De hoes (4)

Een kathedraal in een onbestemd (mediterraan?) stadje, met twee torens, waarvan vooral de eerste erg opvallend is, prijkt prominent op de hoes van Red apple falls van Smog. De bandnaam is met gouden letters, in vloeiend schrift, in de rechterbovenhoek geschreven, met een erg langoureuze S. De rode titel van de plaat staat mooi tegen de blauw-witte wolkenhemel, en lijkt bestudeerd slordig geplaatst. De voorste toren van de kathedraal is erg breed, met heel veel ramen en zelfs nog een verbreding bovenaan. Het is niet helemaal duidelijk of het een echte kathedraal is (ik vermoed van niet).

Je begrijpt al dat ik meteen voor de hoes viel, die tegelijk een lo-fi aanpak én mysterie oproept. Het was ook mijn eerste kennismaking met Smog, de band van Bill Callahan, die hier bovendien samenwerkt met Jim O'Rourke.

De plaat blijkt een verhaallijn te bevatten, over de verteller die zich in het stadje Red Apple Falls vestigt en waar hij kennismaakt met een weduwe. De weduwe en de rode appels blijven terugkeren in de 9 liedjes.
Het album begint erg voorzichtig, met een trompet die de komst van de ochtendkrant aankondigt. The morning paper trekt je meteen de sfeer in van deze plaat, met het repetitieve patroon op gitaar, en de aanzwellende muziek. Blood red bird is een mooi voorbeeld van het soort lo-fi gitaarmuziek dat ik o.m. via Smog leerde kennen. Prachtig nummer! En dat kan nog veel meer gezegd worden van Red apples, dat vaak door Cat Power tijdens haar optredens gecoverd wordt. De spaarzaam geplaatste toetsen piano en de aarzelende zang markeren heel goed het key-gebeuren dat beschreven wordt en de lyrics zijn van een betoverende pracht. En zoals sommige van de lezers intussen al weten, betekent dit vooral dat Callahan er hier heel mooi in slaagt het pijnlijke falen, de kiem van mislukking die al vervat zit in de start, goed te vatten : "She wanted nothing in return / I gave her nothing in return". Dat het hoofdpersonage niet bepaald overloopt van zelfvertrouwen, blijkt ook uit I was a stranger en To be of use. Het loopt dan ook (voorspelbaar) fout in de titelsong : "The widow says / it's hard to live / with a man / a man like me/ the widow says / it's hard to live / on the lonely version of love I give".
To be of use was trouwens zo mogelijk nog voorzichtiger dan Red apples, en dat wil wat zeggen... Het nummer klinkt muzikaal bedrieglijk simpel, alsof zelfs ik het zou kunnen spelen op mijn gitaar... (tot de pedal steel op de proppen komt, het een melancholische alt.country-toets geeft en het geluid iets gevulder wordt). Single Ex-con is een aanstekelijke deun, die zo tussen het fijnste van The Folk Implosion en Guided By Voices mag. Inspirational slaat verder de alt.country- en americanaweg in, met een prachtig treurende pedal steel, en de tekst zou inderdaad een inspiratie kunnen zijn voor wie vastzit in een uitzichtloze relatie...
Afsluiter Finer days ademt berusting uit, en het hoofdpersonage geeft zelfs alle moed op een verbetering van het lot op : "I could extend them a hand / but they would only pull it off / ... / and so I find myslef / isolated / isolated in these fine fine days". Ook muzikaal klinkt de berusting door, met alweer zeer minimaal aangebrachte gitaarakkoorden, die meestal zachtjes op de achtergrond blijven.
Wanneer de laatste noten weggestorven zijn, blijft enkel nog de zachte, melancholische herinnering,... én -gelukkig!- de repeat-knop.Een andere, prachtige (Engelstalige) bespreking waarin elk liedje apart onder de loep wordt genomen (op een onnavolgbare wijze) vind je hier.