En hier is dan de top-10 van 2012:
10. Twist - Flying Horseman
Ik zag Flying Horseman zowel mét band als solo, en telkens wist Bert Dockx me meer dan te overtuigen. Ook zijn album, Twist, is van zo'n grote klasse dat hij verdient ook buiten onze landsgrenzen opgemerkt te worden. Dockx is immers een begenadigd gitarist (dat bewees hij overigens ook met Dans Dans) en de overweldigende kracht van zijn songs en zijn gitaarspel zou iedereen minstens één keer moeten gehoord hebben, bij voorkeur live...
9. The laughing stalk - Wovenhand
Ik ben een bijna onvoorwaardelijke fan van David Eugene Edwards, sinds ik ooit onverwacht Sixteen Horsepower zag op Pukkelpop. Ook de platen van Wovenhand weten me telkens weer te charmeren, en deze plaat, met productie van Einstürzende Neubauten-lid Alexander Hacke, is één van hun beste, en alvast zowat de meest ruige (en dat kon u hier ook al lezen).
8. Wreck - Unsane
Hoewel ik de laatste jaren meer en meer ben gaan luisteren naar roots/american/alt-country/folk/..., weet ik toch op tijd en stond eens iets ruigers te appreciëren. En dat is nog zwak uitgedrukt voor wat ik voelde voor deze plaat van Unsane, een band waarvan de naam me nog wel iets zei (ergens in de marge van de grunge had ik hen vast al eens opgepikt, zij het vluchtig). De rauwe energie van deze plaat deed me meteen beslissen om erbij te zijn toen ze ook nog eens in Gent kwamen spelen, vlak voor de zomervakantie. De plaat beschreef ik hier al wat uitgebreider.
7. Visions - Grimes
Waar Clock Opera een hele geschiedenis aan muziek versmolt in een hedendaags geluid, wist Grimes nog véél beter muziek te brengen die écht van deze tijd is. De collages die ze maakt, zijn bovendien zo prachtig, dat het album het hele jaar overeind bleef, luisterbeurt na luisterbeurt. Haar optreden op Les Nuits Botaniques schijnt fantastisch geweest te zijn en ik zou haar in het najaar gezien hebben, had ze haar tournee wegens ziekte niet moeten afzeggen... Hopelijk komt ze in 2013 terug naar ons land, en kan ik al dat moois ook nog eens live meemaken.
6. Swing lo Magellan - Dirty Projectors
Er valt niet heel veel meer toe te voegen aan wat ik al eerder schreef over dit album. Dirty Projectors had me met Bitte orca nog niet helemaal overtuigd, maar dit jaar deden ze dat overduidelijk wél!
5. Shields - Grizzly Bear
Na Veckatimest waren de verwachtingen hooggespannen voor het volgende album van Grizzly Bear. Zoals ik in mijn recensie ook al schreef, werkte dat gelukkig niet verlammend en heeft Grizzly Bear ons weten tevreden te houden. Het is het soort plaat waar je bij elke beluistering weer iets nieuws hoort, en alles valt perfect samen in prachtige nummers als Sleeping Ute en Yet again. Dit zijn muzikanten die kunnen experimenteren zonder de melodie uit het oog te verliezen, een waardevol goed is dat.
4. Nowhere or Tammensaari - I Am Oak
Zowel op de Gentse Feesten als in Nijdrop viel het concert van I Am Oak me tegen, en niettemin bleef hun album overeind. Het blijft echt wel genieten (als je je over de speciale stem van de zanger heen weet te zetten tenminste, wat voor sommige mensen bepaald moeilijk bleek...) en I Am Oak verdient deze hoge notering, om redenen die ik eigenlijk niet goed kan uitleggen. Misschien moet u gewoon mijn recensie nog maar eens herlezen.
3. Tempest - Bob Dylan
We komen aan bij de top 3 en die wordt geopend door één van de muzikale helden van menige vriend. Zelf hoor ik Bob Dylan best wel graag, al luister ik relatief weinig naar zijn platen. Dit jaar bracht hij daar verandering in. Misschien is het wel doordat hij niet meer zo nasaal zingt als vroeger, en zeker komt dat doordat zijn plaat gewoonweg absolute topkwaliteit is.
Dit jaar zag ik overigens hoe de crisis en de economische "oplossingen" die vele mensen en zelfs hele landen (Griekenland het meest uitgesproken) aan de rand en óver de afgrond brachten, eindelijk ook muzikanten ging inspireren. Het wisselvallige album Occupy this album was vooral sympathiek, en verder maakten o.a. Ry Cooder en Bruce Springsteen zich op muzikaal verantwoorde wijze eens goed kwaad. En ook Bob Dylan deed het, in het prachtige nummer Pay in blood.
Het volledige album besprak ik ook hier al.
Duquesne whistle
2. The seer - Swans
Ik kreeg dit album voor mijn verjaardag, en een betere keuze was amper mogelijk dit jaar (de beste plaat van het jaar had ik zelf al helemaal in het begin van het jaar gekocht). Swans weet een perfecte synthese te maken van alles wat ze voordien al uitbrachten in een dubbelaar die erg lange songs bevat, maar nooit een seconde te lang duurt. Dreiging, demonen, beklemming,... maak uw keuze: het zit er allemaal in, in zulke dosissen dat een psycholoog als ik zich wellicht terecht afvraagt wat M. Gira allemaal meegemaakt heeft in zijn leven, dat hij dit voortbrengt. Dit is het soort plaat dat mijn stelling bewijst dat "lelijkheid" en lijden en pijn en miserie de meest prachtige kunst kunnen voortbrengen.
No words / no thoughts (uit de DVD bij het album)
1. Blues funeral - Mark Lanegan Band
Al vanaf de eerste beluisteringen wist ik dat de andere artiesten van heel ver zouden moeten komen om dit album nog van de troon te stoten, en hoewel Bob Dylan en Swans behoorlijk dicht in de buurt kwamen, is niemand erin geslaagd om een album te maken dat beter is en vooral indrukwekkender en dieper onder de huid kruipend dan Blues funeral. Dit album (dat ik hier al heel uitgebreid besprak) IS 2012! Dit is zo ongeveer perfectie!
The gravedigger's song
