Een brief uit Amerika

Gisteren kreeg ik een brief uit Amerika. Ik heb daar geen verre familie wonen, noch vrienden die hun geluk daar beproeven. Het was geen correspondentie over een internetbestelling, geen publicitaire actie en al evenmin een rekening. Meer zelfs, de man die me een brief schreef, ken ik niet...

Ik was het eigenlijk al een beetje vergeten (maar dat maakt het ook net zo mooi), dat ik enkele weken geleden ingegaan was op het aanbod van Balthazar om een brief van hem te ontvangen. Dat stelt hij zelf voor op zijn website, namelijk. Als onderdeel van een kunstproject. Hij stuurt je dan een persoonlijke brief, gewoon met de post. Tegen betaling voegt hij er zelfs een Polaroid-foto aan toe.
Balthazar noemt zichzelf een imaginary sailor, pretend photographer. Wat zijn bedoeling precies is, heb ik eigenlijk nog steeds niet kunnen achterhalen.


En toch... je kan je eigenlijk niet goed voorstellen wat zo'n brief, van een onbekende nochtans, teweegbrengt. Doordat hij de brief toch een beetje persoonlijk maakt (voor zover dat mogelijk is bij een brief aan een totaal onbekende), voelde ik me echt aangesproken, en voelde ik een deel van de opwinding die brieven van vrienden ook wel eens geven. Het tastbare schrijven raakt een snaar, en ik had meteen zin om terug te schrijven (no kidding!). Wellicht heeft het te maken met het feit dat je (deels wel, en deels ook niet) deelgenoot gemaakt wordt van een geheim, dat hij je in de brief nieuwsgierig maakt en dat op het einde erkent en je alsnog antwoord op een vraag die hij opriep, geeft. Je eindigt echt met het gevoel dat dit het begin kan zijn van een correspondentie...

het begin van de brief...

Dus, wil je je ook laten verrassen (en verblijden!), vraag dan ook een brief aan...