedback, effecten,… Net toen we dat toch een beetje beu dreigden te worden, werd opnieuw zang ingezet. Helemaal op het einde kregen we een nog veel langere noisetrip, die nog ingezet werd door de drie groepsleden samen (al bood het de drummer wel de gelegenheid zijn flesje bier ad fundum uit te drinken terwijl hij met één hand repetitief een cymbaal beroerde), maar die bijna 10 minuten lang verdergezet werd door enkel de gitarist-frontman. Hij bewerkte op alle mogelijke manieren de pick-upelementen en koppelde daarvoor ook de snaren los. Gehuld in een haast eindeloos onweer van stroboscooplicht, door machines uitgebraakte rook en noise, maakte hij daarmee bisnummers onmogelijk, al maalde het publiek daar na de veel te lange “outtro” schijnbaar niet erg om.


Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.

Je kan een demo met 6 nummers van Maze hier gratis downloaden (via hun site).

Geen opmerkingen: