Mark Wetzels, van COEM en boyShouting,
opende de avond, eerst helemaal alleen, en daarna samen met zijn
COEM-maatje Stoffel. Ze speelden nummers van beide bands, en zowel
nummers van de eerste plaat als een nieuw nummer van het deze zomer
te verschijnen nieuwe album van COEM. We werden alvast erg
nieuwsgierig gemaakt, en met erbovenop ook nog een Tom Waits-cover
werd de Handelsbeurs in Gent vrijdagavond vakkundig opgewarmd voor het optreden
van Billy Bragg.
Bij Billy Bragg mag je altijd een
flinke portie politiek verwachten. Al ten tijde van Tatcher was hij
een echte socialist, en stond hij mee op de barricaden, wat ook
altijd uitdrukkelijk bleek uit zijn muziek. Hij liet op de hoezen een
maximumprijs printen, koos o.m. voor de veelzeggende albumtitel Talking with the taxman about poetry en zong The Internationale
en There is power in a union. Dat politiek engagement heeft hij nog
steeds, hoewel reeds een vijftiger. En hij verkondigt het ook nog
steeds uitvoerig tijdens zijn optredens, Nu kan je daarover zeggen
wat je wil, maar in tijden van kredietcrisis en economische malaise,
ook in Europa, is zijn boodschap relevant. Dat bewijst hij door
aanpassingen in de teksten van oudere nummers, waardoor ze een
hedendaagse touch krijgen. Helaas verpakt hij die boodschap muzikaal
tegenwoordig minder goed dan vroeger, en dat valt op in een set
waarin die oudere nummers niet alleen op veel herkenning kunnen
rekenen, maar ook kwalitatief een pak beter blijken dan het nieuwer
materiaal uit Fight songs (zijn album uit 2011).
De hoogtepunten waren dan ook vooral Greetings to the new brunette, There is power in a union, Must I paint you a picture?, Waiting for the great leap forward, Sexuality (aangekondigd als zijn disco-hit),... Bovendien bleek hij
erg grappig in zijn bindteksten, vertelde hele verhalen, duidde songs
en gaf hij uiteraard ook zijn politieke visie mee. Middenin het
concert, toen de nieuwere songs de bovenhand hadden en hij wat
prekerig werd, zakte het concert een beetje in, maar met een blik
gouwe ouwes had hij dat snel gefikst. Tussen zijn eigen nummers had
hij ook al kwistig gestrooid met Woody Guthrie-songs, die hij met
Wilco op twee aanbevelenswaardige platen bewerkte.
In de bisronde speelde hij eerst een
lied dat hij voor de radio-special rond de Titanic had gemaakt,
waarin het perspectief van de ijsberg als uitgangspunt gold (The story of the iceberg), gevolgd door La la la... means I love you
en als finale uiteraard A new England. De zaal ging (alweer)
volledig uit haar dak, en iedereen leek het er na het concert over
eens dat dit goed was geweest... Wij hadden enkel een klein beetje
moeite met de balans tussen muziek en politiek bij momenten, maar
uiteindelijk slaagt hij met meer dan de hakken over de sloot.
2 opmerkingen:
hier had ik graag bij geweest, mooi verslag!!!
Bedankt voor het compliment.
Het was inderdaad een mooi concert...
Een reactie posten