Gelezen (45)

Sprakeloos - Tom Lanoye

Mijn liefde voor het proza van Tom Lanoye heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken. Vooral zijn polemische stukken heb ik altijd met veel plezier gelezen, omdat Lanoye zich daarin scherpzinnig en spitsvondig toont. Het zijn eigenschappen die ook wel altijd in zijn romans, zijn toneelstukken en zijn gedichten terug te vinden zijn (al ben ik -toegegeven- met zijn poëzie minder vertrouwd).

Sprakeloos, het boek over zijn door een beroerte getroffen moeder, stond al een hele tijd in mijn boekenkast, en na al het goede dat ik erover hoorde en las, ook van mensen die niet zo hoog oplopen met Lanoye, vond ik eindelijk de tijd die het boek verdient ervoor te maken. En alweer kon ik het fel smaken.

Lanoye toont zich alweer een begenadigd woordkunstenaar, vooral in het eerste deel van het boek, waarin hij draalt om het verhaal aan te vatten, maar op zo'n manier en met reeds zoveel verhaallijnen erin verweven, dat de vaart er ook meteen goed in zit. In het middendeel van het boek, dat de meeste ruimte inneemt, verweeft hij verhalen uit zijn jeugdig (en minder jeugdig) verleden met de kroniek van de beroerte en de daaropvolgende achteruitgang, die overigens ook getekend wordt door nieuwe beroertes. Het boek is vooral een ode aan zijn moeder, de vrouw tegen wie hij zich verzette en waarvan hij zielsveel houdt. 

Al het goede dat ik erover hoorde, klopt, en u mag het boek nu zelfs blind gaan kopen, uitlenen uit de bib,... en massaal gaan lezen!